Dla celów uzyskania pomocy finansowej na realizację wydarzenia wspierającego szczepienia przeciwko COVID-19 niezbędnym jest, aby podmiot występujący jako organizator samodzielnie zorganizował wydarzenie, bez udziału współorganizatorów, zgodnie z wymogami ustawy o finansach publicznych i odpowiednich rozporządzeń.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych, odmawiając umorzenia zaległości z tytułu składek, winien nie tylko ustalić istnienie należności, ale również prawidłowo ocenić przesłanki ich umorzenia, uwzględniając sytuację materialną dłużnika oraz przepisy dotyczące przedawnienia.

Raport oddziaływania na środowisko powinien zawierać co najmniej trzy autonomiczne warianty realizacji przedsięwzięcia, z których każdy musi innowacyjnie różnić się pod względem wpływu na środowisko. Brak takiego przedstawienia uniemożliwia uznanie raportu za kompletnego, co skutkuje odmową decyzji środowiskowej.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że w przypadku wniosku o umorzenie należności z tytułu opłat dodatkowych, to na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania istnienia przesłanek uzasadniających umorzenie, a brak wykazania prowadzi do odmowy przyznania ulgi w ramach uznania administracyjnego.

Oddalenie skargi kasacyjnej B.B. ze względu na bezzasadność zarzutów, przy prawidłowym ustaleniu zmiany stosunków wodnych skutkującej podtopieniami, bez konieczności powołania biegłego z zakresu budownictwa.

Na postanowienie administracyjne o odmowie zawieszenia postępowania nie przysługuje zażalenie, co wynika z wykładni art. 101 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego po nowelizacji z 11 kwietnia 2011 r.

Działka nr [...] nie znajduje się w całości w obszarze zwartej zabudowy miast i wsi, co wyklucza możliwość zastosowania odstępstw od zakazu lokalizacji obiektów budowlanych zgodnie z § 4 ust. 5 pkt 1 rozporządzenia, co uzasadnia odmowę uzgodnienia decyzji o warunkach zabudowy.

Oddalenie skargi kasacyjnej, uznanie możliwości sądowej prokonstytucyjnej wykładni przepisu art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej jako oczywiście niekonstytucyjnego, z uwzględnieniem Trybunału Konstytucyjnego.

Organ administracji publicznej, który nie jest w posiadaniu żądanej informacji publicznej, nie ma obowiązku jej udostępnienia ani wydania decyzji o odmowie jej udostępnienia (art. 4 ust. 3 u.d.i.p.). Skarga na bezczynność oddalona.

Dokument o wynikach analizy zarządczej spółki komunalnej, mimo roboczego charakteru, stanowi informację publiczną. Organ, odmawiając jego udostępnienia, dopuścił się bezczynności, lecz nie w sposób rażący; ograniczenia dostępu muszą być wyjątkowe i uzasadnione.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że automaty używane przez T. Sp. z o.o. znajdują się w zakresie definicji gier hazardowych ze względu na element losowości, niepoddający się swobodzie gracza, co uzasadnia nałożenie kary pieniężnej za brak wymaganych zezwoleń.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, oddalając skargę kasacyjną z uwagi na nieskuteczność zarzutów oraz brak wystarczającego uzasadnienia prawnego. Stwierdzono, że sądom administracyjnym przysługuje kompetencja w zakresie decyzji dotyczących zwrotu nienależnie pobranych środków publicznych.

Podmioty znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej na dzień 31 grudnia 2019 r., zgodnie z definicją rozporządzenia nr 651/2014, nie kwalifikują się do wsparcia finansowego na ochronę miejsc pracy z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, nawet przy spełnieniu warunków z ustawy COVID-19.

Obowiązek zapłaty opłaty dodatkowej za parkowanie nie wymaga wydania decyzji administracyjnej, jednakże brak pełnego uzasadnienia sądowego rozstrzygnięcia uniemożliwiającego instancyjną kontrolę obliguje do uchylenia wyroku i ponownego rozpoznania sprawy przez sąd I instancji.

Brak akceptacji przebiegu granic przez właściciela uzasadnia kwalifikację granic jako spornych. Trwała stabilizacja punktów granicznych wymaga wspólnej inicjatywy zainteresowanych stron, co czyni błędnym zaakceptowanie operatu bez uwzględnienia odcinków spornych.

Decyzja Wojewody Małopolskiego z dnia [...] września 2018 r. nie naruszała prawa w sposób rażący, co skutkuje brakiem podstaw do jej unieważnienia w postępowaniu nadzorczym z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., jako że brak szczegółowych danych w decyzji z 1954 r. nie stanowił rażącego naruszenia prawa.