Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, dotyczący ekwiwalentu za niewykorzystany urlop policjantów, nie prowadzi do pominięcia przepisów konstytucyjnych. Mimo błędnej interpretacji, uznaje się poprawność wyroku uwzględniającego zmiany ustawowe zgodne z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie wyłącza zastosowania art. 115a ustawy o Policji w jego poprawionym brzmieniu na przyszłość, zaś wcześniejsze orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego nie przesądzają o braku możliwości odmowy jego stosowania w określonych stanach faktycznych.

Regulacja art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie ma zastosowania do wyliczenia wysokości ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, odnosi się zaś jedynie do zasad jego ustalania. Zaskarżony wyrok odpowiada prawu pomimo błędnego uzasadnienia.

Stwierdzenie niewłaściwego stosowania art. 9 ust. 1 ustawy nowelizacyjnej przy ustalaniu ekwiwalentu pieniężnego nie stanowi przeszkody dla stosowania nowej wersji art. 115a ustawy o Policji, co uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej jako bezzasadnej.

Susidiarna kognicja NSA nie wykazała naruszenia prawa w zakresie zakazu zabudowy na podstawie planu miejscowego. Zakazy zabudowy nieruchomości są zgodne z konstytucyjnymi i ustawowymi wymogami ochrony interesu publicznego, w tym bezpieczeństwa lotniczego.

NSA orzeka, iż odwołanie się do prawomocnych wyroków dotyczących przerwania biegu przedawnienia egzekucji podatkowej jest wiążące; brak podstaw do umorzenia ze względu na przeterminowane egzekwowanie w przypadku przesądzenia skuteczności środków egzekucyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny rozstrzygnął, że zgodne z prawem jest przyjęcie interpretacji przepisów o ekwiwalencie za niewykorzystany urlop policjanta, uwzględniając wyrok Trybunału Konstytucyjnego o niekonstytucyjności części norm, co nie stanowi przeszkody w stosowaniu nowelizowanych przepisów ustawy o Policji.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną stwierdzając, że pomimo błędów w uzasadnieniu, wyrok Sądu I instancji odpowiadał prawu, a art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie naruszał zasad konstytucyjnych, lecz odnosił się do zasad obliczania ekwiwalentu za urlop.

Ustalając ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop przed 6 listopada 2018 r., należy uwzględnić zasady ustalone przez Trybunał Konstytucyjny, eliminując niekonstytucyjny przelicznik 1/30. Przepisy nowelizujące nie mogą naruszać wyroku Trybunału i zasady konstytucyjności.

Wysokość ekwiwalentu za niewykorzystany urlop sprzed 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach ustawy o Policji sprzed tej daty, z wyłączeniem niekonstytucyjnego przelicznika 1/30, co musi uwzględniać wyrok TK K 7/15.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop policjanta zwolnionego ze służby przed 6 listopada 2018 r. należy ustalać według zasad aktualnie obowiązujących, z uwzględnieniem nowelizacji wynikającej z wyroku Trybunału Konstytucyjnego, co wyklucza stosowanie poprzedniego przelicznika 1/30 części miesięcznego uposażenia.

Przy ocenie, czy przekroczenie miesięcznego terminu do wniesienia odwołania od decyzji organu rentowego nie jest nadmierne i czy nastąpiło z przyczyn niezależnych od odwołującego się (art. 477⁹ § 3 k.p.c.), sąd obowiązany jest do kompleksowej analizy wszystkich okoliczności sprawy, w tym indywidualnej oceny wpływu ograniczeń związanych z pandemią COVID-19 na możliwość dochowania terminu, przy uwzględnieniu

Decyzja o umorzeniu postępowania dotyczącego nieruchomości przejętej z mocy dekretu PKWN jest zasadna, gdyż nie zachodzą przesłanki do zwrotu bądź odszkodowania wynikające z przepisów prawa materialnego, a uchylenie decyzji byłoby nieuzasadnione.

Pozorność czynności prawnej oceniana w prawie podatkowym umożliwia wywodzenie skutków z czynności ukrytej, pod warunkiem zgodności z podatkową regulacją. Brak formy czynności ukrytej nie niweczy oceny pozorności w prawie podatkowym.

Dopuszczalne jest zmniejszenie podstawy opodatkowania akcyzą z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodu osobowego poprzez korektę ceny wynikającą z później udzielonego rabatu, o ile ustalenia w tej kwestii zostały przewidziane już przy zawieraniu umowy przed powstaniem obowiązku podatkowego.

Przejście własności nieruchomości z mocy prawa na samorząd terytorialny na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy reformującej administrację publiczną jest zgodne z prawem, jeśli dana nieruchomość była faktycznie zajęta pod drogę publiczną i była nią administrowana przez jednostkę samorządu.

Zakaz budowania nowych obiektów budowlanych w strefie 100 m od linii brzegowej zbiorników wodnych nie dotyczy odbudowy istniejących obiektów, o ile nie dochodzi do ich istotnej modyfikacji.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż brak pełnej dokumentacji budowlanej uniemożliwia prawidłową ocenę legalności robót budowlanych, skutkując koniecznością ich wstrzymania, oraz ponownego rozpoznania sprawy w zakresie oceny prawidłowości dokonywanych ustaleń faktycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że decyzja o rozbiórce niewykończonego obiektu budowlanego jest uzasadniona, gdy obiekt ten nie nadaje się do remontu, odbudowy lub wykończenia, a jego stan techniczny zagraża bezpieczeństwu osób trzecich. Przy ocenie tej przesłanki organ może opierać się na dostępnej dokumentacji technicznej i ekspertyzach.

Możliwa jest korekta podstawy opodatkowania podatkiem akcyzowym, uwzględniająca rabaty przyznane po dniu powstania obowiązku, o ile wynika to z pierwotnie ustalonej treści umowy i warunków handlowych.

W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia samochodów osobowych, możliwość uwzględnienia rabatów udzielonych po powstaniu obowiązku podatkowego w podstawie opodatkowania akcyzą, jest dopuszczalna, jeżeli wynika z umownych warunków sprzedaży uzgodnionych przed tym momentem.

Organ interpretacyjny prawidłowo uznał, że przychód z dofinansowania wynagrodzeń pracowników z FGŚP nie kwalifikuje się jako dochód strefowy zwolniony z opodatkowania, gdyż dochody z działalności strefowej muszą pochodzić bezpośrednio z obszarów określonych w zezwoleniu.

Pismo z 26 marca 2024 r. wniesione przez stronę do organu I instancji winno być traktowane jako odwołanie od decyzji Starosty Brzezińskiego z dnia 14 marca 2024 r., zważywszy na jego treść wyrażającą niezadowolenie z decyzji, a nie jako żądanie uzupełnienia decyzji w rozumieniu art. 111 k.p.a.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymał w mocy postanowienie oddalające skargę na obowiązek szczepień, uznając jego wymagalność mimo unieważnienia przez Trybunał przepisów rozporządzenia. Sprostowano również oczywistą omyłkę pisarską w numerze zaskarżonego postanowienia.