W przypadku szeroko zaklasyfikowanych kategorii towarów związanych z odzieżą, dowód rzeczywistego używania znaku towarowego obejmującego te kategorie, musi być przedstawiony w sposób wyczerpujący, a ocena tych dowodów musi uwzględniać różnorodność funkcji i cech odzieży oraz realia rynkowe.

Zgodnie z art. 235(1) Kodeksu pracy, do uznania choroby zakaźnej (w tym COVID-19) za chorobę zawodową wystarczy wykazanie wysokiego prawdopodobieństwa związku przyczynowo-skutkowego między warunkami pracy a chorobą, bez konieczności bezspornego wykazania tego związku.

COVID-19, choroba wywołana przez wirus SARS-CoV-2, może być uznana za chorobę zawodową w ramach ogólnej kategorii chorób zakaźnych lub pasożytniczych określonych w wykazie chorób zawodowych, jeśli istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że zakażenie nastąpiło w środowisku pracy.

Wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie może być odrzucony z powodu celu, dla którego jest składany, a organy publiczne są zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej niezależnie od prywatnych celów wnioskodawcy.

Bezczynność organu administracji publicznej w rozpatrzeniu wniosku w ustawowym terminie, mimo podejmowania pewnych czynności procesowych niemających wpływu na rozstrzygnięcie sprawy, stanowi rażące naruszenie prawa.

Dla realizacji prawa do informacji publicznej nie jest istotne, w jakim celu wnioskodawca domaga się jej udostępnienia. Ze swej istoty prawo dostępu do informacji publicznej sprowadza się wyłącznie do pozyskania wiadomości o działalności podmiotów publicznych i sposobie wykorzystania przez nie majątku publicznego. Cel pozyskania informacji publicznej nie ma znaczenia, o ile informacja publiczna nie

Zakażenie wirusem SARS-CoV-2 (COVID-19) może być uznane za chorobę zawodową u pracowników ochrony zdrowia, ponieważ wirus ten jest wymieniony w wykazie szkodliwych czynników biologicznych, a praca w jednostkach ochrony zdrowia niesie wysokie ryzyko narażenia zawodowego na ten wirus.

Sprostowanie oczywistej omyłki w decyzji administracyjnej jest możliwe jedynie wtedy, gdy decyzja ta pozostaje w obrocie prawnym. Uchylona decyzja nie może być przedmiotem sprostowania, gdyż postanowienie o sprostowaniu nie ma samodzielnego bytu i jest integralną częścią decyzji administracyjnej.