Wynagrodzenie pracownika wynikające z jego osobistego zaszeregowania, o którym mowa w art. 81 § 1-3, art. 134 § 1 i art. 144 § 2 k.p., obejmuje oprócz wynagrodzenia zasadniczego również dodatek funkcyjny. Z mocy ustawy lub jej upoważnienia dopuszczalne jest przyjęcie innej podstawy obliczania wynagrodzenia określonego w wymienionych przepisach.

Niezasięgnięcie przed wydaniem decyzji wymaganego przez prawo stanowiska innego organu /art. 106 par. 1 Kpa/ nie stanowi rażącego naruszenia prawa /art. 156 par. 1 Kpa/, lecz jedynie może uzasadniać wznowienie postępowania w sprawie /art. 145 par. 1 pkt 6/.

Ocena zasadności cofnięcia upoważnienia do załatwiania spraw tajnych nie podlega kontroli organów rozpatrujących spory pracownicze, aktualność tej tezy zawartej w IV uchwale Pełnego Składu Izby Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie wytycznych dotyczących wykładni art. 45 Kodeksu pracy i praktyki sądowego stosowania tego przepisu w zakresie zasadności wypowiedzenia

Możliwość odmowy wydania uprawnienia, wyrażona w art. 7 ust. 9 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o wykonywaniu handlu oraz niektórych innych rodzajów działalności przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej /Dz.U. nr 43 z 1983 r. poz. 193/, stanowi wyjątek od reguły wolności realizacji przez obywateli każdej inicjatywy gospodarczej, która nie pozostaje w sprzeczności z powszechnie obowiązującym prawem

W świetle art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 12 poz. 50/ oraz par. 3 i par. 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 lipca 1985 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz poboru świadczeń pieniężnych dotyczących nieruchomości w formie łącznego zobowiązania pieniężnego /Dz.U. nr 44 poz. 215/ wynika, że

O bezczynności organu można mówić nie tylko wtedy gdy w ustalonym prawem terminie organ administracji państwowej nie podjął żadnych czynności, do których był zobowiązany ale także wówczas gdy prowadził postępowanie w sprawie lecz nie zakończył w terminie, wydaniem stosownej decyzji. Nie ma przy tym znaczenia, czy zdaniem organu administracyjnego powinna być wydana decyzja, czy też organ błędnie sądził

Art. 8 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 18 lipca 1974 r. o wykonywaniu handlu oraz niektórych innych rodzajów działalności przez jednostki gospodarki nie uspołecznionej /t.j. Dz.U. 1983 nr 43 poz. 193/ daje możliwość cofnięcia zezwolenia, jeżeli nie są przestrzegane warunki zawarte w uprawnieniu. Każdy z warunków umieszczonych w zezwoleniu powinien mieć czytelną i racjonalną treść po to , aby można go było

Od rozwiązania stosunku pracy w drodze porozumienia stron /art. 15 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 38 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, gdyż w takiej sprawie brak jest decyzji o jakiej mowa w art. 104 Kpa.

Jeżeli kandydat na pierwszy rok studiów medycznych nie złożył w terminie oznaczonym w przepisach par. 9 ust. 1 i 3 zarządzenia Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 31 grudnia 1984 r. w sprawie określenia zakresu egzaminu wstępnego, zasad przyznawania punktów dodatkowych oraz przyjmowania na pierwszy rok studiów w akademiach medycznych w 1985 r. /Dz.Urz. MZiOS 1985 nr 1 poz. 3/ któregokolwiek

Odmowne załatwienie wniosku strony o zmianę lub uchylenie ostatecznej decyzji w trybie art. 155 Kpa następuje w formie decyzji.

Zmiana treści osnowy decyzji dokonana postanowieniem nie jest prostowaniem oczywistych omyłek - lecz rozstrzygnięciem o istocie sprawy - wbrew postanowieniu art. 123 par. 2 Kpa, co stanowi rażące naruszenie prawa.

1. "Zgodność i jednomyślność" członków komisji nie jest dostateczną legitymacją przyjętych przez nią ustaleń. Opinia wykorzystywana w postępowaniu administracyjnym powinna być umotywowaną wypowiedzią w przedmiocie, wymagającym wiadomości specjalnych, nie może jednocześnie nosić cech arbitralnego stanowiska nie poddającego się weryfikacji. To, że naczelnik gminy wydaje ostateczną decyzję po zasięgnięciu

Stosownie do art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40/ można odmówić wydania zezwolenia na wykonywanie działalności rzemieślniczej osobie, której cofnięto uprawnienie do wykonywania takiej działalności i od daty cofnięcia nie upłynie więcej niż 3 lata.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa zachodzi wówczas, gdy istnieje oczywista sprzeczność pomiędzy treścią przepisu a rozstrzygnięciem objętym decyzją.

W wypadku gdy organ podatkowy rozstrzygnięcie o wysokości zobowiązania podatkowego opiera na ustaleniach dla podatnika mniej korzystnych, pomijając jednocześnie własne ustalenia mogące wskazywać na istnienie możliwości określenia wysokości tego zobowiązania w stopniu dla podatnika korzystniejszym, winien - mając na względzie wyrażoną w art. 7 Kpa zasadę uwzględnienia przy załatwianiu sprawy słuszny

Naruszenie trwałości decyzji administracyjnej /art. 16 par. 1 Kpa/, zasady sądowej kontroli legalności ostatecznych decyzji /art. 16 par. 2, art. 196 par. 1 i art. 198 Kpa/ oraz zasady dwuinstancyjności postępowania administracyjnego /art. 15 i art. 127 par. 1 Kpa/ są rażącymi naruszeniami prawa w rozumieniu art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa, pociągającymi za sobą stwierdzenie nieważności decyzji.

Organ administracji państwowej nie może w wyniku wniesienia skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego na decyzję ostateczną wznowić postępowania w sprawie zakończonej tą decyzją, aby następnie odmówić jej uchylenia. W ten sposób nie załatwia wszak skargi i rażąco narusza art. 200 par. 2 Kpa. Przepis ten pozwala bowiem jedynie na zmianę lub uchylenie decyzji w razie uznania skargi w całości za słuszną

Jeżeli przepis prawa upoważnia bądź zobowiązuje organ administracji państwowej do zastosowania sankcji administracyjnej za popełnienie przestępstwa lub wykroczenia w stosunku do osoby posiadającej zezwolenie na prowadzenie publicznego transportu drogowego taksówką osobową, to sankcja taka może być zastosowana wówczas, gdy przewidujący ją przepis prawa obowiązywał w czasie popełnienia przestępstwa lub

Przepis art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 12 poz. 50/ obciąża obowiązkiem podatkowym od nieruchomości osobę fizyczną i osobę prawną nie będącą jednostką gospodarki uspołecznionej, która daną nieruchomość faktycznie użytkuje bądź jako właściciel /art. 140 Kc/ lub też samoistny posiadacz w rozumieniu art. 336 Kc, użytkownik wieczysty w świetle art.

Ulga z tytułu przejęcia gruntów w zagospodarowanie, w rozumieniu art. 13 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym /Dz.U. nr 52 poz. 268/, dotyczy takich gruntów, które w dacie przejęcia ich przez podatnika nie były trwale zagospodarowane przez poprzedniego ich właściciela lub użytkownika.

Oceniając przypadek w świetle art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ należy brać pod uwagę zarówno względy przedmiotowe jak i podmiotowe, to znaczy nie można odrywać oceny przypadku od rodzaju prowadzonej działalności i ograniczać się do oceny zdolności płatniczej podatnika, wynikającej z innych źródeł niż opodatkowana działalność.