Wyrok NSA z dnia 13 maja 1998 r., sygn. I SA/Lu 413/97
1. Zarzut, iż marże wynikające z księgi podatkowej są niższe niż wynikające z remanentu na dzień 31 grudnia, nie może być podstawą pominięcia ksiąg podatkowych jako dowodu w postępowaniu podatkowym, gdyż nie mieści się w katalogu przyczyn uzasadniających takie pominięcie. W szczególności zaś nie jest to wynikająca z księgi sprzeczność pomiędzy poszczególnymi składnikami działalności gospodarczej, bowiem marża jest jednym tylko składnikiem działalności gospodarczej /nie zaś jednym z poszczególnych takich składników/, nie musi być, co jest oczywiste, jednakowa i niezmienna w czasie oraz nie ma możliwości, jak wymaga tego art. 169 par. 2 Kpa, ustalenia sprzeczności marży na podstawie analizy ksiąg podatkowych.
2. Jakkolwiek ocena mocy dowodowej księgi podatkowej, tak zresztą, jak i innych dowodów, należy do organów podatkowych, to jednak podkreślić należy, że okoliczność, iż ocena mocy dowodowej ksiąg podatkowych jest dodatkowo reglamentowana przepisem art. 169 Kpa, nie zwalnia organu od obowiązku wykazania w uzasadnieniu decyzji zgodnie z art. 107 par. 3 Kpa, jakie konkretnie fakty i ustalenia legły u podstaw takiej, a nie innej oceny księgi, w przeciwnym bowiem razie dokonana przez organ ocena tego dowodu uchyla się od kontroli jej prawidłowości.
UZASADNIENIE
Rozpoznając sprawę Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Dokonując kontroli zaskarżonych decyzji w zakresie ich zgodności z prawem /art. 21 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ podnieść przede wszystkim należy, że stosownie do art. 860 Kc, art. 24 ust. 3 in fine ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ oraz par. 17 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1992 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów /Dz.U. nr 99 poz. 496 ze zm./ z materiału dowodowego sprawy wynika, iż w 1995 roku Zofia J. i małżonkowie W. prowadzili działalność gospodarczą w ramach dwóch odrębnych podmiotów gospodarczych, z których jeden działał w okresie od dnia 1 stycznia do dnia 30 czerwca 1995 r., drugi zaś od dnia 1 lipca do dnia 31 grudnia 1995 r., a podmioty te prowadziły odrębne księgi podatkowe. Stąd, jak słusznie wskazano w skardze, nieprawidłowości stwierdzone w tych księgach u obu podmiotów nie mogą być łączone dla celów ustalenia prawidłowości i rzetelności ksiąg, lecz księgi każdego z podmiotów winny być rozpatrywane osobno, tak jak zrobił to organ I instancji.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
