Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie wywołuje automatycznie skutku nieważności aktów administracyjnych wydanych na jego podstawie; takie akty podlegają wzruszeniu w trybie właściwych postępowań administracyjnych.

Na podstawie art. 103 ust. 1 pkt 1 lit. a) i b) ustawy o kierujących pojazdami, starosta ma obowiązek wydania decyzji o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami, gdy zostaną wydane orzeczenia lekarskie i psychologiczne stwierdzające przeciwwskazania do kierowania pojazdami, a decyzja ta ma charakter związany i nie podlega umorzeniu na wniosek skarżącego.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego przez sąd administracyjny nie powoduje automatycznie nieważności decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; wymaga to uruchomienia odrębnego trybu wzruszenia tych rozstrzygnięć zgodnie z art. 147 § 2 PPSA.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznym stwierdzeniem nieważności rozstrzygnięć administracyjnych wydanych na jego podstawie, które podlegają wzruszeniu w trybie przewidzianym przez postępowanie administracyjne lub postępowanie szczególne (art. 147 § 2 ppsa).

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie skutkuje automatycznie nieważnością decyzji administracyjnych wydanych na jego podstawie; konieczne jest ich wzruszenie w trybie określonym w postępowaniu administracyjnym.

W przypadku przekroczenia przez kierowcę liczby 24 punktów karnych za naruszenie przepisów ruchu drogowego, starosta ma obowiązek skierować kierowcę na egzamin kontrolny sprawdzający kwalifikacje, a decyzja ta ma charakter związany i nie podlega uznaniowej weryfikacji przez organ.

Stwierdzenie nieważności aktu prawa miejscowego nie powoduje automatycznej nieważności aktu administracyjnego wydanego na jego podstawie; wymaga to odrębnej oceny zgodnie z art. 147 § 2 p.p.s.a., z uwzględnieniem zasad stabilności obrotu prawnego oraz ochrony praw nabytych.

Dotacja na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej w związku z COVID-19 może być przyznana tylko tym przedsiębiorcom, którzy prowadzą działalność oznaczoną według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) w wyznaczonym dniu, przy czym brak takowej działalności skutkuje brakiem podstaw do przyznania wsparcia.

W celu uzyskania dotacji na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie ustawy COVID-19 oraz rozporządzenia do niej konieczne jest faktyczne prowadzenie działalności gospodarczej w określonym dniu i zakresie według Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD) 2007.

Dla przyznania dotacji na pokrycie bieżących kosztów prowadzenia działalności gospodarczej wymagane jest spełnienie warunków normatywnych dotyczących prowadzenia działalności gospodarczej na określony dzień w rozumieniu ustawy Covid, a organ administracyjny przy ocenie tych przesłanek nie jest związany koniecznością stosowania przepisów KPA. Wyłącznie przedsiębiorcy aktywni na rynku spełniający wymogi

Podmiot ubiegający się o dotację na pokrycie bieżących kosztów działalności gospodarczej musi na określony dzień faktycznie prowadzić działalność gospodarczą w zakresie wskazanym w przepisach regulujących udzielanie takich dotacji. Nieprawdziwe oświadczenie dotyczące prowadzenia działalności gospodarczej skutkuje odmową przyznania dotacji.

Pojęcie 'samotnego wychowywania' w kontekście ulgi podatkowej dla rodziców rozwiedzionych i wychowujących dzieci należy rozumieć jako wychowywanie dziecka przez rodzica w odosobnieniu od drugiego rodzica, bez konieczności wykluczenia opieki drugiego rodzica przez cały rok podatkowy, co jest zgodne z celami polityki prorodzinnej państwa.