Wyrok NSA z dnia 25 lipca 2008 r., sygn. II OSK 900/07
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Gliniecki Sędziowie sędzia NSA Wojciech Chróścielewski sędzia NSA Janina Kosowska /spr./ Protokolant Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 25 lipca 2008 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 1 lutego 2007 r., sygn. akt II SA/Ke 10/06 w sprawie ze skargi P. B. na decyzję Wojewody Ś. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego oddala skargę kasacyjną
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 1 lutego 2007 r., sygn. akt II SA/Ke 10/06, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę P. B. na decyzję Wojewody Ś. z dnia [...] Nr [...], w przedmiocie wymeldowania z pobytu stałego, a ponadto przyznał od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika skarżącego wynagrodzenie z tytułu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.
Powołując się na stan faktyczny przedstawiony w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, Sąd I instancji wskazał, iż w dniu [...] do Urzędu Miasta K. wpłynął wniosek Z. B. o wymeldowanie skarżącego (byłego męża wnioskodawczyni) z pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w K., uzasadniony faktem jego nieprzebywania w tym lokalu.
Stwierdzając zaistnienie przesłanek określonych w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2001 r., Nr 87, poz. 960 ze zm.), Prezydent Miasta K., decyzją z dnia [...], orzekł o wymeldowaniu skarżącego z pobytu stałego w przedmiotowym lokalu.
W wyniku rozpatrzenia złożonego przez niego odwołania, Wojewoda Ś., decyzją z dnia [...], utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy potwierdził ustalenia tego organu, zgodnie z którymi skarżący od kilku lat nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu i sam przyznaje, że wyprowadził się z niego w wyniku konfliktowej sytuacji rodzinnej, nie podejmował też środków prawnych, by ponownie w nim zamieszkać. Z uwagi na powyższe, organ odwoławczy uznał, że przedmiotowy lokal przestał być dla skarżącego miejscem pobytu w rozumieniu ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Wskazał ponadto, że zameldowanie skarżącego pod wskazanym adresem stanowiłoby fikcję meldunkową, co w świetle obowiązującego prawa jest niedopuszczalne. Podstawowym zadaniem prowadzenia ewidencji ludności jest bowiem rejestrowanie stanu faktycznego w zakresie pobytu osób, a ewidencja ludności ma służyć głownie rejestracji tych danych.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
