Wyrok NSA z dnia 27 lutego 2013 r., sygn. II FSK 1392/11
Do uznania za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towaru, u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji. Nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar czy zakupić usługę aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.
Teza od Redakcji
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Krzysztof Winiarski, Sędziowie: NSA Bogdan Lubiński, del. WSA Lidia Ciechomska-Florek (sprawozdawca), Protokolant Szymon Mackiewicz, po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej K. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 lutego 2011 r. sygn. akt I SA/Łd 1373/10 w sprawie ze skargi K. R. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 30 września 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od K. R. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w L. kwotę 800 (osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
K. R. (dalej jako skarżący), pismem z 31 marca 2011 r., wniósł skargę kasacyjną od wyroku Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Łodzi z 3 lutego 2011 r. I SA/Łd 1373/10. Wyrokiem tym Sąd pierwszej instancji oddalił jego skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w L. z 30 września 2010 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. Jako podstawę prawną wyroku Sąd powołał art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270., dalej jako "p.p.s.a."). Zaskarżony wyrok wydany został w oparciu o przyjęty przez Sąd następujący stan faktyczny sprawy:
Naczelnik Urzędu Skarbowego w T., decyzją z 22 czerwca 2010 r. określił skarżącemu zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2005 r. w wysokości 15.637 zł oraz odsetki od nieuregulowanych w terminie zaliczek, w kwocie 49 zł, wyliczone na dzień złożenia zeznania podatkowego. Organ podatkowy ustalił, że podatnik prowadził działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług transportowych. Kontrolując prawidłowość rozliczenia podatkowego za wskazany okres stwierdził, że skarżący zaniżył koszty uzyskania przychodów przyjmując nieprawidłową wysokość odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych w postaci zestawu komputerowego i samochodu. Opisana nieprawidłowość jest niesporna pomiędzy stronami. Ponadto skarżący zawyżył koszty uzyskania przychodów uwzględniając w rozliczeniu wartości wynikające z faktur VAT dokumentujących nabycie oleju napędowego od M. K. działającego pod firmą o nazwie F. [...]. Skarżący wyjaśnił, że kupował olej napędowy w ilości od 1.000 do 2.000 l, paliwo przechowywał w zbiornikach, których pojemność wynosiła 4.000 l. Zapłaty dokonywał w gotówce na ręce przedstawicieli handlowych firmy M. K. Paliwo było dostarczane cysternami. Organ podatkowy ustalił, że M. K. nie posiadał koncesji uprawniającej go do sprzedaży paliwa, który to obowiązek wynika z art. 32 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. - Prawo energetyczne (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625 ze zm.). Naczelnik Urzędu Skarbowego ustalił też, że M. K. nabył samochód marki Jelcz 325 cysterna 11 grudnia 2005 r., natomiast z faktur sprzedaży wystawionych dla skarżącego wynika, że sprzedaż oleju miała miejsce wcześniej, tj. w październiku i listopadzie 2005 r. W dniu zakupu pojazd został zgłoszony organowi rejestracyjnemu, jednakże dowód rejestracyjny pojazdu, który uprawnia do używania pojazdu nie został odebrany. Ustalono także, że M. K. nie korzystał z obcych środków transportu, nie mógł więc sam ani przy pomocy pracowników dostarczać paliwa swoim kontrahentom. Powyższe okoliczności wskazywały, że M. K. zarejestrował działalność gospodarczą w celu wprowadzenia do obrotu fałszywych faktur dotyczących sprzedaży paliwa niewiadomego pochodzenia. Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził, że skoro wystawione przez M. K. faktury dotyczą czynności, które nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, to zachodzą uzasadnione podstawy faktyczne i prawne do wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków udokumentowanych tymi fakturami. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia, organ podatkowy wskazał art. 24a ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307, dalej jako "u.p.d.o.f.") oraz § 12 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475), ponadto odwołał się do poglądów zawartych w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
