Organ prowadzący postępowanie o wymeldowanie z miejsca pobytu stałego, ma obowiązek ustalić faktyczne miejsce pobytu tej osoby na podstawie wszelkich dostępnych źródeł informacji, a także umożliwić jej wzięcie udziału w postępowaniu jako stronie. Zaniedbanie tego obowiązku uzasadnia żądanie wznowienia postępowania z przyczyny określonej w art 145 par. 1 pkt 4 Kpa.

Brak należytych ustaleń co do stanu technicznego zajmowanego lokalu mieszkalnego przez skarżącego pozbawia Naczelny Sąd Administracyjny możliwości dokonania kontroli zaskarżonej decyzji i oceny zgodności z prawem zawartego w niej rozstrzygnięcia. Uzasadnia to uchylenie zaskarżonej decyzji.

Stwierdzenie organu wyższego stopnia, że brak jest podstaw do wzruszenia decyzji administracyjnej wydanej przez organ podległy, jest w istocie decyzją odmawiającą stwierdzenia nieważności tej decyzji, bowiem zawiera władcze i jednostronne rozstrzygnięcie, kształtujące indywidualną sytuację prawną jednostki nie podporządkowanej organowi.

Wykonywaniem działalności nie przewidzianej w statutach jednostek organizacyjnych, o których mowa w par. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 10 listopada 1982 r. w sprawie opodatkowania podatkiem scalonym niektórych jednostek gospodarki uspołecznionej /Dz.U. nr 36 poz. 236/ nie jest - w rozumieniu par. 2 ust. 3 tego rozporządzenia - wykonywanie takiego rodzaju działalności, która nie wykracza

Wstrzymanie wykonania decyzji powoduje, że nie może być ona realizowana. A zatem przerywa się również bieg terminu, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. - Prawo prasowe /Dz.U. nr 5 poz. 24 ze zm./.

Nakaz rozpatrzenia możliwości wzruszenia ostatecznej decyzji we właściwym trybie, zawarty w art. 235 par. 1 Kpa oznacza, że jeżeli w skardze zarzuca się, iż decyzję wydano na podstawie fałszywych dowodów /art. 145 par. 1 Kpa/, to właściwym trybem rozpatrzenia takiego zarzutu, jak i innych zarzutów dotyczących prawidłowości postępowania, wymienionych w art. 145 par. 1 Kpa jest tryb wznowienia postępowania

Z brzmienia art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa nie wynika aby wadliwość miała dotyczyć tylko podstawy materialnoprawnej decyzji. Również rażące naruszenie przepisów prawa powołanego jako podstawa kompetencyjna lub proceduralna rozstrzygnięcia jest przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji.

Ani promesa na zakup polskiej kserokopiarki ani odmowa przydzielenia takiej promesy nie są decyzjami w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego a zatem NIE MOGĄ BYĆ przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Decyzje dotyczące dotacji budżetowych na cele budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w par. 5 ust. 1 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1983 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu przyznawania dotacji budżetowej na budowę domów jednorodzinnych, lokali w małych domach mieszkalnych lub domach wielomieszkaniowych oraz jej hipotecznego zabezpieczenia /M.P. nr 43 poz. 255/, są wprawdzie

Obowiązek doprowadzenia zapisów meldunkowych do stanu zgodnego z adresem miejsca pobytu, w tym również sprostowanie wadliwie dokonanego meldunku, który nie jest zgodny z adresem pobytu stałego wynika bezpośrednio z art. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ oraz art. 6 ust. 1 tej ustawy. Obowiązek ten nie wymaga konkretyzacji w decyzji

Jeżeli organ odwoławczy nie usuwa naruszeń prawa popełnionych przez organ I instancji to - utrzymując w mocy bez zmian naruszającą prawo decyzję tego organu - wydaje decyzję również naruszającą prawo.

1. Organ odwoławczy, który uchylił decyzję organu I instancji nie ma uzasadnienia dla jednoczesnego umorzenia postępowania przed tą instancją, jeżeli odwołujący się żąda rozpatrzenia sprawy co do jej istoty; żądanie takie świadczy bowiem o tym, że postępowanie nie stało się bezprzedmiotowe. 2. Decyzja organu odwoławczego o uchyleniu odmownej decyzji organu I instancji i umorzeniu postępowania tej instancji

Wątpliwości co do daty decyzji należy kwalifikować jako wątpliwości "co do treści decyzji", o których mowa w art. 113 par. 2 Kpa, a zatem rozstrzygnięcie powinno nastąpić w formie postanowienia, na które służy zażalenie /art. 113 par. 3 Kpa/.

Datą wszczęcia postępowania w sprawach ze skarg na decyzje weryfikujące inne decyzje ostateczne określa się według daty wszczęcia postępowania w trybie zwykłym, instancyjnym, to jest według pierwszej czynności strony /lub organu działającego z urzędu/, w rozumieniu art. 61 par. 3 Kpa, w wyniku którego zawiązany został stosunek administracyjnoprawny, rozstrzygnięty pierwszą decyzją organów administracji

Rozstrzyganie w ramach uznania administracyjnego nie zwalnia organu administracji państwowej od obowiązku przedstawienia w uzasadnieniu decyzji motywów jakimi się kierował dokonując takiego a nie innego wyboru uznaniowych możliwości. Niezbędność takiej motywacji rozstrzygnięcia nie jest tylko wymogiem formalnym lecz ma również istotne i realne znaczenie dla strony, do której rozstrzygnięcie to jest

1. W art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o wykonywaniu handlu oraz niektórych innych rodzajów działalności przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej /t.j. Dz.U. 1983 nr 43 poz. 193/ wymieniono przypadki w których cofnięcie zezwolenia jest obligatoryjne, niezależnie od oceny właściwego organu administracyjnego orzekającego w sprawie. 2. W przypadkach wymienionych w art. 8 ust. 2, właściwy

Szkoda jest skutkiem prawnym, ale jeśli istnieje możliwość dochodzenia odszkodowania, to nie można mówić o nieodwracalności tego skutku. W myśl bowiem art. 160 par. 1 Kpa stronie, która poniosła szkodę na skutek wydania decyzji z naruszeniem art. 156 par. 1 Kpa albo stwierdzenia nieważności takiej decyzji, służy roszczenie o odszkodowanie za poniesioną rzeczywistą szkodę, chyba że ponosi ona winę za

Na decyzję Ministra Sprawiedliwości wydaną na podstawie art. 4 ust. 3 lub na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./ przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/.

To, że dany pracownik uczestniczył w wydaniu decyzji dotychczasowej, nie jest samodzielną podstawą z art. 24 par. 3 Kpa do jego wyłączenia w postępowaniu z art. 149 par. 2 Kpa, gdyż nie oznacza samo przez się, że wskutek udziału w wydaniu decyzji dotychczasowej wątpliwa może być jego bezstronność we wznowionym postępowaniu.

Stosownie do art. 154 ust. 1 pkt 4 ustawy z 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. nr 41 poz. 185 ze zm./ uczestnictwo samorządu mieszkańców w postępowaniu administracyjnym odbywa się na zasadach ustalonych dla organizacji społecznych przez Kodeks postępowania administracyjnego w art 31. To zaś oznacza, że podejmowane w tym postępowaniu przez samorząd czynności

1. Organ administracji państwowej o właściwości szczególnej stopnia wojewódzkiego nie jest organem wyższego stopnia w rozumieniu art. 17 pkt 1 Kpa w stosunku do organu o właściwości ogólnej stopnia podstawowego /z wyjątkiem przypadków, gdy prezydent miasta lub naczelnik gminy łączy kompetencje organu o właściwości ogólnej i szczególnej - art. 138 ust. 1 ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad

Osoba fizyczna świadcząca usługi w zakresie prowadzenia placówki na podstawie umowy agencyjnej lub umowy na warunkach zlecenia zawartej z jednostką gospodarki uspołecznionej /agent/ nie podlega obowiązkowi świadczeń na fundusz gminny lub fundusz miejski.

1. Przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie dają podstawy do wydawania odrębnego aktu administracyjnego orzekającego o tym, czy konkretna osoba jest czy nie jest stroną. Podstawy takiej nie dają również przepisy prawa celnego, określające pojęcie osoby uprawnionej do zgłoszenia towaru do odprawy celnej. 2. Ustalenie, czy żądanie pochodzi od strony, powinno nastąpić w decyzji rozstrzygającej