Pracodawca może uzyskać dofinansowanie do wynagrodzenia pracownika niepełnosprawnego w ramach efektu zachęty, gdy jest świadomy niepełnosprawności pracownika przed jego formalnym zatrudnieniem, nawet jeśli orzeczenie przedstawiono później.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził zakaz pełnienia przez ten sam organ podwójnej roli jako decyzyjnego i składającego odwołanie, co uznaje się za niedopuszczalne procesowo.

NSA uznał, że pracodawca nie ma obowiązku opłacenia wszystkich składek za dany okres, aby uzyskać dofinansowanie do wynagrodzeń pracowników niepełnosprawnych, lecz jedynie musi pokryć składki dotyczące tych pracowników w terminie.

Zaskarżona decyzja organów administracji naruszając art. 153 p.p.s.a., nie uwzględniła oceny prawnej i wytycznych wyrażonych w uprzednim prawomocnym wyroku sądowym, co uzasadnia uchylenie decyzji i nakazuje ponowne rozpatrzenie sprawy przez właściwe organy administracji z uwzględnieniem tych wytycznych.

Brak formalnego orzeczenia o niepełnosprawności w dniu zatrudnienia nie wyklucza przyznania dofinansowania, gdy pracodawca posiada wiedzę o niepełnosprawności w momencie nawiązania stosunku pracy, a obowiązujące przepisy w ramach efektu zachęty zostały spełnione.

Posiadanie formalnego orzeczenia o niepełnosprawności w momencie zatrudnienia nie jest niezbędne dla uznania efektu zachęty, jeśli pracodawca posiada wiedzę o niepełnosprawności pracownika.

Realizacja celu wywłaszczenia obejmuje infrastrukturę towarzyszącą. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że spełnienie celu wywłaszczenia wyklucza zwrot nieruchomości, nawet przy późniejszym odmiennym jej użytkowaniu. Oddalenie skargi kasacyjnej wynikało z prawidłowego uznania celu wywłaszczenia jako zrealizowanego.

NSA orzekł, że dofinansowanie do wynagrodzeń niepełnosprawnych przysługuje, gdy pracodawca faktycznie pokrył koszty płacy, a interpretacja zależności od rozliczeń ZUS jest niewłaściwa.

Zarówno organy administracyjne, jak i sądy muszą opierać się na całokształcie dowodów; brak realnego i hipotetycznego wpływu naruszeń procesowych uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej.

NSA potwierdza, iż organy administracyjne były związane wcześniejszymi wytycznymi WSA dotyczącymi operatu szacunkowego; operat winien spełniać wszelkie normatywne wymogi i kompletność, a powielanie poprzednich błędów stanowi naruszenie prawa.

Cofnięcie zezwolenia na prowadzenie apteki z powodu rażącego naruszenia przepisów prawa farmaceutycznego jest zgodne z prawem, nawet jeśli działalność podmiotu przeszła transformację ustrojową z formy spółki cywilnej na spółkę z o.o., jeżeli zachowano tożsamość osób odpowiedzialnych za działalność.

Sąd kasacyjny uznaje, że organy niższych instancji prawidłowo dokonały oceny pracy egzaminacyjnej skarżącego notariusza, nie dopatrując się naruszeń proceduralnych ani materialnych, które mogłyby wpłynąć na ostateczny wynik egzaminu.

Wyrok WSA uchylający decyzję Prezesa ARiMR jest prawidłowy; upływ terminu przedawnienia nieprawidłowości w programach wieloletnich zależny jest od występowania przerw oraz prawidłowym zawiadomieniu beneficjenta o postępowaniu dotyczącym nieprawidłowości.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż wymóg złożenia zaświadczenia z rejestru koniowatych nie eliminuje możliwości uzupełnienia braków formalnych wniosku o płatność ekologiczną, jeśli organ nie wezwał strony do ich uzupełnienia. Skarga kasacyjna Dyrektora ARiMR została oddalona, a wyrok sądu I instancji uznany za prawidłowy.

Oddalenie skargi kasacyjnej z uwagi na nieusprawiedliwione przekroczenie przedmiotu postępowania w granicach ustalonych przez sądy instancyjne, przy związaniu NSA zarzutami wniesionymi w skardze kasacyjnej.

Pracodawca może zaliczyć pracownika do stanu zatrudnienia osób niepełnosprawnych na potrzeby dofinansowania, jeśli w dniu zatrudnienia miał wiedzę o jego niepełnosprawności i działał w efekcie zachęty, nawet jeśli fizyczne orzeczenie nie zostało przedstawione w tym dniu.

Skarżący, jako profesjonalny przewoźnik, odpowiada za przestrzeganie ustalonej trasy i przystanków zawartych w zezwoleniu na przewozy. Nawet bez formalnego powiadomienia, znane jest mu zamknięcie dworca, co wyklucza uchylenie się od administracyjnej odpowiedzialności.

Skarga kasacyjna W.C. na decyzję w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych została oddalona z uwagi na nieskuteczność zarzutów oraz brak dowodów na nieprzekraczające jurysdykcji międzynarodowej działania skarżącego. Interpretacja międzynarodowych umów podatkowych wykluczała zastosowanie ulg podatkowych.

Przychody z dzierżawy praw majątkowych, w tym znaków towarowych, stanowią przychody ze źródła najmu, dzierżawy oraz podobnych umów zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., nie zaś przychody z praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 7 tej ustawy.

W przypadku nieruchomości pozostającej we współwłasności, współwłaściciele są podatnikami podatku od nieruchomości, a obowiązek podatkowy wyprzedzający właściciela ciąży na posiadaczu samoistnym, którym nie jest posiadacz zależny.

Naczelny Sąd Administracyjny, poddając ocenie konstytucyjność przepisów ws. ekwiwalentu za urlop policjantów, utrzymuje w mocy wyrok WSA, podkreślając prymat zasady legalizmu oraz poprawność stosowania norm konstytucyjnych do analizowanej regulacji. Skarga kasacyjna została oddalona.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie narusza legalności nowo ustanowionego sposobu obliczania ekwiwalentu za urlop. Zaskarżony wyrok WSA jest zgodny z prawem, pomimo pewnych nieścisłości w uzasadnieniu, co skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej przez NSA.

W zakresie wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody w stosowaniu art. 115a ustawy o Policji w nowym brzmieniu, co prowadzi do oddalenia kasacji wobec zachowania zgodności z normami konstytucyjnymi.

Przy ponownym badaniu tożsamego aktu prawomocny wyrok stwierdzający jego nieważność stwarza stan powagi rzeczy osądzonej erga omnes, co wyklucza wszczętą kontrolę sądową i czyni przedmiot postępowania sądowego bezprzedmiotowym, prowadząc do jego umorzenia.