Odszkodowanie za zakaz konkurencji

Jednym z elementów umowy o zakazie konkurencji obowiązującej po ustaniu zatrudnia jest odszkodowanie dla pracownika za powstrzymanie się od działalności konkurencyjnej. Przepisy prawa pracy nie wskazują, jak liczyć to odszkodowanie, jednak określają jego minimalną wysokość, która wynosi 25% wynagrodzenia otrzymanego przez pracownika przed ustaniem zatrudnienia przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji (art. 101² Kodeksu pracy). W uchwale z 3 grudnia 2003 r. (III PZP 16/03, OSNP 2004/7/116) Sąd Najwyższy stwierdził, że: (...) "w razie nieuzgodnienia przez strony w umowie o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy odszkodowania za powstrzymanie się od prowadzenia działalności konkurencyjnej (art. 101² § 1 k.p.), pracownikowi - zgodnie z art. 56 k.c. w związku z art. 300 k.p. - przysługuje odszkodowanie w minimalnej wysokości określonej w art. 101² § 3 k.p. (...)".

Strony umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy mogą ustalić odszkodowanie w wyższej wysokości lub w inny sposób niż procentowy. Ważne jest jednak, aby pracownik nie otrzymał niższego odszkodowania niż zagwarantowane przepisami. Odszkodowanie może być wypłacane w dowolny sposób, np. w miesięcznych ratach, kwartalnie albo od razu za cały okres z góry.

Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 26 stycznia 2005 r., II PK 186/04, OSNP 2005/24/391 "(...) obowiązek pracodawcy zapłaty odszkodowania z tytułu powstrzymywania się od działalności konkurencyjnej powstaje w terminach określonych w klauzuli konkurencyjnej, a jeżeli strony nie określiły terminu wypłaty odszkodowania - w okresach miesięcznych (art. 101² § 3 k.p.) (...)".

Jeżeli pracodawca podpisze umowę o zakazie konkurencji obowiązującą w czasie trwania zatrudnienia, to odszkodowanie może być określone w dowolnej wysokości albo strony mogą postanowić o jego niewypłacaniu.

Różnice w zawieraniu i rozliczaniu umowy o zakazie konkurencji w czasie trwania i po ustaniu stosunku pracy