Wyrok NSA z dnia 13 lutego 2024 r., sygn. II OSK 2311/22
W kontekście wydawania decyzji o warunkach zabudowy, zasada kontynuacji zabudowy, określona w art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nie wymaga bezwzględnego powielenia istniejącej funkcji zabudowy, lecz dopuszcza zagospodarowanie, które harmonizuje z cechami i parametrami architektonicznymi oraz urbanistycznymi dotychczasowej zabudowy, przy jednoczesnym uwzględnieniu wymogów ładu przestrzennego.
Dnia 13 lutego 2024 r. Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Grzegorz Czerwiński Sędziowie: Sędzia NSA Paweł Miładowski (spr.) Sędzia del. WSA Grzegorz Antas po rozpoznaniu w dniu 13 lutego 2024 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej I. C. i W. P. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 5 maja 2022 r., sygn. akt II SA/Kr 182/22 w sprawie ze skargi W. P. i I. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Tarnowie z dnia 24 listopada 2021 r., znak: SKO.ZP/415/247/2021 w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy oddala skargę kasacyjną.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 5 maja 2022 r., sygn. akt II SA/Kr 182/22, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie oddalił skargę W. P. i I. C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zwanego dalej "SKO", w Tarnowie z dnia 24 listopada 2021 r., znak: SKO.ZP/415/247/2021, którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta Tamowa z dnia 19 października 2021 r, znak: WPP- IV.6730.64.2021, o ustaleniu na wniosek N. sp. z o.o. w T. warunki zabudowy na budowę dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych (dwulokalowych) w zabudowie bliźniaczej, na terenie obejmującym działkę numer [...] obręb [...] przy ulicy [...] w Tarnowie.
Sąd, powołując się na art. 61 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2021 r. poz. 741 ze zm.), zwanej dalej "u.p.z.p.", wskazał, że w świetle sporządzonej w sprawie analizy i oceny parametrów planowanej budowy, brak jest podstaw do uznania, iż planowana inwestycja nie stanowi zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i nie mieści się w zakresie kontynuacji funkcji zabudowy w analizowanym terenie. Planowana inwestycja polega na budowie dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej, a więc inwestycja o takiej funkcji wpisuje się w sposób zagospodarowania tego terenu. Ocena skarżących, że będzie to budynek wielorodzinny stanowi tylko bezzasadne przypuszczenie, które nie znajduje potwierdzenia we wniosku. Przedmiotowa decyzja jest decyzją o warunkach zabudowy dla dwóch budynków mieszkalnych jednorodzinnych w zabudowie bliźniaczej i dla takiej inwestycji może być wydane pozwolenie na budowę. Dodatkowo także gabaryty planowanego budynku nie będą odbiegać od gabarytów budynków znajdujących się w obszarze analizowanym. Skoro gabaryty planowanego budynku będą podobne do tych budynków, które znajdują się w sąsiedztwie, tj. budynków jednorodzinnych, to nie można twierdzić, że mamy do czynienia budynkiem wielorodzinnym. Z tego powodu nie ma podstaw, aby stwierdzić, że planowana inwestycja nie mieści się w granicach sposobu zagospodarowania przyjętego w sąsiedztwie. Nie ma też podstaw, aby w świetle art. 3 pkt 2a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333 ze zm.), zwanej dalej "P.b.", dwa budynki mieszkalne jednorodzinne w zabudowie bliźniaczej zakwalifikować jako jeden budynek wielorodzinny. Linia zabudowy ustalona została w odległości 6 m od północnej granicy terenu inwestycji nawiązuje do linii zabudowy wytworzonej przez budynki istniejące – zlokalizowane po wschodniej stronie terenu inwestycji. Średni wskaźnik zabudowy wynoszący około 19% wyznaczono prawidłowo ze względu na rozróżnienie między dwoma typami budynków – tj. z garażami pod budynkiem (budynki wyższe, bryła zwarta, mniejszy wskaźnik intensywności) oraz budynkami z lokalizacją garaży przy budynkach – bardziej rozbudowana bryła (budynki niższe, wskaźnik intensywności większy). W efekcie ustalono wskaźnik intensywności zabudowy na maksymalnie 19%, co jest zgodne z § 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164 poz. 1588). Maksymalny wskaźnik szerokości elewacji frontowej ustalony został na poziomie średniej wielkości występującej w obszarze analizy z dopuszczoną tolerancją 20%, zgodnie z § 6 ww. rozporządzenia, przy uwzględnieniu, że średnia szerokość elewacji frontowych wynosi ok 15 m. Wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, a także geometrię dachu ustalono odpowiednio do występujących na obszarze analizowanym, co wynika z analizy. Zatem planowane przedsięwzięcie mieści się w granicach sposobu użytkowania budynków w sąsiedztwie, a parametry zabudowy ustalone zostały w oparciu o parametry budynków znajdujących się w obszarze analizowanym. Z uwagi na to, podnoszenie kwestii zabudowy bliźniaczej jako niedopuszczalnej nie znajdują podstaw w żadnych obowiązujących przepisach, co więcej powołany w skardze art. 3 pkt 2a P.b. wskazuje jako budynek mieszkalny jednorodzinny również budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych. Skoro ww. parametry linii zabudowy, wskaźnika zabudowy mieszczą się w dopuszczalnych granicach, a gabaryty budynków są podobne do sąsiednich – gdzie są obiekty wolnostojące o prostych zwartych bryłach i dachach stromych, co spełnia planowany obiekt, to funkcja planowanej inwestycji nie będzie burzyć zastanego w tym miejscu sposobu zagospodarowania. Wobec spełnienia parametrów linii zabudowy i wskaźnika intensywności zabudowy wskazywanie w skardze na nieznany ustawie parametr "głębokości" zabudowy nie może być wzięty pod uwagę. Prawidłowo stwierdzono w zaskarżonej decyzji, iż warunki z art. 61 ust. 2-5 u.p.z.p., są spełnione, gdyż teren objęty inwestycją ma bezpośredni dostęp do drogi gminnej ul. A. oraz do infrastruktury technicznej w zakresie przyłączenia sieci elektroenergetycznej oraz dostaw energii elektrycznej i w zakresie przyłączenia do sieci wodociągowej i kanalizacyjnej. Jako niezasadne Sąd ocenił zarzuty co do studium i planowanego prawa miejscowego. Sporny teren objęty wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego. Z kolei studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie jest aktem prawa miejscowego, o czym stanowi art. 9 ust. 5 u.p.z.p. Zatem studium, jak i wskazywanie na nieobowiązujący w sprawie plan miejscowy, skoro obowiązuje tylko dla innej części Osiedla [...], nie może być w kontrolowanej sprawie wiążące. Odmowa ustalenia warunków zabudowy, jak chcą tego skarżący, musi opierać się na sprzeczności zamierzenia inwestycyjnego z przepisem prawa nakładającym wprost konkretne ograniczenia. Z powodu tych prawidłowych ustaleń nie są zasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania, gdyż organ odwoławczy odniósł się do podnoszonych zarzutów i dokonał kompleksowej kontroli prawidłowości decyzji organu I instancji, dokładnie wyjaśniając sprawę w zakresie przedmiotu, który ona obejmowała. Jeśli niektóre wskazywane przez skarżących parametry nie są brane pod uwagę w ustawie lub zarzuty dotyczą przypuszczeń stron, niepopartych wiążącym w sprawie wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy, to organ nie ma obowiązku szczególnie szeroko się to tego odnosić.
Już dziś zamów dostęp
do IFK Platforma Księgowych i Kadrowych
- Codzienne aktualności prawne
- Porady i artykuły z najpopularniejszych czasopism INFOR wraz z bieżącymi wydaniami
- Bogatą bibliotekę materiałów wideo
- Merytoryczne dodatki, ściągi, plakaty
