Wyrok SN z dnia 9 kwietnia 2025 r., sygn. I PSKP 22/24

Istota problemu

Główny problem prawny dotyczył ustalenia, czy polecenie Ministra Zdrowia wydane na podstawie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19 (ustawy covidowej), nakładające na Narodowy Fundusz Zdrowia obowiązek przekazania podmiotom leczniczym środków na wypłatę dodatkowego świadczenia dla personelu medycznego, stanowi źródło prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy. Kwestią sporną było, czy polecenie to bezpośrednio kształtuje treść stosunku pracy między pracownikiem medycznym a pracodawcą będącym samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej, którego organem założycielskim jest jednostka samorządu terytorialnego.

Rozstrzygnięcie

Sąd Najwyższy uznał, że polecenie Ministra Zdrowia nie stanowi źródła prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 k.p. Sąd podkreślił, że polecenie to nie może być uznane ani za akt prawa wewnętrznego w rozumieniu art. 93 Konstytucji RP (gdyż SPZOZ utworzony przez samorząd nie jest jednostką podległą Ministrowi Zdrowia), ani za autonomiczne źródło prawa pracy (gdyż nie było tworzone z udziałem stron stosunku pracy). Polecenie nakładało obowiązek na NFZ, a nie bezpośrednio na pracodawcę. Obowiązek wypłaty świadczenia przez podmiot leczniczy mógł powstać dopiero na skutek zawarcia umowy lub porozumienia z NFZ. W konsekwencji Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.