Wyrok NSA z dnia 7 marca 1997 r., sygn. V SA 2409/96
1. Przesłanką wymierzenia grzywny z art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ jest ponowne uwzględnienie przez Sąd skargi wniesionej przez uprawniony podmiot /art. 31 ust. 3 cytowanej ustawy/, który przed jej wniesieniem winien zwrócić się do właściwego organu z pisemnym wezwaniem do wykonania orzeczenia sądu.
Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, orzeczenie Sądu w tym przedmiocie może być wydane tylko wówczas, jeżeli organowi administracyjnemu została wymierzona grzywna na podstawie ust. 1 tegoż artykułu, lub spełnione zostały warunki do jej orzeczenia.
2. Przez orzeczenie Sądu, o jakim mowa w art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./, należy rozumieć wyłącznie wyrok, w którym przyznano, stwierdzono albo uznano uprawnienie lub obowiązek, a także wyrok, którym uwzględniono skargę na bezczynność organu. W wypadku bowiem wyroku uchylającego albo stwierdzającego nieważność /lub niezgodność z prawem/ decyzji lub postanowienia - nie powstaje obowiązek organu do wykonania orzeczenia Sądu.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
