Wyrok NSA z dnia 8 stycznia 2025 r., sygn. III OSK 6216/21
8 stycznia 2025 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodnicząca Sędzia NSA Tamara Dziełakowska (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Sławomir Wojciechowski Sędzia del. WSA Hanna Knysiak-Sudyka Protokolant asystent sędziego Adam Płusa po rozpoznaniu w dniu 8 stycznia 2025 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A.M. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 15 kwietnia 2021 r., sygn. akt III SA/Lu 1076/20 w sprawie ze skargi A.M. na orzeczenie Komendanta Wojewódzkiego Policji w Lublinie z dnia 17 sierpnia 2020 r., nr 13 w przedmiocie kary dyscyplinarnej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza na rzecz Komendanta Wojewódzkiego Policji w Lublinie od A.M. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2 czerwca 2020 r. wobec A.M. – detektywowi Zespołu ds. Poszukiwań i Identyfikacji Osób Wydziału Kryminalnego Komendy Miejskiej Policji w Z., wszczęte zostało postępowanie dyscyplinarne, w którym zarzucono jej naruszenie dyscypliny służbowej, w ten sposób, że skarżąca po uzyskaniu informacji od M.N. (dalej jako zgłaszająca) o zaginięciu K.N., nie dopełniła obowiązku służbowego polegającego na przyjęciu zawiadomienia o zaginięciu osoby, tj. przewinienie dyscyplinarne określone w art. 132 ust. 2 i 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2020 r. poz. 360 ze zm.) dalej jako "ustawa o Policji", w zw. z § 3 ust. 2 zarządzenia nr 48 Komendanta Głównego Policji z dnia 28 czerwca 2018 r. w sprawie prowadzenia przez Policję poszukiwania osoby zaginionej oraz postępowania w przypadkach ujawnienia osoby o nieustalonej tożsamości lub znalezienia nieznanych zwłok oraz szczątków ludzkich, dalej jako "zarządzenie nr 48 KGP". Po dokonaniu oceny materiału dowodowego zebranego w postępowaniu dyscyplinarnym orzeczeniem z 10 lipca 2020 r. Komendant Miejski Policji w Z. na podstawie art. 135j ust. 1 pkt 3 ustawy o Policji uznał skarżącą za winną popełnienia zarzucanego przewinienia dyscyplinarnego i wymierzył jej karę dyscyplinarną "ostrzeżenia o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku". W uzasadnieniu orzeczenia organ I instancji przytoczył ustalony stan faktyczny sprawy, zgodnie z którym 16 marca 2020 r. do Komendy Miejskiej Policji w Z. zgłosiła się M.N. wraz z siostrą w celu zawiadomienia o zaginięciu męża, co wynika z zeznań pracownika cywilnego Inspektoratu Wydziału Prewencji KMP w Z. S.B. Skarżąca przeprowadziła rozmowę ze zgłaszającą uzyskując informację, że mąż zgłaszającej przebywał w czasie ostatniej rozmowy telefonicznej poza granicą Polski, nie ma z nim kontaktu od 15 marca 2020 r. (ponad 24 godziny) i jest zdrowy, zdolny do samodzielnej egzystencji, nie leczony psychiatrycznie i odwykowo. Skarżąca zweryfikowała, że mąż zgłaszającej nie znajduje się na liście osób objętych kwarantanną, o czym poinformowała zgłaszającą. Skarżąca odmówiła przejęcia zawiadomienia o zaginięciu uznając, że mąż zgłaszającej oddalił się dobrowolnie i nie jest zaginiony. W ocenie zgłaszającej skarżąca insynuowała, że mąż ją zostawił w 8. miesiącu ciąży. Skarżąca po rozmowie ze zgłaszającą poinformowała kierownika Komendy Miejskiej Policji w Z., że zgłaszająca nie zdecydowała się na składanie oficjalnego zawiadomienia o zaginięciu. 17 marca 2020 r. zgłaszająca skontaktowała się telefonicznie z Komendą Miejską Policji w Z., a z rozmowy z dyżurnym I. M. wynika, że w dniu poprzednim przyszła "na komendę zgłosić zaginięcie męża, no ale Pani niestety nie chciała przyjąć zgłoszenia". Z zeznań funkcjonariusza Zespołu ds. Poszukiwań i Identyfikacji Osób Wydziału Kryminalnego KMP w Z. M.P. wynika natomiast, że 17 marca 2020 r. rozmawiał ze zgłaszającą i nie chciała ona składać zawiadomienia o zaginięciu męża. Wyjaśniając podstawy prawne podjętego orzeczenia dyscyplinarnego organ I instancji wskazał, że zgodnie z § 3 zarządzenia nr 48 KGP Policja podejmuje poszukiwania osoby zaginionej niezwłocznie po otrzymaniu informacji o zaginięciu osoby (ust. 1), a zobowiązanym do przyjęcia zawiadomienia jest dyżurny jednostki Policji lub wyznaczony przez niego policjant jednostki Policji, do którego zgłosiła się osoba uprawniona (ust.). Natomiast w § 2 ust. 3 ww. zarządzenia wymienione zostały poziomy poszukiwania zależne od ryzyka dla życia, zdrowia lub wolności zaginionej osoby. Z przedstawionych przez zgłaszającą informacji skarżąca uzyskała wiedzę, że mąż zgłaszającej przebywał poza granicą Polski i nie było z nim kontaktu od ponad 24 godzin, co spełnia przesłanki obligujące do podjęcia czynności poszukiwawczych na poziomie III (§ 2 ust. 1 pkt 3 lit. c), a tym samym skarżąca była zobligowana do przyjęcia zawiadomienia o zaginięciu osoby bezpośrednio po uzyskaniu takiej informacji. Organ I instancji obdarzył walorem większej wiarygodności zeznania zgłaszającej oraz jej siostry ponad zeznaniami skarżącej, bowiem stwierdził, że są to osoby postronne, niezainteresowane rozstrzygnięciem postępowania dyscyplinarnego. Wskazano również, że S.B. uzyskała jasną informację, że zgłaszająca chce zgłosić zaginięcie męża. Zgodnie z art. 132 ust. 1 ustawy o Policji policjant odpowiada za popełnienie przewinienia dyscyplinarnego polegającego na naruszeniu dyscypliny służbowej lub nieprzestrzeganiu zasad etyki zawodowej. Za zawinione przewinienie dyscyplinarne należy uznać sytuację, gdy policjant ma zamiar jego popełnienia – chce albo przewidując możliwość jego popełnienia godzi się na to (art. 132a pkt 1 ustawy o Policji) albo nie mając zamiaru jego popełnienia, popełnia je jednak na skutek niezachowania ostrożności wymaganej w danych okolicznościach, mimo że możliwość taką przewidywał albo mógł i powinien przewidzieć (art. 132a pkt 2 ustawy o Policji). W ocenie organu I instancji skarżąca dopuściła się przewinienia dyscyplinarnego umyślnie w zamiarze bezpośrednim, bowiem posiadała wiedzę wynikającą z zarządzenia nr 48 KGP, a mimo zaistnienia przesłanek przyjęcia zawiadomienia nie uruchomiła koniecznej procedury, a ograniczyła się jedynie do weryfikacji list osób objętych kwarantanną. Uzasadniając wybór kary dyscyplinarnej uznano, że "ostrzeżenie o niepełnej przydatności do służby na zajmowanym stanowisku" jest karą współmierną i adekwatną do przewinienia. Czyn skarżącej w ocenie organu I instancji należy uznać za szczególnie naganny ze względu na kształtowanie negatywnego wizerunku całej formacji, która ma służyć społeczeństwu. Wskazano również na postawę skarżącej, która nie przyznała się do winy, co może świadczyć o braku świadomości nieprawidłowego zachowania i nie daje gwarancji, że skarżąca nie popełni takiego przewinienia ponownie.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
