Protokół z przesłuchania świadka w postępowaniu dyscyplinarnym nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, zatem organ nie pozostaje w bezczynności w razie odmowy jego udostępnienia.

Sprawozdanie z czynności wyjaśniających prowadzonego przez Komendanta Miejskiego Policji nie stanowi informacji publicznej, a zatem nie podlega udostępnieniu na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Skarga kasacyjna jest niezasadna w przypadku, gdy nie udowodniono naruszenia prawa materialnego dotyczącego przywrócenia terminów proceduralnych w okresie nieobowiązywania stanu epidemii, co skutkuje jej oddaleniem.

Przekazanie notatki służbowej do Prokuratury Rejonowej wyłącza stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej na rzecz Kodeksu postępowania karnego, co uzasadnia oddalenie skargi na bezczynność organu.

Dostawca wody, będący spółką komunalną, zobowiązany do ujawnienia metodologii ustalania cen za usługi w trybie dostępu do informacji publicznej, pod warunkiem braku wykazania przez niego zasadności zastrzeżenia ochrony informacji jako tajemnicy przedsiębiorstwa.

Opłata za udostępnienie informacji publicznej może być nałożona wyłącznie w przypadku rzeczywistych, dodatkowych kosztów przekraczających standardowe funkcjonowanie organu, a brak właściwego uzasadnienia takich opłat skutkuje stwierdzeniem bezskuteczności czynności.

Korespondencja dotycząca indywidualnych spraw pracowniczych w instytucji kultury nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, jeśli nie dotyczy realizacji zadań publicznych ani gospodarowania mieniem publicznym.

Dokumenty dotyczące rozwiązania umowy o pracę pomiędzy podmiotem publicznym a pracownikiem nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej i nie podlegają udostępnieniu na podstawie art. 3 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Dyrektor Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w O. naruszył art. 24 § 1 pkt 5 k.p.a. poprzez własnoręczne podpisanie decyzji odmownej ws. udostępnienia informacji publicznej przy ponownym rozpatrzeniu sprawy, co kwalifikowało decyzję do uchylenia.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że organ administracyjny nie pozostawał w bezczynności przy udzielaniu informacji o datach ostateczności decyzji administracyjnych, gdy daty te zgodnie z K.p.a. były tożsame z datami ich wydania.

Niewykonanie przez organ administracyjny prawomocnego wyroku sądowego w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej potwierdza bezczynność adminstracyjną, uzasadniającą subsumpcję skargi i wymierzenie grzywny, nawet przy zarzucie nieprecyzyjności żądania.

Decyzje administracyjne muszą zawierać wystarczające uzasadnienie, rozpatrujące wszystkie materialne dowody i uwzględniające twierdzenia stron, zgodnie z zasadą swobodnej oceny dowodów (art. 80 k.p.a.), przy czym niedopełnienie tych obowiązków skutkuje uchyleniem decyzji.

W sytuacji, gdy decyzji o realizacji inwestycji nadano rygor natychmiastowej wykonalności, organ administracyjny zobowiązany jest do ustalenia wysokości odszkodowania w terminie 60 dni. Przedłużenie tego terminu wymaga wykazania obiektywnych i niezależnych od organu okoliczności utrudniających jego dotrzymanie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zrzeczenie się prawa do wniesienia odwołania przez cudzoziemca jest skuteczne, jeśli zostało świadomie podpisane, a pouczenia były dostarczone w odpowiednim języku. Skuteczne złożenie oświadczenia sprawia, że decyzja uzyskuje natychmiast przymiot ostateczności.

Pomoc na rzecz ochrony miejsc pracy przyznawana ze środków Funduszu Gwarancyjnych Świadczeń Pracowniczych musi uwzględniać przepisy unijne, w tym brak możliwości przyznania pomocy przedsiębiorstwu w trudnej sytuacji na dzień 31 grudnia 2019 r., zgodnie z warunkami zawartymi w Komunikacie Komisji Europejskiej.

Postępowanie przed WSA było nieważne z powodu nieprawidłowego umocowania pełnomocnika ZUS, co skutkowało jego uchyleniem i przekazaniem do ponownego rozpoznania.

NSA potwierdza zgodność krajowych wymogów przyznawania pomocy z unijnymi regulacjami o warunkach pomocy publicznej dla przedsiębiorstw. Spółka, będąc w trudnej sytuacji finansowej, nie spełnia wymogów dofinansowania zgodnie z treścią regulacji krajowych i unijnych.

"Rażącym naruszeniem prawa jest sprzeczność pomiędzy rozstrzygnięciem a treścią przepisu. Taka sytuacja ma miejsce wówczas, gdy załatwienie sprawy decyzją administracyjną stanowi zaprzeczenie stanu prawnego” (wyrok NSA z 27.02.2025 r., II OSK 1611/22, LEX nr 3882922). Aby zatem można było przyjąć, że dany przepis może podlegać różnej wykładni, wykluczającej jego ewentualne naruszenie w sposób rażący

Termin na wniesienie sprzeciwu w procedurze zgłoszenia robót budowlanych ulega przerwaniu z dniem nadania postanowienia o uzupełnieniu zgłoszenia w placówce pocztowej przed upływem ustawowego terminu, a nie z dniem doręczenia postanowienia stronie.

Decyzja wydana na podstawie art. 124 ust. 1a u.g.n. nie może funkcjonować po uchyleniu decyzji ograniczającej z art. 124 ust. 1 u.g.n., co skutkuje koniecznością jej uchylenia. Zaskarżona decyzja była nieważna z uwagi na wyeliminowanie decyzji ograniczającej.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że ograniczenie jawności wobec braku możliwości przeprowadzenia rozprawy zdalnej było uzasadnione. NSA potwierdził prawidłowość zastosowania wyjątku od zasady dobrego sąsiedztwa, utrzymując decyzję o warunkach zabudowy w mocy.

NSA oddalił skargę kasacyjną tureckiej spółki G. A.S., uznając brak jej winy w uchybieniu terminu za nieuzasadniony oraz brak przeszkód nie do przezwyciężenia, które mogłyby usprawiedliwiać przywrócenie terminu na złożenie wniosku.

Nieznajomość języka polskiego nie uzasadnia przywrócenia terminu w postępowaniu administracyjnym, gdy profesjonalny podmiot miał możliwość zapewnienia tłumaczenia i właściwego prowadzenia sprawy, tym samym uprawniając do oddalenia skargi o przywrócenie terminu.

Skarga kasacyjna dotycząca odmowy przywrócenia terminu została oddalona ze względu na brak usprawiedliwionych podstaw, ponieważ uchybienie terminowi nie nastąpiło bez winy skarżącego.