Zajmowanie lokalu mieszkalnego przez podnajemcę nie może być oceniane jako samowolne w rozumieniu art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/ tylko z tego powodu, że w czasie trwania stosunku podnajmu najemcy cofnięto przydział lokalu na podstawie art. 46 tej ustawy.

Z punktu oceny uprawnień zainteresowanego do pierwszeństwa w nabyciu spornej nieruchomości nie ma istotnego znaczenia okoliczność, że skarżąca "posiada potencjalnych następców z kwalifikacjami rolniczymi". Okoliczność ta mogłaby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia tylko wtedy, kiedy doszłoby do przekazania gospodarstwa następcy i następca jako młody rolnik ubiegałby się o nabycie tej nieruchomości,

Orzeczenia Kolegiów do spraw wykroczeń nie są decyzjami w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, albowiem postępowanie w sprawach o wykroczenia toczy się według przepisów Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia, środki zaś zaskarżania tych orzeczeń wskazują przepisy art. 77-99 tego kodeksu.

Organ administracji wydaje decyzję biorąc za podstawę stan rzeczy w chwili orzekania. Już w czasie wydania przez organ I instancji pierwszej decyzji w tej sprawie skarżący miał ukończone 35 lat a zatem nie był młodym rolnikiem w rozumieniu par. 7 ust. 2 pkt 5 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 18 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości

Wystarczającą przesłanką nałożenia na zasadzie art. 26 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ na zakład obowiązków określonych w art. 25 ust. 3 tej ustawy w zakresie zapobiegania szkodom, jest ustalenie, że zakłócenie stosunków wodnych w nieruchomościach innych osób pozostaje w związku z posiadanym przez ten zakład pozwoleniem wodnoprawnym. Nie ma zaś znaczenia

W sytuacji gdy okoliczności sprawy nie mogą ewentualnie uzasadniać wymeldowania, a ze sprawy wynika, że czynność zameldowania określonej osoby została dokonana niezgodnie z obowiązującymi przepisami, właściwy organ administracji państwowej może stwierdzić w formie decyzji administracyjnej, że brak było podstaw do zameldowania. Wydana w tym przedmiocie ostateczna decyzja uzasadnia dopiero skreślenie

1. O naruszeniu prawa w rozumieniu art. 64 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ przez osobę wykonującą samodzielną funkcję techniczną projektanta można mówić tylko wówczas, gdy chodzi o przepis prawa, którego obowiązek przestrzegania ustawa adresuje do projektanta. 2. Naruszenie art. 3 prawa budowlanego następuje nie przez zaprojektowanie obiektu

Skierowanie przez stronę do naczelnego organu administracji państwowej podania o wzruszenie decyzji ostatecznej wszczyna postępowanie w trybie nadzoru i stanowi, przewidzianą w art. 199 par. 3 Kpa bezwzględną przeszkodę rozpatrzenia sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Z zestawienia par. 20 ust. 1 i par. 23 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. w sprawie szczegółowych zasad i trybu oddawania w użytkowanie wieczyste gruntów i sprzedaży nieruchomości państwowych, kosztów i rozliczeń z tym związanych oraz zarządzania sprzedanymi nieruchomościami /Dz.U. nr 47 poz. 239/ płynie wniosek, że przewidziany w par. 20 ust. 1 wykaz jest ofertą właściciela

1. Jeżeli sąd administracyjny stwierdził, że nakaz rozbiórki obiektu budowlanego jest zgodny z prawem, należy uznać za niezgodne z prawem wszelkie późniejsze próby uniknięcia wykonania decyzji nakazującej rozbiórkę. 2. Artykuł 10 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229/ nie stwarza podstaw do wniosku, że właściwy minister może upoważnić inny organ do wyrażenia

Wymagania wynikające z par. 15 ust. 3 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ należy uznać za spełnione, jeżeli wysokość nowo wznoszonego budynku, mierzona w dowolnie wybranym punkcie części stanowiącej przesłonę ograniczającą dopływ światła dziennego

1. Stosownie do art. 149 par. 1 i 3 Kpa wznowienie postępowania następuje w drodze postanowienia, a odmowa wznowienia - w drodze decyzji. Organ, który wydał decyzję w ostatniej instancji postępowania zwyczajnego, staje się organem I instancji przy wznowieniu postępowania i nie może skorzystać z art. 134 Kpa, określającego uprawnienia organu odwoławczego do stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia

Rozporządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 27 stycznia 1972 r. w sprawie wyłączenia gruntów z państwowego gospodarstwa leśnego i włączenia gruntów do tego gospodarstwa /Dz.U. nr 5 poz. 28/ w par. 5 i par. 7 jest pełną regulacją sposobu postępowania dotyczącego zmiany uprawy leśnej na inny rodzaj użytkowania i wyłączenia na rzecz innego podmiotu tych gruntów w rozumieniu uszczuplenia

Książeczka wojskowa jest dokumentem urzędowym i w rozumieniu art. 76 par. 1 Kpa korzysta z domniemania prawdziwości zawartych w niej danych. Oznacza to, że pominięcie dowodu z książeczki wojskowej jest możliwe tylko po udowodnieniu przez organ orzekający w sprawie, że jej treść nie jest prawdziwa. Do czasu przeprowadzenia takiego dowodu nie ma podstaw do traktowania książeczki wojskowej odtworzonej

1. Praktyka sprowadzająca organ I instancji do roli wykonawcy poleceń organu nadrzędnego stanowi bezpośrednią ingerencję w sposób załatwienia sprawy, zastrzeżonej do kompetencji organu niższego stopnia oraz pozbawia go samodzielności, nieodzownej w orzecznictwie administracyjnym. Tego rodzaju sytuacja czyni kontrolę instancyjną wręcz iluzoryczną /art. 15 Kpa/. 2. Jeżeli organ podatkowy drugiej instancji

Nabycie za granicą przedmiotów, o których mowa w par. 23 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Handlu Zagranicznego z dnia 9 grudnia 1983 r. w sprawie zwolnień od obowiązku posiadania pozwolenia na przywóz i wywóz oraz cła w obrocie towarowym z zagranicą /Dz.U. nr 69 poz. 312/ jest nabyciem dokonanym przed powrotem do Polski na stałe, a więc przed zakończeniem pobytu osoby powracającej, przy czym rzeczy

Pominięcie przez organ administracji pełnomocnika strony jest równoznaczne z pominięciem strony w postępowaniu administracyjnym i uzasadnia wznowienie postępowania na zasadzie art. 145 par. 1 pkt 4 Kpa.

O zobowiązaniu do przywrócenia utraconego posiadania, wydania lokalu, wydania kluczy umożliwiających wejście do lokalu, itp. orzekają sądy. Zawiadomienie o przeszkodach w zajęciu lokalu, czynionych osobie w stosunku, do której toczy się postępowanie o wymeldowanie przez współnajemczynię Prokuratora Rejonowego, nie może być, z uwagi na zakres czynności Prokuratury, traktowane jako podjęcie działań zmierzających

Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ w sposób pełny reguluje kwestię kręgu osób, którym przysługują uprawnienia kombatanckie. Zarówno ustawa, jak i wydany na podstawie zawartego w niej upoważnienia Statut ZBoWiD nie stwierdza, aby służba wojskowa przy rozminowywaniu kraju mogła być podstawą stwierdzenia uprawnień kombatanckich.

Przez udział w walkach o utrwalenie władzy ludowej jako działalność kombatancką w rozumieniu art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ - należy uznać uczestniczenie danej osoby w okresie po wyzwoleniu kraju w zbrojnych akcjach prowadzonych przez wyznaczone jednostki Ludowego Wojska Polskiego, funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa

1. Każdy właściciel, w tym również naczelnik gminy reprezentujący Państwo, ma swobodę w przeznaczaniu określonych gruntów do sprzedaży. Dzierżawca może realizować należące do niego prawo pierwokupu dzierżawionych gruntów wyłącznie wówczas gdy grunty te są sprzedawane. Natomiast w razie nie przeznaczenia gruntów do sprzedaży w czasie trwania umowy dzierżawy, dzierżawa wygasa po upływie okresu na jaki

Uzasadnienia prawnego decyzji nie można utożsamiać z powołaniem podstawy prawnej. Są to dwa różne elementy decyzji. W podstawie prawnej chodzi o wskazanie przepisu, na mocy którego wydano decyzję, a więc przepisu upoważniającego organ do działania w tym zakresie. Uzasadnienie prawne polega na wyjaśnieniu podstawy prawnej z przytoczeniem przepisów prawa czyli o wytłumaczenie dlaczego organ dany przepis