Artykuł 11 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./, w przeciwieństwie do jej art. 5, nie posługuje się formułą przynależności mienia, lecz przyjmuje kryterium funkcji organu. Bez znaczenia zatem jest w rozumieniu tego przepisu to, pod jakim tytułem prawnym państwowe jednostki

Uchwały mające za przedmiot wykładnię przepisów prawa nie tworzą prawa lecz wyjaśniają jego treść, a zatem wiążą w czasie na równi z wykładanym przepisem prawa.

Producentem, o którym mowa w art. 80 ust. 1 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. nr 75 poz. 445 ze zm./, jest ten, kto prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji, w rozumieniu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 23 grudnia 1988 r. o działalności gospodarczej /Dz.U. nr 41 poz. 324 ze zm./; w myśl tego przepisu działalność wytwórcza, to działalność gospodarcza prowadzona w celach

1. Zgodnie z uchwałą 7 sędziów z dnia 18 grudnia 1992 r. sygnatura akt III AZP 25/92 /OSNCP 1993 z. 5 poz. 68/ grunty zajęte na ośrodek wczasowy przedsiębiorstwa państwowego, który jest wykorzystywany sezonowo, są gruntami związanymi z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 12 poz. 50

Stosownie do par. 10 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294 ze zm./ rozstrzygnięcie organów inspekcji sanitarnej sprowadza się wyłącznie do stwierdzenia lub odmowy stwierdzenia choroby zawodowej.

Jednym z warunków niezbędnych do przekazanie gminie na własność gruntów na podstawie przepisu art. 14 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ jest wniosek gminy oparty na uchwale rady gminy, podjętej stosownie do przepisu art. 18 ust. 2 pkt 9 lit. "a" ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o

Wyniki badań kontrolnych komisji lekarskich do spraw inwalidztwa i zatrudnienia przeprowadzonych po upływie dziesięciu lat, przez które trwało nieprzerwanie inwalidztwo, nie mogą stanowić podstawy do pozbawienia rencisty prawa do renty.

Data nabycia prawa do świadczeń przewidzianych w ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. Nr 17, poz. 75 ze zm.) jest związana z datą złożenia wniosku o te świadczenia (art. 99 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz. U. Nr 40, poz. 267 ze zm.), a nie

Datą decydującą o sposobie obliczenia podstawy wymiaru emerytury lub renty jest data zgłoszenia wniosku o te świadczenia.

Ocena inwalidztwa osoby, u której stwierdzono różnorodne schorzenia wymaga łącznej opinii biegłych lekarzy sądowych, która powinna też uwzględniać wpływ tych schorzeń na zdolność do dotychczasowego zatrudnienia (art. 24 ust. 1 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin - Dz. U. Nr 40, poz. 263 ze zm.).

Z generalnej definicji kosztów uzyskania przychodów w polskim podatku dochodowym od osób prawnych /art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych oraz o zmianie niektórych ustaw regulujących zasady opodatkowania - Dz.U. nr 21 poz. 86 ze zm./ wynika, że tzw. wydatki socjalno-bytowe ponoszone przez przedsiębiorstwo państwowe /osoby prawne/ na rzecz pracowników i

Odprawa wypłacona na podstawie ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela nie stanowi odszkodowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. nr 80 poz. 350 ze zm./, wolnego od podatku.

Z faktu, że w postępowaniu karnym przed sądem obowiązuje zasada skargowości (art. 6 k.p.k.), nie wynika jeszcze, że odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia stanowi ujemną przesłankę procesową w rozumieniu art. 11 pkt 4 k.p.k., zobowiązującą sąd do umorzenia postępowania. Wynika to w sposób oczywisty z treści art. 36 k.p.k., w myśl którego odstąpienie oskarżyciela publicznego od oskarżenia

Komunalizacja z mocy prawa może dotyczyć tylko mienia położonego w granicach administracyjnych gminy. Także przekazanie gminie mienia ogólnonarodowego na podstawie przepisu art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 32 poz. 191 ze zm./ może dotyczyć tylko mienia położonego na jej terenie.

Kwestia skutków finansowych ewentualnej decyzji stwierdzającej wydanie kwestionowanego orzeczenia o ustanowieniu przymusowego zarządu z naruszeniem prawa nie może usprawiedliwiać zwłoki organu administracji w wydaniu decyzji w takiej sprawie.

1. W stosunku do decyzji administracyjnych w sprawach ze stosunku służbowego policjantów, regulowanego przepisami ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji /Dz.U. nr 30 poz. 179 ze zm./, nie jest generalnie wyłączona dopuszczalność zmiany lub uchylenia ostatecznej decyzji administracyjnej w trybie określonym w art. 155 Kpa. To zaś, czy przepisy cyt. ustawy o Policji sprzeciwiają się uchyleniu lub

Skoro po stronie pracowników Banku nie powstał w związku z pobraniem kredytów w 1991 r. obowiązek podatkowy w podatku dochodowym, to Bank nie był zobowiązany z tego tytułu i z racji spłaty rat kredytów do obliczenia i poboru zaliczek na podatek dochodowy. Spłata rat pożyczek zaciągniętych w 1991 roku nie powodowała powstania przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 i art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca

1. Art. 31 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./ nie zawiera listy wypadków, które z punktu widzenia społecznego lub gospodarczego obligowałyby organy podatkowe do umorzenia zaległości podatkowych. Oznacza to, iż rozstrzygnięcia w sprawach umorzeń pozostawione zostały uznaniu tych organów i to uznaniu pełnemu. Zatem do organów administracji, a nie

Spółdzielnia, nabywając złom do przerobu lub odsprzedaży, była jako płatnik obowiązana po myśli art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o opłacie skarbowej /Dz.U. nr 4 poz. 23 ze zm./ do obliczania i pobierania od tych umów opłaty skarbowej oraz do wpłacania jej na rachunek właściwego urzędu skarbowego i zgodnie z art. 14 ust. 2 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych

W przypadku, gdy zbywca i nabywca wiedzą o ciążących na zbywanym majątku zobowiązaniach podatkowych i działają ze świadomością uniknięcia płatności podatku, czynności tych nie można uznać za czynności handlowe objęte działalnością podatnika w rozumieniu art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./.

1. Nie może ulegać wątpliwości, że działalność gospodarcza jest faktem i kategorią o charakterze obiektywnym. W tym sensie nie ma i nie może mieć znaczenia, że określony podmiot prowadzący konkretną działalność nie ocenia jej /subiektywnie/ jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak, oświadcza, że jej nie prowadzi bądź nie zgłasza obowiązku podatkowego, itp. Rzecz traktując jeszcze ogólniej

1. Ze zwolnienia od podatku od nieruchomości, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych /Dz.U. nr 9 poz. 31 ze zm./ korzystają wszystkie obiekty wchodzące w skład oczyszczalni ścieków, gdyż mieszczą się one w pojęciu urządzeń kanalizacyjnych. 2. W świetle art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz

Przepisu § 7 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie stosunków pracy, w których pracodawcą jest osoba fizyczna (Dz. U. Nr 45, poz. 272), uzależniającego przewidziane w art. 177 § 3 k.p. przedłużenie do dnia porodu umowy o pracę zawartej na czas określony lub na czas wykonywania określonej pracy, która uległaby rozwiązaniu po upływie trzeciego miesiąca ciąży, od przepracowania

1. Nie może ulegać wątpliwości, że działalność gospodarcza jest faktem i kategorią o charakterze obiektywnym. W tym sensie nie ma i nie może mieć znaczenia, że określony podmiot prowadzący konkretną działalność nie ocenia jej /subiektywnie/ jako działalności gospodarczej, nie nazywa jej tak, oświadcza, że jej nie prowadzi bądź nie zgłasza obowiązku podatkowego, itp. Rzecz traktując jeszcze ogólniej