Naczelny Sąd Administracyjny uchylił wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z uwagi na naruszenie zasad uzasadnienia i badania zgodności z prawem decyzji administracyjnych, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania.

Na podstawie art. 6 ust. 4 u.p.s.d. powstanie obowiązku podatkowego nie skutkuje obowiązkiem złożenia zeznania podatkowego, co wyklucza zastosowanie art. 68 § 2 pkt 1 o.p. dotyczącego przedawnienia. Niezgłoszenie nabycia do opodatkowania nie przerywa biegu przedawnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził zasadność wyroku WSA, oddalając skargę kasacyjną G. Sp. z o.o., wskazując, że oceny dokonane przez WSA, jak i Zarząd Województwa Małopolskiego, były prawidłowe i zgodne z prawem.

Decyzja ustalająca wynagrodzenie funkcjonariusza Policji z rażącym naruszeniem przepisów prawa, w zakresie zastosowania niewłaściwego mnożnika kwoty bazowej, podlega stwierdzeniu nieważności na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. Ustalanie stanowiska jako niekierowniczego lub niesamodzielnego uzasadnia niższe uposażenie.

Podejrzenie popełnienia przestępstwa przez funkcjonariusza Policji, skutkujące utratą nieposzlakowanej opinii, uzasadnia zwolnienie ze służby z uwagi na ważny interes służby, nawet przed formalnym zakończeniem postępowania karnego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, podkreślając, że nadanie obywatelstwa polskiego ma skutek ex nunc i nie obejmuje dzieci, które nie zostały objęte wnioskiem o nadanie obywatelstwa, chyba że przepisy stanowią inaczej.

NSA uznał, że skarga kasacyjna nie spełnia wymogów formalnych przewidzianych w ppsa i nie wykazuje naruszenia prawa materialnego ani procesowego, co skutkowało oddaleniem skargi i podtrzymaniem decyzji o zwrocie nienależnie pobranych środków.

Osoba chora psychicznie, aby uznać nieobecność w urzędzie pracy za uzasadnioną, nie musi wskazywać choroby jako przyczyny niestawiennictwa, chyba że rzeczywista przyczyna inna niż zapomnienie wyklucza taką możliwość; skarga kasacyjna oddalona.

Rażące naruszenie prawa nie występuje, gdy uchybienie nie wywołuje skutków społeczno-gospodarczych nieakceptowalnych prawnie. Oczywiste naruszenie przepisów nie gwarantuje stwierdzenia nieważności, jeśli skutki naruszenia nie obalają podstaw praworządności.

Rażące naruszenie prawa, polegające na rejestracji pojazdu bez pełnej dokumentacji homologacyjnej, jest niewystarczające, aby decyzja administracyjna została uznana za nieważną. Decyzja musi wywołać nieakceptowalne skutki gospodarcze i społeczno-prawne.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że brak dokumentu homologacji w procesie rejestracji pojazdu sprowadzonego spoza UE nie stanowił rażącego naruszenia prawa. W konsekwencji nie uzasadniało to stwierdzenia nieważności decyzji rejestracyjnej.

Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, oddalającego decyzję administracyjną ARiMR o zwrocie nienależnie pobranych środków, jest nieuzasadniona, gdyż nie wykazano naruszenia prawa materialnego i proceduralnego przez sąd pierwszej instancji oraz organy administracyjne.

Skarga kasacyjna Koła Gospodyń Wiejskich nie znajduje usprawiedliwionych podstaw prawnych ani faktycznych, wskutek czego Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę, podtrzymując decyzję o zwrocie nienależnie pobranych płatności.

Decyzja Komendanta Miejskiego PSP o nakazaniu usunięcia uchybień w zakresie zabezpieczeń przeciwpożarowych nie wykazuje prawnej ani faktycznej niewykonalności. Brak jest podstaw do stwierdzenia jej nieważności na gruncie art. 156 § 1 k.p.a.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż materiał dowodowy nie potwierdzał statusu Fundacji jako administratora danych, co skutkowało uchyleniem części decyzji Prezesa UODO. NSA podtrzymał decyzję o niepodważalności roli Fundacji w przetwarzaniu danych osobowych skarżącej.

Dla skutecznego zwolnienia się z odpowiedzialności na podstawie art. 116 § 1 pkt 1 lit. a O.p. członek zarządu musi wykazać, że złożenie wniosku o upadłość nastąpiło we właściwym czasie; zaniechanie podjęcia tego obowiązku mimo utraty płynności finansowej spółki wyłącza możliwość egzoneracji.

Skarga kasacyjna wobec decyzji o ustaleniu nienależnie pobranej pomocy finansowej została oddalona z powodu nieskutecznej argumentacji w zakresie wykazania naruszeń przepisów materialnych i proceduralnych oraz błędnej kwalifikacji prawnej kompetencji sądu administracyjnego.

W przypadku wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 K.p.a., gdy dowody na które opierała się decyzja administracyjna, okazały się fałszywe, należy uwzględnić wszystkie aspekty faktyczne oraz przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, aby dokonać prawidłowej oceny projektu budowlanego.

W sytuacji stwierdzenia nieważności pozwolenia na budowę, decyzja o umorzeniu postępowania z urzędu jest uzasadniona, gdyż sprawa wraca do stanu prawnego przed wydaniem wadliwej decyzji. Jedynie wniosek złożony przed wszczęciem nowego postępowania powinien być rozpatrzony.

Pracodawca jest zobowiązany do zatrudnienia w pełnym wymiarze czasu pracy co najmniej jednego pracownika służby bhp na każdych 600 pracowników. Przepisy bhp mają charakter obligatoryjny, a ich spełnienie jest warunkiem sine qua non dla zapewnienia odpowiednich norm bezpieczeństwa w miejscu pracy.

Stwierdzenie nieważności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie uzasadnia stwierdzenia nieważności decyzji o pozwoleniu na budowę; decyzja wydana zgodnie z obowiązującym w chwili jej wydania planem pozostaje w mocy mimo późniejszego unieważnienia tego planu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając, że Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie uchylił decyzję odmowną Kolegium, podkreślając potrzebę dalszego ustalenia faktycznego zaprzestania prowadzenia gospodarstwa rolnego przez skarżącego.

NSA orzekł, że decyzja określająca wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi może przybrać charakter decyzji "otwartej" zgodnej z prawem, jeśli odpowiada ustaleniom faktycznym i jest wydana na podstawie przepisów u.c.p.g. oraz że postępowanie dowodowe przeprowadzone przez organy było zgodne z zasadą prawdy obiektywnej.

Odpowiedzialność członka zarządu za zaległości podatkowe spółki na podstawie art. 116 Ordynacji podatkowej powstaje, jeżeli egzekucja wobec spółki jest bezskuteczna, a członek zarządu nie wykaże, że złożono we właściwym czasie wniosek o upadłość lub że niezłożenie wniosku nie wynika z jego winy.