Kiedy w podstawie wymiaru świadczeń z tytułu niezdolności do pracy uwzględnia się roczne składniki wynagrodzenia

Termin wypłaty nagrody rocznej ma wpływ na wysokość podstawy wymiaru świadczeń z tytułu niezdolności pracowników do pracy. Nie w każdym przypadku wypłacenie nagrody rocznej po miesiącu, w którym pracownik był chory, powoduje, że podstawę wymiaru wypłaconego wcześniej świadczenia należy przeliczyć.

Wynagrodzenie za pracę wliczane do podstawy wymiaru

Podstawę wymiaru wynagrodzenia chorobowego, zasiłków oraz świadczenia rehabilitacyjnego stanowi wynagrodzenie wypłacone pracownikowi u pracodawcy, u którego przysługuje mu świadczenie. Za wynagrodzenie uwzględniane w podstawie wymiaru wynagrodzenia chorobowego oraz świadczeń z ubezpieczenia chorobowego uważa się przychód pracownika stanowiący podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie chorobowe, po odliczeniu składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz chorobowe, finansowanych ze środków pracownika. Oznacza to, że ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa przychód rozumie szerzej niż tylko wynagrodzenie za pracę. Po uwzględnieniu dodatkowych warunków do podstawy wymiaru świadczeń z tytułu niezdolności do pracy są także wliczane różnego rodzaju premie, dodatki i inne składniki wynagrodzenia przysługujące pracownikom.

Okres, z którego ustala się podstawę wymiaru świadczeń

Podstawa wymiaru wynagrodzenia chorobowego, zasiłków oraz świadczenia rehabilitacyjnego to przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, np. choroba. Nie w każdym przypadku jest możliwe ustalenie podstawy wymiaru na podstawie przychodu za 12 miesięcy kalendarzowych. Jeżeli pracownik jest zatrudniony u pracodawcy krócej, to do podstawy wymiaru przyjmuje się przychód z pełnych miesięcy kalendarzowych zatrudnienia. A gdy zachorował w pierwszym miesiącu pracy, to z pierwszego miesiąca.