Wyrok NSA z dnia 20 listopada 2025 r., sygn. II GSK 736/22
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz Sędzia NSA Elżbieta Czarny-Drożdżejko Sędzia del. WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Protokolant asystent sędziego Łukasz Gaweł po rozpoznaniu w dniu 20 listopada 2025 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej P.P od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 stycznia 2022 r. sygn. akt VI SA/Wa 2592/21 w sprawie ze skargi P.P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia 16 sierpnia 2021 r. nr BP.501.536.2021.2065.WA7.68472 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Uzasadnienie
Wyrokiem z 5 stycznia 2022 r. sygn. VI SA/Wa 2592/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi P.P. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z 16 sierpnia 2021 r. nr BP.501.536.2021.2065.WA7.68472 w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym, uchylił zaskarżoną decyzję w zakresie w jakim utrzymuje w mocy decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z 18 lutego 2021 r. o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 500 złotych za wykonywanie przewozu drogowego pojazdem: posiadającym usterkę lub usterki układu hamulcowego, połączenia układu kierowniczego, kół, opon, zawieszenia, podwozia lub innego wyposażenia, zakwalifikowane jako niebezpieczne oraz zasądził od Głównego Inspektora Transportu Drogowego na rzecz P.P. kwotę 210 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.
Sąd I instancji orzekał w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.
Decyzją z 16 sierpnia 2021 r. Główny Inspektor Transportu Drogowego po rozpatrzeniu odwołania P.P. od decyzji Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z 18 lutego 2021 r. o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości 3 000 złotych, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Podstawę prawną decyzji stanowił m.in. art. 4 pkt 22 lit. d i t, art. 7c, art. 39a, art. 39j, art. 39k, art. 39m, art. 87 ust. 1 pkt 1, art. 92a ust. 2, 4 i 8, art. 92c ust. 1 i 1a ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (tekst jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 919 ze zm., dalej u.t.d.), art. 2 pkt 5, art. 4 ust. 1-4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1071/2009 z dnia 21 października 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dotyczące warunków wykonywania zawodu przewoźnika drogowego i uchylającego dyrektywę Rady 96/26/WE (Dz. Urz. UE L 300 z 14.11.2009, str. 51 ze zm.) oraz lp. 1.2., 4.2., 4.3. i 15.2. załącznika nr 4 do u.t.d..
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
