Przeznaczenie nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod budownictwo jednorodzinne stwarza - w myśl art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ - możliwość podziału nieruchomości, nie daje jednak podstawy do wywłaszczenia takiej nieruchomości, gdy właściciel nie wyrazi zgody na jej zbycie po cenie

1. Jeżeli podatnik stosuje się do znanego mu stanowiska organów podatkowych - chociażby było ono błędne - brak jest podstaw do przerzucania skutków tego błędu na podatnika. 2. Nie można bowiem nie uwzględnić i tej okoliczności, że zastosowanie określonej stawki podatku ma istotny wpływ na ustalenie ceny produktu, a więc i na wynik finansowy przedsiębiorstwa. Dokonanie korekty z mocą wsteczną, kiedy

Decyzja o wywłaszczeniu nieruchomości na cele skoncentrowanego budownictwa jednorodzinnego wydana bez uprzedniej uchwały właściwej rady narodowej podjętej w trybie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości /Dz.U. nr 22 poz. 99/ jest decyzją wydaną bez podstawy prawnej.

1. Ustalenie przez organ administracji państwowej odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość według ceny niższej od oferowanej za tę samą nieruchomość jej właścicielowi przez samodzielnego, samorządnego i samofinansującego się inwestora, na wniosek którego nieruchomość wywłaszczono, stanowi naruszenie zasady art. 7 Kpa i art. 59 ust. 4 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu

Uchybienia organu administracji państwowej nie mogą powodować ujemnych następstw dla obywatela, który działa w dobrej wierze i w zaufaniu do treści otrzymanej decyzji administracyjnej. Odstępstwa od tej elementarnej zasady, znajdującej wyraz w art. 8 i art. 9 Kpa, mogą mieć miejsce wyjątkowo i jedynie w sytuacjach wyraźnie przez prawo przewidzianych.

Wykonywanie w ramach zastępczej służby poborowych czynności odpowiadających czynnościom pracowniczym, o jakich mowa w par. 5 ust. 1 pkt 3 zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 30 grudnia 1986 r. w sprawie zasad i limitów przyjęć oraz zakresu egzaminu wstępnego na pierwszy rok studiów w Akademiach Medycznych w roku akademickim 1987/1988 /M.P. nr 35 poz. 274 ze zm./ nie jest świadczeniem

1. Właściwość organu w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji, wydanej na podstawie przepisu uchylonego na skutek orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, ustala się według art. 157 par. 1 Kpa. Równocześnie ze stwierdzeniem nieważności takiej decyzji, rozstrzygnięcie przez ten organ co do istoty sprawy może nastąpić tylko na wniosek strony, zawierający jej żądanie w tym zakresie /art. 87 ust. 3 ustawy

1. Z punktu widzenia dopuszczalności skargi na bezczynność organu /art. 216 par. 1 Kpa/ obojętne jest, czy organ administracji nie wydał decyzji z powodu swej opieszałości w załatwianiu sprawy, czy wobec uznania, że występują przesłanki negatywne dla załatwienia sprawy przez wydanie decyzji. 2. Wydanie przez organ administracji postanowienia o niedopuszczalności odwołania /art. 134 Kpa/ nie przesądza

1. Organowi administracji państwowej można zarzucić bezczynność /art. 216 par. 1 Kpa/, gdy organ ten zawiesił postępowanie i nie podjął niezbędnych działań w celu usunięcia przeszkody do dalszego postępowania /art. 99 i art. 100 Kpa/. 2. Gdy nie było przyczyn, które uzasadniały zawieszenie postępowania, należy je podjąć na żądanie strony lub z urzędu /art. 97 par. 2 Kpa/.

Możliwość wymierzenia jednostce gospodarki uspołecznionej kary pieniężnej na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1984 r. o gospodarce energetycznej /Dz.U. nr 21 poz. 96/ związana jest z samym naruszeniem zakazu produkcji urządzeń energetycznych bez uzgodnienia wymaganego przez art. 22 tej ustawy, bez względu na to, czy naruszenie to spowodowało straty w gospodarce energetycznej.

Jeżeli nieruchomość została wywłaszczona w celu budowy osiedla, użycie jej na budowę urządzeń infrastruktury osiedla jest również zgodne z celem wywłaszczenia.

Zawiązanie przez osoby fizyczne "Społecznego Komitetu Garaży" nie zmienia faktu, że projektowana przez nie inwestycja jest inwestycją osób fizycznych, a nie inwestycją jednostki gospodarki uspołecznionej, bądź organizacji społecznej.

Jeżeli według ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ nie jest możliwe zajmowanie przez tą samą osobę /lub małżonków/ dwóch lokali mieszkalnych /art. 23 ust. 1 cyt. ustawy/, to tym bardziej nie można uznać za dopuszczalne stworzenie możliwości zajmowania dwóch lokali mieszkalnych w wyniku przydzielenia przez terenowy organ administracji państwowej /art. 31 ust.

Niedopuszczalny jest przydział lokalu mieszkalnego na rzecz dzieci dotychczasowego najemcy, jeżeli w pozostałej części tego lokalu zamieszkuje jego właściciel /art. 42 ust. 1 w związku z art. 24 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe, Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/.

Jeżeli strona została zakwalifikowana do przydziału pomieszczenia zastępczego przez umieszczenie jej nazwiska na liście przydziałów, załatwienie sprawy przez właściwy organ może nastąpić - zgodnie z art. 104 Kpa - tylko przez wydanie decyzji o przydziale konkretnie oznaczonego lokalu. Wydanie w tych okolicznościach decyzji o odmowie jakiegokolwiek przydziału lokalu o pewnych cechach, rażąco narusza

Jeżeli w dacie orzekania przez organ odwoławczy, została podjęta i ogłoszona uchwała rady narodowej zatwierdzająca nowy plan zagospodarowania przestrzennego, organ ten powinien rozstrzygnąć odwołanie przyjmując za podstawę prawną postanowienia nowego planu.

Organy administracji państwowej nie mogą decydować o tym, z którym z rodziców powinno mieszkać dziecko, jeżeli więc zamieszkało ono u jednego z rodziców i prowadzi z nim wspólne gospodarstwo domowe /np. jest na utrzymaniu rodzica/, to nie ma podstaw do odmowy uwzględnienie go przy obliczaniu powierzchni mieszkalnej, należnej rodzicowi jako najemcy /art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r.

Jeżeli w wyroku rozwodowym orzeczono tylko o sposobie korzystania z mieszkania, to w razie opuszczenia mieszkania przez jednego z byłych małżonków pozostały małżonek jest nadal najemcą całości, a lokal mieszkalny nie może być uznany za wolny /opuszczony/, chociażby w części, w rozumieniu art. 42 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/.

Zapisy dokonane przez Wydział Zatrudnienia i Spraw Socjalnych dotyczące ilości osób zarejestrowanych jako poszukujących pracy oraz zapisy o zgłoszonych przez gospodarkę uspołecznioną wolnych miejscach pracy, nie mogą stanowić wyłącznej podstawy do oceny rzeczywistej sytuacji na rynku pracy.

Zasada praworządności wymaga, aby każdy akt władczej ingerencji organu administracji państwowej w sferę prawną obywatela, był oparty na konkretnie wskazanym przepisie prawa.