Zawieszenie działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę nie wpływa na jego obowiązek podatkowy, jeśli jest właścicielem nieruchomości, które mogą być potencjalnie związane z działalnością gospodarczą, nawet jeśli w danym momencie nie są wykorzystywane do tejże działalności.

Precedensowy problem art. 92a ust. 10 u.t.d., dotyczący nałożenia jednokrotnej kary, ma zastosowanie wyłącznie przy tożsamości naruszeń opisanych w załącznikach nr 3 i 4. Odmienność naruszeń wyklucza zastosowanie tej normy.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie odnosi się do współczynnika ustalania ekwiwalentu. Ekwiwalent należy określić według ustawy z 2020 r., stosowanej wobec spraw wszczętych po 6 listopada 2018 r.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego konieczny jest ścisły związek przyczynowy między rezygnacją z zatrudnienia a opieką nad osobą niepełnosprawną. Wymaga to wykazania, iż zakres opieki uniemożliwia podejmowanie pracy zarobkowej, nawet w niepełnym wymiarze czasu.

Członek zarządu spółki z o.o. odpowiada za zaległości podatkowe spółki, jeśli nie wykaże, że wniosek o upadłość zgłoszono we właściwym czasie, bądź jeśli nie jest w stanie wskazać mienia spółki, umożliwiającego zaspokojenie zaległości. Zaniechanie zgłoszenia upadłości uzasadnia odpowiedzialność, nawet przy braku innych przesłanek exoneracyjnych.

Zawieszenie działalności gospodarczej nie eliminuje obowiązku podatkowego w zakresie nieruchomości związanych z tą działalnością, jeżeli istnieje możliwość ich przyszłego wykorzystania do działalności gospodarczej; operaty szacunkowe oraz procedury podpisywania decyzji nie naruszają prawa proceduralnego.

Kara pieniężna nałożona za każde niezależne naruszenie przepisów o transporcie drogowym opisana w różnych załącznikach do ustawy jest dopuszczalna, gdy te naruszenia nie stanowią jednego czynu w rozumieniu art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym.

Wykonywanie przewozu okazjonalnego pojazdem niespełniającym kryteriów konstrukcyjnych, w szczególności wynikających z art. 18 ustawy o transporcie drogowym, uzasadnia nałożenie kary, gdy przewóz osób zamawiany jest za pomocą aplikacji mobilnej. Utrzymanie decyzji administracyjnej przez sąd I i II instancji jest prawidłowe, nawet przy uznaniu, że aplikacja nie została szczegółowo wyjaśniona w decyzji

Decyzja organu administracyjnego o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym była prawidłowa i zgodna z prawem, a podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty procesowe nie mogły mieć istotnego wpływu na wynik sprawy.

Nieprawidłowo przeprowadzone doręczenie decyzji administracyjnej, w którym brak możliwości ustalenia tożsamości odbiorcy przesyłki, skutkuje naruszeniem przepisów proceduralnych, co uzasadnia uchylenie wyroku i ponowne rozpatrzenie sprawy przez sąd I instancji.

Sąd uznał, że skarga kasacyjna nie wykazała istotnych naruszeń przepisów postępowania, które mogłyby wpłynąć na zaskarżony wyrok, i potwierdził zasadność nałożenia opłaty podwyższonej za wydobycie kopaliny bez koncesji.

NSA orzekł, że ustalenie przez GIOŚ kosztów pomiarów emisji na podstawie wskazanych analiz i norm emisji było zgodne z przepisami ochrony środowiska, oraz że zarzuty skargi kasacyjnej były nieuzasadnione.

Bezpodstawne jest stosowanie przepisów art. 158 § 3 k.p.a. w jego znowelizowanym brzmieniu do postępowań administracyjnych zakończonych ostatecznym postanowieniem przed wejściem w życie nowelizacji. Sąd administracyjny pierwszej instancji zobowiązany jest do merytorycznego rozpoznania zarzutów i nie może sięgać po przepisy uprzednio nieobowiązujące.

Rada gminy nie może przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego załatwiać skargi poprzez "niezajęcie stanowiska"; takie działanie stanowi istotne naruszenie prawa, uzasadniające stwierdzenie nieważności uchwały przez organ nadzorczy.

Zastosowanie Taryfikatora oraz nałożenie korekty finansowej od G. Sp. z o.o. były zasadne, a związanie wykładnią prawa dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny wyłączało możliwość odmiennej oceny prawnej w tej kwestii.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Lublinie dopuściło się bezczynności i przewlekłego prowadzenia postępowania administracyjnego, jednakże działania te nie stanowiły rażącego naruszenia prawa. Uznać należy za uzasadnione wymierzenie organowi symbolicznej grzywny za przewlekłość postępowania.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na prawidłowość zastosowania przepisu o terminach złożenia wniosku o koszty egzekucyjne oraz brak podstaw do podważenia statusu sędziów administracyjnych.

Wydatki poniesione przez podatnika na wykonanie decyzji administracyjnej, w ramach czynności nieopodatkowanych, nie dają prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy brak jest związku z czynnościami opodatkowanymi (art. 86 ust. 1 u.p.t.u.).

W sprawach o świadczenie pielęgnacyjne, gdzie wniosek o orzeczenie niepełnosprawności złożono przed 31 grudnia 2023 r., stosuje się przepisy obowiązujące przed tą datą, jeżeli wniosek o świadczenie złożono w terminie określonym w art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych.

Nieosiągnięcie co najmniej 50% założonych wskaźników projektu unijnego wymaga zwrotu całego dofinansowania, mimo zarzutów o niemożności realizacji celów zewnętrznych, takich jak pandemia COVID-19.

Naczelny Sąd Administracyjny w sprawie o sygn. akt I OSK 2838/22 uznał, że brak precyzyjnych terminów wskazanych w ustawie Prawo o szkolnictwie wyższym i nauce dla rozpatrzenia wniosków o ponowne rozpatrzenie sprawy przez ministra nie skutkuje samoczynnie bezczynnością organu, jeżeli złożoność i charakter sprawy uzasadniają dłuższe procedowanie.

Zarządzenie Burmistrza w przedmiocie ustalenia stawek czynszu jest aktem administracyjnym podlegającym kognicji sądów administracyjnych, a brak uzasadnienia zarządzenia stanowi istotne naruszenie prawa uniemożliwiające jego kontrolę przez sąd.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając ją za niezasadną, stwierdzając, iż organ administracji niewłaściwie ocenił stan faktyczny dotyczący posiadania przez skarżącego tytułu prawnego do lokalu, co wpłynęło na błędne zastosowanie zasad udzielania pomocy mieszkaniowej.

Wyrok nakazowy Sądu Rejonowego, orzekający karę grzywny w wysokości przekraczającej 200 stawek dziennych, narusza art. 502 § 1 k.p.k. i zostaje uchylony przez Sąd Najwyższy, z przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, celem dostosowania orzeczenia do limitów postępowania nakazowego.