Prace sezonowe nie są zdefiniowane ani wyodrębnione w polskim prawie pracy. Zaliczamy do nich wszelkie prace, na które zapotrzebowanie występuje wyłącznie przez pewien okres. Zwykle kojarzymy je z rolnictwem, ogrodnictwem, sadownictwem czy gastronomią. O wyborze podstawy zatrudnienia sezonowego decyduje rodzaj pracy do wykonania oraz okres, przez który ma być ona świadczona. Z reguły pracodawcy działający

Na przedsiębiorcę, który nie wywiązuje się z obowiązku składkowego, ZUS nie będzie mógł nałożyć dodatkowej opłaty do wysokości 100% nieopłaconych składek, jeśli nieopłacenie składek zostało przez sąd uznane za wykroczenie lub przestępstwo, a płatnik został za nie skazany prawomocnym wyrokiem. Taką zmianę wprowadziła nowelizacja przepisów ubezpieczeniowych i karnych, uchwalona przez Sejm 10 maja br.

Pracownikami sezonowymi są osoby wykonujące pracę ściśle związaną z daną porą roku, niezależnie od podstawy prawnej swojego zatrudnienia. Wybór formy zatrudnienia pracowników sezonowych zależy wyłącznie od ustaleń dokonanych między osobą zatrudniającą a pracownikiem sezonowym.

W okresie urlopowym często powstaje potrzeba zastąpienia wypoczywających pracowników. W tym celu wykorzystywane są zwykle formy zatrudnienia najmniej obciążające finansowo firmę (np. umowy o dzieło) i takie, które nie wiążą zakładu z sezonowym pracownikiem. Mimo krótkiego okresu zatrudnienia tych osób, mogą one w tym czasie zachorować. Wówczas powstają wątpliwości, jak prawidłowo ustalić podstawę wymiaru

Za pracę sezonową uważa się umownie pracę uzależnioną od pory roku, warunków atmosferycznych, która trwa przez określony czas. Pracownikiem sezonowym jest pracownik, który pracuje przy tego rodzaju pracach. Nie ma natomiast prawnie uregulowanej definicji pracy sezonowej.