Wyrok NSA z dnia 8 listopada 2022 r., sygn. II OSK 3569/19
Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędziowie: sędzia NSA Grzegorz Czerwiński sędzia del. WSA Grzegorz Antas (spr.) po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 24 lipca 2019 r., sygn. akt II SA/Łd 44/19 w sprawie ze skargi S. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu z dnia 22 listopada 2018 r., nr SKO.4120/225-231/18 w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego 1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala skargę; 2. odstępuje od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.
Uzasadnienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 24 lipca 2019 r., II SA/Łd 44/19, w wyniku rozpoznania skargi S. J., uchylił zaskarżoną decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Sieradzu (dalej: SKO) z 22 listopada 2018 r. nr SKO.4120/225-231/18 oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy Sieradz z 10 października 2018 r. nr RG.6733.14.2018 w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego.
W odniesieniu do ustaleń faktycznych i prawnych, które stały za wydanym orzeczeniem, Sąd I instancji stwierdził, że w wyniku rozpatrzenia wniosku P. sp. z o.o. z siedzibą w W. z 6 sierpnia 2018 r. Wójt Gminy Sieradz decyzją z 10 października 2018 r., działając na podstawie art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50 ust. 1, art. 51 ust. 1 pkt 2, art. 52 ust. 1, art. 53 ust. 3 i 4 oraz art. 54 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2017 r. poz. 1073 ze zm.), dalej: u.p.z.p., ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego o znaczeniu gminnym polegającą na budowie stacji bazowej telefonii komórkowej [...] "[...]" wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na działce nr ew. [...], obręb [...] – X., w miejscowości X., gmina S.
SKO decyzją z 22 listopada 2018 r. podstawie art. 138 § 1 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 ze zm.), dalej: k.p.a., po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez S. J., A. B., W. B., M. U., J. M., A. S. i B. S. umorzyło postępowanie odwoławcze wszczęte odwołaniem wniesionym przez A. B. (pkt 1), utrzymując w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji (pkt 2). Uzasadniając powody utrzymania w mocy decyzji organu I instancji, organ odwoławczy wskazał, że zarzuty stron postępowania nie zasługiwały na uwzględnienie, albowiem kontrolowane rozstrzygnięcie odpowiada prawu. Zdaniem SKO, po przeprowadzeniu przewidzianej w art. 53 ust. 3 u.p.z.p. analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikających z przepisów odrębnych oraz stanu faktycznego i prawnego terenu, na którym przewiduje się realizację inwestycji, organ I instancji prawidłowo nie stwierdził niezgodności proponowanego przez inwestora przedsięwzięcia z przepisami odrębnymi. Wnioskowana inwestycja ma charakter inwestycji celu publicznego, albowiem stacja bazowa telefonii komórkowej zalicza się do obiektów i urządzeń łączności publicznej wymienionych w art. 6 pkt 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2018 r. poz. 121 ze zm.), dalej: u.g.n., a wnioskodawca spełnił wszystkie warunki, od których uzależnione było ustalenie lokalizacji inwestycji zaplanowanej na działce nr ew. [...], obręb [...] – X. SKO wskazało, że przed wydaniem decyzji organ I instancji dokonał w wymaganym zakresie uzgodnienia projektu decyzji. Po analizie przedłożonej przez inwestora kwalifikacji instalacji radiokomunikacyjnej telefonii komórkowej [...] pod względem oddziaływania na środowisko, SKO doszło do wniosku, że dla spornej inwestycji nie jest wymagane przeprowadzenie uprzedniego postępowania w przedmiocie oceny oddziaływania na środowisko, gdyż nie zalicza się ona do przedsięwzięć mogących znacząco lub potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. SKO zaznaczyło, że podziela stanowisko Wójta Gminy Sieradz odnośnie do tego, iż przed wystąpieniem z wnioskiem o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego inwestor nie był zobowiązany do uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgodnie z wymaganiami określonymi w ustawie z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2018 r. poz. 2081), dalej: u.o.o.ś. Ocena ta uwzględnia, że dla przedstawionej przez inwestora konfiguracji anten sektorowych miejsca dostępne dla ludności nie występują w osi głównej wiązek promieniowania żadnej z anten sektorowych, co oznacza, iż przedsięwzięcie nie zalicza się do przedsięwzięć mogących zawsze oddziaływać na środowisko lub potencjalne znacząco oddziaływać na środowisko. Ze względu na moc przewidywanych do instalacji anten sektorowych na podstawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko (Dz. U. z 2016 r. poz. 71), dalej: r.p.m.z.o.ś., rozpatrywano występowanie tych miejsc w odległości 150 m od środka elektrycznego anten w osi głównej wiązki promieniowania danej anteny. SKO stwierdziło, że decyzja organu I instancji zawiera wymagane art. 54 u.p.z.p. elementy, w tym określa rodzaj inwestycji oraz warunki i szczegółowe zasady zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy wynikające z przepisów odrębnych, a w szczególności w zakresie: warunków i wymagań ochrony i kształtowania ładu przestrzennego, ochrony środowiska i zdrowia oraz dziedzictwa kulturowego, obsługi w zakresie infrastruktury technicznej i komunikacji oraz wymagań dotyczących ochrony interesów osób trzecich. Jednocześnie posiada ona załącznik, na którym zostały wskazane linie rozgraniczające teren inwestycji. Mając na uwadze zarzuty odwołujących, SKO wyjaśniło, że art. 122a ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2018 r. poz. 799 ze zm.), dalej: p.o.ś., nakłada na inwestora obowiązek wykonania pomiarów poziomów pól elektromagnetycznych w środowisku zarówno w momencie uruchomienia stacji bazowej telefonii komórkowej, jak również każdorazowo w przypadku zmiany warunków pracy instalacji lub urządzenia, w tym zmiany spowodowanej zmianami w wyposażeniu instalacji lub urządzenia, o ile zmiany te mogą mieć wpływ na zmianę poziomów pól elektromagnetycznych, których źródłem jest instalacja lub urządzenie. Dodatkowo w przepisach ww. ustawy przewidziano tryb kontroli przestrzegania i stosowania przepisów o ochronie środowiska, które to mechanizmy umożliwiają przeprowadzenie kontroli w każdym czasie, już po uruchomieniu urządzeń.
S. J. złożył skargę na powyższą decyzję SKO, zarzucając jej naruszenie: 1) art. 7 i art. 87 ust. 1 w zw. z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), dalej: Konstytucja, poprzez sporządzenie decyzji bez podania konkretnej jednostki redakcyjnej r.p.m.z.o.ś., co uniemożliwia złożenie ewentualnej skargi kasacyjnej, albowiem kontroli podlega naruszenie konkretnego zastosowanego przepisu, a nie całość danego aktu normatywnego; 2) art. 64 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 135 p.o.ś. poprzez nieustalenie, czy inwestycja ograniczy zabudowę sąsiednich nieruchomości do konkretnych wysokości w przyszłości, albowiem inwestor nie posiada uprawnienia do naruszenia istoty prawa własności; 3) § 2 ust. 1 pkt 7 lit. b w zw. z § 3 ust. 1 pkt 8 lit. d r.p.m.z.o.ś. poprzez przyjęcie, że ocena oddziaływania na środowisko nie jest przeprowadzona dla całości przedsięwzięcia i nie wymaga oceny najgorszego wariantu, czyli z uwzględnieniem maksymalnych tiltów anten (w dokumentacji brak informacji na temat możliwego maksymalnego pochylenia), co w R. doprowadziło do zbiorowego zagrożenia życia, zdrowia i mienia; 4) art. 59 ust. 1 u.o.o.ś. oraz § 2 ust. 1 pkt 7 i § 3 ust. 1 pkt 7 r.p.m.z.o.ś. poprzez ich niezastosowanie w sytuacji, gdy równoważna moc promieniowana izotropowo anten wynosi 2121,78 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 100 m i 150 m od środka elektrycznego, przez co przedsięwzięcie powinno być uznane za mogące zawsze znacząco oddziaływać na środowisko bądź też za mogące potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko; 5) art. 59 ust. 2 u.o.o.ś. poprzez jego niezastosowanie, choć planowana inwestycja może znacząco oddziaływać na obszar Natura 2000, którym jest położony w jej pobliżu Y., a ponadto w obszarze oddziaływania inwestycji znajduje się obszar chronionej przyrody - [...]; 6) błędne ustalenie, że w sprawie nie jest potrzebne dokonanie oceny oddziaływania planowanej inwestycji na środowisko, którego dokonano wyłącznie w oparciu o przedłożony przez inwestora dokument prywatny - "Kwalifikację instalacji radiokomunikacyjnej telefonii komórkowej [...] pod względem oddziaływania na środowisko", choć organy administracji powinny były dokonać w tym zakresie własnej, obiektywnej oceny, a nie przyjmować bez żadnych zastrzeżeń, uwag i jakichkolwiek komentarzy dokument prywatny przedłożony przez inwestora; 7) art. 63 ust. 3 pkt 1 u.o.o.ś. w zw. z art. 135 p.o.ś. poprzez pominięcie faktu, że w niniejszej sprawie istnieje konieczność ustanowienia obszaru ograniczonego użytkowania i tym samym sporządzenie raportu było obligatoryjne; 8) art. 53 ust. 4 pkt 6 u.p.z.p. poprzez brak uzgodnienia zaskarżonych decyzji z organami właściwymi w sprawach ochrony gruntów rolnych, leśnych i melioracji wodnych oraz brak zasięgnięcia opinii biegłego do spraw neurologii oraz biegłego do spraw rolnictwa, choć przedmiotowa inwestycja ma zostać usytuowana na terenach rolniczych, na których uprawiane są zboża i pozyskiwane jest mleko, a oddziaływanie przedmiotowej inwestycji będzie niekorzystnie wpływać na jakość i właściwości tych produktów rolnych oraz zdrowie i życie mieszkańców; 9) art. 2 pkt 5 u.p.z.p. oraz art. 6 u.g.n. poprzez błędne uznanie, że przedmiotowa inwestycja, jaką jest budowa stacji bazowej telefonii komórkowej [...], jest celem publicznym, choć w zamkniętym katalogu celów publicznych, wymienionym w art. 6 u.g.n., cel jakim jest "budowa stacji bazowej telefonii komórkowej [...]" nie został wymieniony; 10) wynikające z wydania decyzji, pomimo niepodania stronom informacji o uprawnieniach osoby sporządzającej "Kwalifikację instalacji radiokomunikacyjnej telefonii komórkowej [...] pod względem oddziaływania na środowisko" i o przyczynach wyboru tej konkretnej osoby do sporządzenia wskazanego wyżej dokumentu; 11) wynikające z zatwierdzenia decyzji, która została wydana w odniesieniu do działki nr ew. [...], choć w chwili wydania zaskarżonych decyzji działka nr ew. [...] już nie istniała, ponieważ powstała działka nr ew. [...].
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
