Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznie nieważnością decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczna jest ocena wpływu tej nieważności na wydane akty oraz zastosowanie odpowiednich trybów wzruszenia takich decyzji.

Działalność związana z produkcją biogazu przez biogazownię nie jest działalnością rolniczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, lecz działalnością gospodarczą, co prowadzi do konieczności opodatkowania gruntu, budynków i budowli wykorzystanych na tę działalność podatkiem od nieruchomości.

Przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracyjny nie zawsze oznacza przewlekłe postępowanie z rażącym naruszeniem prawa. Przewlekłość musi cechować się ciężkim naruszeniem prawa i niezasługującym na akceptację w demokratycznym państwie prawnym, aby została uznana za rażącą.

Obiekty budowlane związane z działalnością gospodarczą, w tym biogazownie, podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości, nawet jeśli są one wykorzystywane przez przedsiębiorcę zajmującego się produkcją rolniczą. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz art. 3 pkt 3 i 9 Prawa budowlanego, kryterium rozgraniczającym budynki od budowli jest ich powierzchnia użytkowa

O ile zajęcie gruntu na prowadzenie działalności gospodarczej można uznać za równoznaczne ze związaniem tego gruntu z działalnością gospodarczą, o tyle związanie gruntu z działalnością gospodarczą nie musi oznaczać jego zajęcia na prowadzenie działalności gospodarczej. Oznacza to, że dla wykazania istnienia związku nieruchomości z działalnością gospodarczą nie jest konieczne jego faktyczne wykorzystywanie

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie prowadzi automatycznie do nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest indywidualne badanie wpływu tego aktu na wydane rozstrzygnięcia administracyjne, w szczególności z uwzględnieniem art. 147 § 2 p.p.s.a.

Art. 15 zzzzzn2 ust. 1 pkt 5 ustawy o COVID-19 znajduje zastosowanie również do terminów prawa podatkowego przewidzianych w art. 169 § 1 Ordynacji podatkowej, chroniąc podatników przed negatywnymi skutkami uchybienia terminom w okresie pandemii, a wezwania do uzupełnienia braków formalnych powinny być formułowane precyzyjnie i jednoznacznie, aby nie rodziły negatywnych konsekwencji dla podatnika. Teza