Wyrok NSA z dnia 24 stycznia 2024 r., sygn. II OSK 2127/22
W postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej nie dochodzi do badania naruszeń proceduralnych lecz oceny samej decyzji i jej skutków prawnych z perspektywy ewentualnego rażącego naruszenia prawa; brak wyraźnie ustalonej linii brzegowej oraz wyłączenie obiektu z kategorii wymagających decyzji o warunkach zabudowy wykluczają stwierdzenie nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa miejscowego.
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędziowie: Sędzia NSA Tomasz Bąkowski Sędzia del. NSA Jerzy Stankowski (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej A. G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 marca 2022 r. sygn. akt VII SA/Wa 2362/21 w sprawie ze skargi A. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 28 września 2021 r. znak: DOA.7210.15.2019.RKS w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 marca 2022 r. sygn. akt VII SA/Wa 2362/21 oddalił skargę A. G. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego (zwanego dalej: GINB) z dnia 28 września 2021 r. znak:DOA.7210.15.2019.RKS. Decyzją poddana kontroli Sadu I instancji, GINB na podstawie art. 157 § 1 w zw. z art. 156 § 1 i art. art. 158 § 1 k.p.a. po rozpatrzeniu wniosku A. G. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody Pomorskiego z 11 grudnia 2017 r. WI-I.7843.3.94.2017.IG uchylającej decyzję Starosty Kwidzyńskiego z 11 września 2017 r. WOI.6743.521.2017.MK wnoszącą sprzeciw do zgłoszenia budowy domku letniskowego (dz. nr [...] obr. [...]) i umorzył postępowanie.
W skardze kasacyjnej A. G. wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości oraz decyzji GINB z dnia 28 września 2021 r., a ponadto o zasądzenie kosztów postępowania. Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie:
1) art. 59 ust. 1 i 2 w zw. z art. 50 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1073; zwanej dalej: u.p.z.p.). , poprzez jego niezastosowanie i błędne uznanie, że sporna inwestycja nie wymagała ustalenia warunków zabudowy skoro dotyczyła budowy domku letniskowego typu "holenderka" 3,7 x 9,4 m i zbiornika na nieczystości o poj. 3000 I, podczas gdy przepis ten powinien mieć zastosowanie ponieważ prawidłowa interpretacja wskazanych przepisów prowadzi do jednoznacznych wniosków, że obowiązek uzyskania decyzji o warunkach zabudowy dotyczy inwestycji zmieniającej zagospodarowanie terenu, polegającej na budowie obiektu budowlanego niewymagającego uzyskania pozwolenia na budowę, na obszarze nieobjętym miejscowym planem zagospodarowania, co oznacza, że przez wydanie decyzji Wojewody doszło do rażącego naruszenia przepisu w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.;
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
