Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie stwarza podstawy do wnoszenia do sądu administracyjnego skarg na uchwały rad narodowych, wydane w trybie przepisów ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. 1988 nr 26 poz. 183/ także w wypadku, gdy uchwały zachowały po dniu 27 maja 1990

Przepis art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ nie stwarza podstawy do wnoszenia do sądu administracyjnego skarg na uchwały rad narodowych, wydane w trybie przepisów ustawy z dnia 20 lipca 1983 r. o systemie rad narodowych i samorządu terytorialnego /Dz.U. 1988 nr 26 poz. 183/, także wówczas, gdy uchwały te zachowały moc obowiązującą po

Zgodnie z art. 6 Kpa organy administracji działają na podstawie przepisów prawa. Zgodność działania z prawem nie może być ograniczona do formalnego powołania przepisu w decyzji, bądź w innym akcie administracyjnym. Realizując tę zasadę organ ma obowiązek ustalić treść obowiązującej normy prawnej, wyrazić stan faktyczny w języku normy i dopiero po "podciągnięciu" stanu faktycznego "pod" treść normy

W świetle art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ nie można uznać za "wypadek gospodarczo lub społecznie uzasadniony" okoliczności, że strona skarżąca jest jednostką budżetową.

Umowa rachunku bankowego zawarta pomiędzy podmiotem gospodarczym, będącym płatnikiem i bankiem wiąże strony tej umowy. Tym samym jej niewykonanie rodzi skutki jedynie między stronami umowy, a nie między bankiem a urzędem skarbowym.

1. Faktura wystawiona przez podatnika nigdy nie ubiegającego się o nadanie mu numeru identyfikacyjnego i w której wystawca zamieścił jako numer identyfikacyjny zmyślony, a więc nie zmierzający w żadnym stopniu do zidentyfikowania podmiotu gospodarczego, jest fakturą wystawioną niezgodnie z art. 32 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz

Ustawa z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50/ nie zawiera uregulowania umożliwiającego przekazanie praw podatkowych między podatnikami tego podatku.

1. Osnowa decyzji musi być tak sformułowana, aby z niej wyraźnie wynikało jakie obowiązki za jaki okres, w jakiej wysokości i walucie zostały na stronę nałożone. 2. Celem każdego postępowania dowodowego jest dokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy podatkowej, aby jej załatwienie opierało się na udowodnionych faktach i aby do tych faktów zostały zastosowane właściwe normy prawne. 3. Zgodnie z

1. Przepis art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ pozwala organowi podatkowemu jedynie na ograniczenie wysokości zwrotu różnicy podatku VAT na czas nie dłuższy niż trzy miesiące, a nie obniżenie jej za następne okresy obliczeniowe. 2. Decyzja o ograniczeniu kwoty zwrotu różnicy podatku VAT wydana na podstawie

Przepis art. 14 ustawy z dnia 10 czerwca 1994 r. o zagospodarowaniu nieruchomości Skarbu Państwa przejętych od wojsk Federacji Rosyjskiej /Dz.U. nr 79 poz. 363/ nie obejmują nieruchomości, które przed datą wejścia w życie tej ustawy zostały przekazane w zarząd państwowym jednostkom organizacyjnym.

Przepis art. 38 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali /Dz.U. nr 85 poz. 388/ stanowi m.in., iż w art. 21 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127 ze zm./ skreśla się ust. 1 - 6 i ust. 10. Zmiana ta jest równa zniesieniu administracyjnoprawnego trybu rozstrzygania o przebudowie, nadbudowie lub rozbudowie domu, a w

Przepis par. 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 18 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatku obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203/ należy rozumieć w taki sposób, że działalność można uznać za nowo uruchomioną pod warunkiem, że jednostka gospodarki uspołecznionej zaprzestała

Artykuł 26 ust. 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ stwierdza, iż wydatki mieszkaniowe podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostaną zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. Niewątpliwie odsprzedaż materiałów budowlanych przez skarżącego skutkowała zwróceniem wydatku poniesionego na ich zakup.

Odliczeniu od przychodów podlegają tylko koszty poniesione dla osiągnięcia konkretnego przychodu, który następnie był przyjęty do obliczenia podatku. Z uzasadnienia:

1. Decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przewidziana w ustawie z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym /Dz.U. nr 89 poz. 415 - art. 42/, jest decyzją administracyjną, a postępowanie w sprawie będącej jej przedmiotem toczy się stosownie do art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa. 2. Organ II instancji, rozpatrujący pod rządami ustawy wymienionej w pkt 1 odwołanie od decyzji o ustaleniu

1. W rozumieniu przepisu art. 39 ust. 2 pkt 4 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509/ prowadzenie działalności gospodarczej w zajmowanym lokalu mieszkalnym oznacza taką działalność, na którą składają się czynności produkcyjne lub usługowe wykonywane wyłącznie lub w zasadniczej części w tym lokalu. Wyłączenie prawa do dodatku mieszkaniowego

W art. 21 ust. 1 pkt 20 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./ ustawodawca dokonał wyraźnego podziału pracowników na "skierowanych" i "nie skierowanych" do pracy za granicą, przyznając zwolnienie, o którym mowa w tym przepisie jedynie tym pierwszym.

Decyzja wydana na podstawie par. 23 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 grudnia 1991 r. w sprawie karty podatkowej /Dz.U. nr 124 poz. 551 ze zm./ jest decyzją związaną, ma charakter wyłącznie deklaratoryjny; stwierdza skutek przewidziany przez prawo w przypadku zaistnienia określonego zdarzenia.

1. Przeprowadzenie remontu i dbałość o właściwy stan techniczny własnego budynku, podejmowane nie na rzecz innych podmiotów, ale we własnym interesie i na rzecz samego właściciela domu nie może być uznane za prowadzenie działalności gospodarczej. 2. Wynajmowanie pomieszczeń we własnym domu jednorodzinnym, stanowiące czerpanie pożytków cywilnych rzeczy /art. 53 par. 2 Kc/, nie jest prowadzeniem działalności

Skoro dewizy będące zapłatą za towar wyprodukowany przez podatnika zostały przekazane na rachunek bankowy komisanta, zaś na rachunek bankowy podatnika komisant przekazał należność w złotych, to nie został spełniony warunek do zastosowania stawki podatku O procentowej /par. 39a ust. 1 pkt 1 lit. "b" rozporządzenia ministra finansów z dnia 12 maja 1993 r. w sprawie podatku od towarów i usług - Dz.U.

1. Wykładnia językowa art. 98 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ prowadzi do konkluzji, że art. 61 par. 4 Kpa nie ma zastosowania w postępowaniu dotyczącym rozstrzygnięć nadzorczych. 2. Artykuł 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o samorządzie terytorialnym upoważnia radę gminy do ustalania przepisów dotyczących zasad zarządu mieniem gminy. W zakres tego

Zawężenie ustawowych wymogów umorzenie zaległości podatkowej do przypadków, w których podatnik - wskutek uiszczenia podatku - miałby pozostawać bez środków do życia i korzystać ze środków pomocy społecznej jest niedopuszczalną interpretacją na niekorzyść podatnika.

Rozstrzygnięcie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej o żądaniu podmiotu gospodarczego mającego siedzibę w Polsce, ubiegającego się o zezwolenie na wykonywanie regularnych międzynarodowych przewozów pasażerskich autobusami do Republiki Federalnej Niemiec, na podstawie art. 3 Porozumienia między Ministrem Transportu i Gospodarki Morskiej RP a Federalnym Ministrem Komunikacji RFN w sprawie międzynarodowych