Wyrok NSA z dnia 24 maja 2023 r., sygn. II GSK 1482/22
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia del. WSA Jacek Czaja (spr.) po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2023 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2022 r. sygn. akt VI SA/Wa 2819/21 w sprawie ze skargi A. spółki z o.o. z siedzibą w L. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 16 września 2021 r. nr 816/2021/Ub w przedmiocie ustalenia podlegania obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
I.
Wyrokiem z 13 kwietnia 2022 r., sygn. akt VI SA/Wa 2819/21, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz.U. z 2023 r., poz. 259; dalej: p.p.s.a.), w sprawie A. spółki z o.o. z siedzibą w L. na decyzję Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 16 września 2021 r. nr 816/2021/Ub w przedmiocie podlegania obowiązkowemu ubezpieczeniu zdrowotnemu, uchylił zaskarżoną decyzję i decyzję Dyrektora Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia z 5 grudnia 2018 r. oraz umorzył postępowanie administracyjne.
II.
Za podstawę swojego rozstrzygnięcia sąd pierwszej instancji przyjął następujące ustalenia.
Dyrektor Podkarpackiego Oddziału Wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia (Dyrektor NFZ) decyzją z 5 grudnia 2018 r., nr WSS-E.5130.178.2018, ustalił, że S. J. podlegał obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego w okresie od 1 czerwca 2015 r. do 30 czerwca 2015 r. z tytułu wykonywania pracy na podstawie umowy o świadczenie usług zawartej z płatnikiem składek, do której stosuje się przepisy kodeksu cywilnego dotyczące zlecenia. Jako podstawę prawną wskazał art. 102 ust. 5 pkt 24 w związku z art. 109 ust. 5 i art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2021 r. poz. 1285 z zm., dalej: "ustawą o świadczeniach"), w zw. z art. 40 ust. 1 ustawy z 14 sierpnia 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w celu zapewnienia funkcjonowania ochrony zdrowia w związku z epidemią COVID-19 oraz po jej ustaniu (Dz.U. poz. 1493), oraz art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a.
Prezes NFZ utrzymał w mocy powyższą decyzję - na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 1 lit. e oraz art. 85 ust. 4 ustawy o świadczeniach, a także art. 13 pkt 2 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2021 r., poz. 423 z zm.). Organ wskazał, że oceny charakteru spornych umów dokonał na podstawie art. 627 k.c. i i art. 734 § 1 k.c. oraz kierując się wykładnią w orzeczeniach Sądu Najwyższego i sądów administracyjnych. Wskazał, że w przypadku analizowanej umowy rezultat nie występuje - przedmiot umowy został określony w samej umowie w sposób ogólny, abstrakcyjny i bez specyfikacji pozwalających na wskazanie parametrów, którymi miałby się charakteryzować rezultat umowy. Zatem tak określony przedmiot umowy, czy w konsekwencji rezultat wykonywanej sekwencji czynności nie stanowi odrębnego i samoistnego, wcześniej nieistniejącego dzieła w myśl k.c. Sam charakter świadczonej pracy wskazuje na to, że było to świadczenie usługi, a nie jednorazowe realizowanie dzieła w myśl k.c. Wykonanie ww. prac wymagało zaangażowania wielu powtarzalnych czynności, które gdyby nie zostały przeprowadzone, wstrzymany zostałby kolejny etap prac montażowych, w który zaangażowane były inne osoby zatrudniane przez płatnika składek.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
