20.09.2005 Podatki

Wyrok NSA z dnia 20 września 2005 r., sygn. FSK 2146/04

1. Sąd administracyjny I instancji w sposób prawidłowy odczytał znaczenie normy § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17.01.1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niemateialnych i prawnych, uznając, iż skoro w postępowaniu podatkowym ustalono, że jedynie część budynku biurowego była wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, to odpisów amortyzacyjnych dokonywać należało w wysokości ustalonej od wartości początkowej tego rodzaju nieruchomości. W takim jednak wypadku wysokość odpisów amortyzacyjnych odpowiadać powinna stosunkowi powierzchni użytkowej budynku biurowego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej do jego ogólnej powierzchni użytkowej.
2. Wydatki remontowe prowadzone w związku z działalnością gospodarczą z reguły służą potencjalnym przychodom, jakie działalność ta może przynosić w krótszej lub dłuższej pespektywie czasowej. Faktem istotnym dla zaliczenia wydatków na remont nieruchomości jest natomiast dokonanie wydatków w celu osiągnięcia przychodów. Na tym tle pojawia się kwestia związku pomiędzy wydatkiem, a potencjalnym lub rzeczywiście osiągniętym przychodem, co wymaga indywidualnej oceny prawnej. Braku tego związku nie wykazano w postępowaniu podatkowym w sposób przekonywujący, a skoro nie dostrzegł tego Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym wyroku, skarga kasacyjna jest w tym zakresie uzasadniona.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 26.05.2004 r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, w sprawie o sygn. akt SA/Rz 1027/02, oddalił skargę Stanisława G. na decyzję Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 19.04.2002 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 1999 r. Zaskarżoną do sądu administracyjnego decyzją Izba Skarbowa Rzeszowie utrzymała w mocy decyzję Inspektora Kontroli Skarbowej w Urzędzie Kontroli Skarbowej w Rzeszowie z dnia 19.12.2001 r. określającą skarżącemu wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999 rok, wysokość zaległości podatkowej oraz odsetki za zwłokę. W rozpoznawanej sprawie organy podatkowe ustaliły, iż skarżący zwiększył wykazany w zeznaniu rocznym dochód. Organy między innymi przyjęły, iż skarżący zaliczył do kosztów uzyskania przychodów koszty amortyzacji i remontu ?nowonabytego? biurowca w części nie oddanej do użytkowania, w której nie prowadzono działalności gospodarczej. Organy podatkowe ustaliły bowiem, iż budynek ten był wykorzystywany do prowadzenia działalności gospodarczej jedynie w 50 %, a w pozostałej jego części prowadzone były prace budowlane mające na celu przygotowanie pomieszczeń pod przyszłą działalność gospodarczą. Wydatki na prace budowlane ewidencjonowane były na koncie ?koszty remontu?, ale podatnik jednocześnie dokonywał odpisów amortyzacyjnych od całości budynku według stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 %. Organy podatkowe przyjęły zatem, iż skoro budynek był użytkowany w 50 %, należało do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć 50 % wydatków związanych z remontem oraz 50 % odpisów amortyzacyjnych. Przyjęto bowiem, iż z uwagi na okoliczność, iż budynek nie był użytkowany w całości, niemożliwe było zaliczenie do kosztów uzyskania przychodu całości odpisów amortyzacyjnych mimo wprowadzenia całego budynku do ewidencji środków trwałych. Organy podatkowe w rozpoznawanej sprawie zastosowały art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416), dalej ustawa podatkowa, oraz podkreśliły, iż istotnym kryterium uznania wydatku za koszt jest istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem, oraz przepis § 5 ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17.01.1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niemateialnych i prawnych (Dz. U Nr 6, poz. 35), dalej rozporządzenie, pozwalający na dokonywanie odpisów amortyzacyjnych w wysokości ustalonej od wartości początkowej nieruchomości odpowiadającej stosunkowi powierzchni użytkowej nieruchomości wykorzystywanej do prowadzenia działalności gospodarczej do ogólnej powierzchni użytkowej nieruchomości, w sytuacji gdy do prowadzenia działalności gospodarczej wykorzystywana jest część nieruchomości.

ikona kłódki
Treści dostępne dla abonentów IFK Platformy Księgowych i Kadrowych

Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych

  • Codzienne aktualności prawne
  • Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
  • Bogatą bibliotekę materiałów wideo
  • Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
Kup dostęp
Powiązane dokumenty
ikona zobacz najnowsze Dokumenty podobne