Skoro art. 38 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty /Dz.U. 1996 nr 67 poz. 329 ze zm./ nie wskazuje formy decyzji dla odwołania dyrektora szkoły, to oznacza to, iż następuje ono w formie zarządzenia wójta /burmistrza, prezydenta miasta/.

Lokalizacja np. super i hipermarketów powinna określić rada miasta w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, wskazując obszar przeznaczony pod budowę marketów, zaś studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego powinno wskazywać obszary rozmieszczenia obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2.000 m2 zgodnie z dyspozycją art. 10 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 27 marca

1. Adresatem obowiązku określonego w art. 69 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ jest organ nadzoru budowlanego, a nie właściciel bądź zarządca obiektu budowlanego. 2. Przepis art. 69 ustawy - Prawo budowlane nie stanowi podstawy do wydawania decyzji administracyjnych co do zastosowania środków zabezpieczających.

Nie stanowi o interesie prawnym, a tym bardziej o jego naruszeniu samo sąsiedztwo w stosunku do nieruchomości objętej projektowaną zmianą planu.

Złożenie wniosku o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla dwóch obiektów budowlanych obliguje organ administracji do rozpoznania tego wniosku i dokonanie oceny, czy zamiar budowy każdego z tych obiektów nie narusza ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego. Fakt, iż żądanie to zostało zawarte w jednym wniosku, nie wykluczał rozstrzygnięcia o tym żądaniu odrębnymi decyzjami, z

Zgodnie z dyspozycją art. 46 ust. 1 w zw. z art. 51 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska /Dz.U. nr 62 poz. 627 ze zm./ w związku z par. 2 pkt 8 lit. "ł" rozporządzenia Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 14 lipca 1998 r. w sprawie określenia rodzajów inwestycji szczególnie szkodliwych dla środowiska i zdrowia ludzi albo mogących pogorszyć

Z dniem 11 lipca 2003 r. weszła w życie nowa ustawa z dnia 27. marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 80 poz. 717/, która zniosła inwestycję prawną protestów i zarzutów do projektu planu miejscowego.

1. Rysunek planu zagospodarowania przestrzennego, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./, jest integralną częścią tegoż planu i obowiązuje w zakresie określonym uchwałą zatwierdzającą ten plan. 2. Rysunek planu jest opracowaniem graficznym które nie spełnia wymagań normy prawnej z jej klasyczną budową /hipoteza, dyspozycja

Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. 2000 nr 106 poz. 1126 ze zm./ nie zawiera definicji użytych w przepisie art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. "a", pojęć "zabudowa zagrodowa" i "działka siedliskowa", należy je zatem rozumieć zgodnie z ich znaczeniem gramatycznym. Przyjąć zatem należy, że pozwolenia na budowę nie wymaga budowa budynku gospodarczego o cechach określonych w tym przepisie, jeżeli

Pod pojęciem usług towarzyszących zabudowie mieszkaniowej należy rozumieć urządzenia dla zaspokojenia codziennych potrzeb mieszkańców. W przypadku zamiaru realizacji utwardzonego placu przeznaczonego na komis samochodowy nie można dopatrzyć się takiej funkcji. Niezgodność zamierzenia inwestycyjnego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego rozciąga się, z przyczyn oczywistych także na budynek

1. Obiekt budowlany stanowi element infrastruktury terenów budownictwa mieszkaniowego. 2. Fakt, że budynek mieszkalny, w którym inwestor zamierza urządzić sklep zaprojektowany został wyłącznie jako mieszkalny, nie wyłącza przeznaczenia części tego obiektu na działalność handlową, jeżeli możliwość taka wynika z ustaleń planu zagospodarowania przestrzennego.

1. Przepis par. 29 rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie /Dz.U. 1999 nr 15 poz. 140 ze zm./ należy odczytywać w kontekście par. 126 ust. 1 rozporządzenia, który stanowi, że dachy, tarasy, a także zagłębienia wykonane przy ścianach zewnętrznych budynku /zejścia, zjazdy

Ochrona interesów osób trzecich w postępowaniu o ustaleniu warunków zagospodarowania terenu może w tym postępowaniu następować w granicach określonych ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego i nie może obejmować kwestii objętych zakresem regulacji prawa budowlanego.

1. Ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla zakładu zajmującego się unieszkodliwianiem odpadów /zakład termicznego unieszkodliwiania// powinno nastąpić w trybie przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, a więc z uwzględnieniem ustaleń planu miejscowego i przepisów szczególnych. 2. W sytuacji, gdy zamierzona budowa zakładu termicznego unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych

Prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane nie można wywodzić z orzeczenia sądu powszechnego orzekającego rozwód i ustalającego tymczasowy sposób korzystania z budynku mieszkalnego przez byłych małżonków, do czasu przeprowadzenia postępowania w sprawie podziału majątku.

Dostarczenie dokumentów /już istniejących, które mogą mieć decydujące i rozstrzygające znaczenie/ przez inny organ czy sąd w tym również zagraniczny nie jest równoznaczne z rozstrzygnięciem zagadnienia wstępnego w rozumieniu art. 201 par. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Bowiem w tym przypadku chodzi o dokonanie czynności faktycznych a

Właściciele sąsiednich nieruchomości nie mogą w drodze umowy "zwalniać się" od respektowania powszechnie obowiązujących przepisów, w tym przepisów techniczno-budowlanych, a zarzut nie wyjaśnienia przez organy orzekające w sprawie treści umowy określającej usytuowanie budynków na ich działkach, jest niezasadny.

Jeżeli w trakcie trwania postępowania, o wydanie decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nastąpiła zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, przy czym nowy plan teren wnioskowanej inwestycji oznaczył odmiennymi symbolami oraz inaczej sformułował ustalenia realizacyjne planu to istnieje potrzeba przeanalizowania od początku kwestii zgodności bądź niezgodności wnioskowanej

Podstawą skutecznego zarzutu /art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym - t.j. Dz.U. 1999 nr 15 poz. 139 ze zm./ nie może być brak zgody na określoną politykę zagospodarowania przestrzennego. Brak takiej zgody nawet gdy wiąże się z naruszeniem określonego interesu prawnego lub uprawnienia otwiera wprawdzie drogę do złożenia i rozpatrzenia zarzutu, jednakże nie wiąże

Ustalanie treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego powinno uwzględniać zasadę proporcjonalności obciążeń właścicieli nieruchomości znajdujących się w zasięgu działania planu i charakteryzujących się takimi samymi lub podobnymi właściwościami. Konieczne jest zatem badanie rozwiązań alternatywnych i poszukiwanie rozwiązań relatywnie niemniej uciążliwych.

1. Systematyka przepisu art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. "f" i "g" ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /t.j. Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./, a w szczególności kolejność liter "f" oraz "g", nie uzasadnia przekonania, że warunkiem tworzenia i przystąpienia do spółki jest wcześniejsze określenie zasad wnoszenia udziałów i akcji. 2. W ocenie sądu przepis art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. "a" ustawy

Przejęcie publicznej placówki opiekuńczo-wychowawczej przez organizację pozarządową powoduje jej likwidację jako publicznej jednostki organizacyjnej powiatu i jako takie wymaga zgody wojewody.

W świetle dyspozycji art. 24 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu ścieków /Dz.U. 2001 nr 72 poz. 747 ze zm./ taryfy zatwierdza w formie uchwały rada gminy /miasta/ w terminie 45 dni od dnia złożenia wniosku przez przedsiębiorstwo wodociągowo-kanalizacyjne o ich zatwierdzenie. Oznacza to, że rada gminy może podjąć uchwałę o jej zatwierdzeniu

Przepisy art. 42 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej /Dz.U. nr 29 poz. 154 ze zm./, które w odniesieniu do nieruchomości stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego przewidują ich zbycie na rzecz katolickiej osoby prawnej pod inwestycje sakralne lub kościelne oraz katolickie cmentarze wyznaniowe