Postanowienie NSA z dnia 14 czerwca 2007 r., sygn. I OSK 814/07
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Barbara Adamiak po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2007 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 marca 2007 r., sygn. akt II SAB/Wa 211/06 o odrzuceniu skargi Z. P. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w przedmiocie rozpatrzenia wniosku o uchylenie orzeczeń Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w K.: 1) nr [...] z dnia [...] 2) nr [...] z dnia [...] 3) nr [...] z dnia [...], orzeczenia Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w S. nr [...] z dnia [...] oraz orzeczenia Rejonowej Wojskowej Komisji Lekarskiej w B. nr [...] z dnia [...] postanawia oddalić skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 13 marca 2007 r. odrzucił skargę Z. P. na bezczynność Ministra Obrony Narodowej w zakresie rozpatrzenia jego wniosku z dnia 12 września 2006 r. o uchylenie orzeczeń rejonowych wojskowych komisji lekarskich w K., w S. i w B.. W uzasadnieniu wskazał, że zaskarżenie bezczynności organu administracji publicznej jest dopuszczalne wyłącznie w takim zakresie, w jakim dopuszczalne jest zaskarżanie decyzji, postanowień oraz innych aktów lub czynności. O bezczynności organu administracji można mówić wtedy, gdy prawnie ustalonym terminie nie podjął on żadnych czynności w sprawie lub prowadząc postępowanie nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub innego aktu albo czynności. W pierwszej kolejności należy zatem ustalić, czy na organie ciążył obowiązek podjęcia czynności w sprawie, której dotyczy skarga. Sąd I instancji, powołując się na postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 września 1998 r., sygn. akt I SAB 155/97 oraz z dnia 17 października 2003 r., sygn. akt I SAB 36/03, uznał, że skarga Z. P. w zakresie dotyczącym orzeczeń wydanych w dniu 24 grudnia 1985 r. i 6 lipca 1988 r. nie podlega kognicji sądów administracyjnych. Obowiązujący w dniu wydania wskazanych orzeczeń art. 3 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 1980 r. Nr 9, poz. 26, ze zm. - dalej kpa) wyłączał bowiem stosowanie przepisów kpa m.in. w sprawach należących do właściwości wojskowych organów administracji państwowej. Tym samym orzeczenia te zostały wyłączone spod kontroli sądowoadministracyjnej. Powyższa teza ma również zastosowanie w stosunku do postępowań nadzorczych dotyczących powyższych orzeczeń, bowiem również do nich nie miały zastosowania przepisy kpa. W konsekwencji sprawa wszczęta wnioskiem Z. P. nie podlegała rozstrzygnięciu w formach przewidzianych w art. 3 § 2 pkt 1-4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm. - dalej ustawa P.p.s.a.), a zatem nie podlegała kontroli w postępowaniu sądowoadministracyjnym.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
