Decyzja wydana z naruszeniem art. 72 ust. 1 pkt 3 p.r.d. nie zawsze stanowi rażące naruszenie prawa. Rażące uchybienie musi być ewidentne, dotyczyć przepisu jednoznacznego oraz wywoływać niemożliwe do zaakceptowania skutki społeczno-gospodarcze.

Sąd stwierdził, że nie każde oczywiste naruszenie prawa jest rażące; uchybienie musi wywoływać skutki nieakceptowalne w państwie prawa, aby je uznać za rażące naruszenie w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Skarga kasacyjna oddalona.

NSA uchyla wyrok WSA w Warszawie w zakresie błędnej interpretacji art. 494 § 2 k.s.h. Uwzględniając sukcesję z mocy prawa, orzeka o konieczności weryfikacji możliwości uzyskania zmiany świadectwa bezpieczeństwa codex karny.

Skarga kasacyjna na decyzję GITD o nałożeniu kary za przewóz drogowy naruszający przepisy ustawy o transporcie drogowym została oddalona. NSA uznał legalność kwalifikacji czynności skarżącego jako przewozu okazjonalnego oraz zgodność z prawem nałożonej sankcji.

Sąd Najwyższy, uznając skargę prokuratora, orzekł, że śmierć oskarżonego K. M. uniemożliwia kontynuowanie postępowania karnego i wymaga umorzenia sprawy; uchylił zatem wyrok Sądu Okręgowego w Nowym Sączu i przekazał mu sprawę do prawidłowego rozpatrzenia.

Sąd odmówił uwzględnienia skargi kasacyjnej skarżącego, potwierdzając zasadność nałożonej kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, z uwagi na wyczerpanie przez skarżącego znamion przewozu okazjonalnego bez wymaganych licencji.

NSA uchylając wyrok WSA stwierdził, że decyzje organów administracji w zakresie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów o transporcie drogowym nie zostały wystarczająco uzasadnione i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, uwzględniając potrzebę pełnej analizy zgodności z prawem użytych przyrządów metrologicznych.

Cofnięcie skargi kasacyjnej przez stronę jest skuteczne i dopuszczalne na mocy art. 60 w zw. z art. 193 p.p.s.a., co uzasadnia umorzenie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym oraz zwrot wpisu sądowego.

Wystąpienie rażących naruszeń przez Sąd Rejonowy przy wydawaniu wyroku łącznego skutkuje uchyleniem orzeczenia i koniecznością ponownego rozpoznania w celu prawidłowego zastosowania przepisów prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok WSA w Opolu z powodu błędnego kwestionowania legalności urządzeń pomiarowych i niewłaściwej oceny dowodów, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Art. 9 ustawy nowelizującej nie stoi na przeszkodzie stosowaniu art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym od 1 października 2020 r. Ekwiwalent za niewykorzystany urlop powinien być ustalany według przelicznika 1/21, nie zaś 1/30, zgodnie z konstytucyjnymi zasadami ekwiwalentności.

Obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym ma charakter ustawowy, a jego wykonanie może być wymuszane grzywną celem przymuszenia, przy czym dokumenty administracyjne, takie jak komunikat GIS, pełnią funkcję uzupełniającą i informacyjną, nie kreując jednak nowych norm prawnych.

Niezgodność artykułu 115a ustawy o Policji z Konstytucją RP, wykazana w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, uzasadnia stosowanie norm wynikających z treści nowelizacji z dnia 1 października 2020 r., a zasada domniemania konstytucyjności nie może legitymizować ponownego wprowadzenia uznanych za niekonstytucyjne regulacji.

Decyzja WSA uchylająca nałożenie kary pieniężnej jest wadliwa; NSA nakazuje ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując, iż brak zezwolenia kategorycznie wyklucza egzonerację.

Art. 9 ustawy nowelizującej z 2020 r., zgodnie z którym ekwiwalent za niewykorzystany urlop należy ustalać w wysokości 1/21 miesięcznego uposażenia, jest zgodny z zasadami konstytucyjnymi, a niezastosowanie go przez organy administracyjne narusza prawo.

Przy rozpatrywaniu wniosku o rentę w drodze wyjątku organ administracyjny winien rzetelnie zrealizować obowiązki proceduralne z art. 7, 8, 9, 10 §1 k.p.a., zapewniając czynny udział strony, oraz właściwie interpretować pojęcie "szczególnych okoliczności".

Uchylono wyrok WSA w Opolu z dnia 11 maja 2023 r., przekazując sprawę do ponownego rozpoznania. Stwierdzono, że decyzja GITD została wydana zgodnie z prawem, a zapewnienia urzędników nie zwalniają z obowiązku posiadania zezwolenia.

Wniesienie skargi kasacyjnej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie nie wpływa na konieczność zawieszenia postępowania sądowoadministracyjnego toczącego się przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi z uwagi na brak prejudycjalności tego wyroku.

Sąd kasacyjny podtrzymał decyzje wojewódzkiego sądu administracyjnego. NSA stwierdził, że nałożenie obowiązku szczepień ochronnych i zastosowanie grzywny mieści się w ramach ustawowych uprawnień organów administracji sanitarnej. Zarzuty o niewłaściwości formalnej procedur egzekucyjnych i przymuszających stosowanych przez organy zostały uznane za bezzasadne.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, iż organy administracyjne, działając zgodnie z art. 237 ustawy – Prawo ochrony środowiska, mogą nałożyć obowiązek sporządzenia przeglądu ekologicznego w sytuacji, gdy działalność podmiotu wskazuje na możliwość negatywnego oddziaływania na środowisko, nawet bez bezpośredniego stwierdzenia takiego oddziaływania.

Brak indywidualnego kalendarza szczepień czy przeciwwskazań nie wpływa na wymagalność obowiązku szczepień ochronnych, jako że ten jest skonkretyzowany w rozporządzeniu wdrażającym wytyczne ustawy o zwalczaniu chorób zakaźnych.

Postępowanie administracyjne w sprawie zatwierdzenia podziału nieruchomości może być zawieszone, gdy brak jest ostatecznego rozstrzygnięcia w zakresie nabycia z mocy prawa części tej nieruchomości, a rozstrzygnięcie to jest zagadnieniem prejudycjalnym zgodnie z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a.

Postępowanie administracyjne wszczęte w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej po upływie trzydziestu lat od doręczenia lub ogłoszenia tej decyzji ulega umorzeniu z mocy prawa na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej z 2021 r., co jest zgodne z zasadami bezpieczeństwa prawnego.

Brak możliwości przypisania odpowiedzialności sankcyjnej za naruszenie obowiązku uiszczenia opłaty elektronicznej użytkownikowi drogi publicznej, przy niepełnej regulacji prawnej systemu poboru opłat, gdy użytkownik posiadał dwie umowy i dwa urządzenia przypisane do tego samego pojazdu bez wyraźnego administracyjnoprawnego obowiązku aktualizacji danych.