Wyrok NSA z dnia 19 kwietnia 2007 r., sygn. I FSK 1209/06
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janusz Zubrzycki Sędziowie sędzia NSA Maria Dożynkiewicz (spr.) sędzia NSA Ryszard Mikosz Protokolant Jan Jaworski po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2007 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. Spółki z o. o. w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 6 lipca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1387/06 w sprawie ze skarg D. Spółki z o. o. w B. na decyzje Ministra Finansów z dnia [...] nr: [...],[...],[...],[...],[...],[...], [...],[...],[...],[...],[...],[...], [...],[...], [...],[...],[...], w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie o podatek od towarów i usług za miesiące od marca do grudnia 2000 r. i od stycznia do lipca 2001 r. 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od D. Spółki z o. o. w B. na rzecz Ministra Finansów kwotę 120 (słownie: sto dwadzieścia) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 6 lipca 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1387/06, mocą którego oddalono skargi D. sp. z o.o. w B. na 17 decyzji Ministra Finansów w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji w sprawie o podatek od towarów i usług za miesiące od marca do grudnia 2000 r. i od stycznia do lipca 2001 r.
W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji wskazał, że sprawa ta już raz była przedmiotem rozpoznania przed tutejszym sądem. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 14 marca 2005 r., sygn. akt III SA/Wa 1428/04 uchylono zaskarżone decyzje Ministra Finansów.
Skargę kasacyjną od powyższego orzeczenia wniósł Minister Finansów. Naczelny Sąd Administracyjny po jej rozpatrzeniu wyrokiem z 6 lutego 2006 r., sygn. akt I FSK 439/05, uznał za zasadny zarzut naruszenia przez WSA art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwana dalej P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że wyrażenie "rażące naruszenie prawa" jest pojęciem nieostrym, którego prawne znaczenie było przedmiotem sporu zarówno w doktrynie jak i orzecznictwie sądowym. Z orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego wynika, że preferowane jest w nim podejście kasacyjne, a nie apelacyjne do stwierdzenia nieważności decyzji z powodu wydania jej z rażącym naruszeniem prawa. Polega ono na rozumieniu tego pojęcia jako oczywistej sprzeczności pomiędzy treścią przepisu prawa, a rozstrzygnięciem objętym decyzją. Taka linia orzecznictwa jest następstwem gramatycznej, językowej wykładni tego pojęcia: rażący to tyle, co dający się łatwo stwierdzić, wyraźny, oczywisty, niewątpliwy, bezsporny, bardzo duży. Takie znaczenie pojęcia "rażące naruszenie prawa" powoduje, że stwierdzenie nieważności decyzji z tej przyczyny może nastąpić w wypadku zastosowania w kwestionowanym rozstrzygnięciu normy prawnej, której znaczenie można ustalić w sposób niewątpliwy, bezsporny. Z uwagi na powyższe nie może być podstawą do stwierdzenia nieważności decyzji taka norma prawna, co do której treści istnieją rozbieżności w orzecznictwie sądowym, co miało miejsce w przypadku art. 19 ust. 1 ustawy o VAT. Rozbieżność ta miała na dodatek zasadniczy charakter, gdyż dotyczyła istoty samej instytucji podatku od towarów i usług, czyli prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług. Prezentowany m.in. w zaskarżonym wyroku pogląd sprowadzał się do tezy, że prawa tego nie można ograniczać w wypadku niezapłacenia podatku przez wystawcę faktury (sprzedawcę). W orzecznictwie NSA występuje natomiast ugruntowany pogląd przeciwny, pojmujący konstrukcję prawa do odliczenia jako prawa warunkowego. Omawiana kwestia była już kilkukrotnie poruszana przed Trybunałem Konstytucyjnym w kontekście kontroli zgodności z Konstytucją przepisów analogicznie brzmiących do zastosowanego przez organy podatkowe w niniejszej sprawie § 50 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia MF. Przepis ten ogranicza w istotny sposób ustanowione w art. 19 ust. 1 ustawy o VAT prawo podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony poprzez ustanowienie szeregu warunków formalnych. Dodatkowo NSA wskazał, iż stanowiące podstawę rozstrzygnięcia § 50 ust. 4 pkt 2 i § 50 ust. 6 rozporządzenia MF do tej pory nie zostały poddane kontroli Trybunału Konstytucyjnego.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
