Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie uniemożliwia stosowania art. 115a ustawy o Policji w nowym brzmieniu za stany faktyczne sprzed jego wprowadzenia. Zaskarżony wyrok, mimo częściowo błędnego uzasadnienia, pozostaje zgodny z prawem.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody dla stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu z 2020 r., do stanów faktycznych przed tym dniem; skarga kasacyjna Komendanta Wojewódzkiego Policji została oddalona.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stoi w sprzeczności z Konstytucją w zakresie zasad przyznawania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, a skarga kasacyjna dotycząca przywrócenia poprzednich niekonstytucyjnych przeliczników ekwiwalentu jest nieuzasadniona.

Niewykonanie obowiązku przedłożenia dokumentów w procedurze legalizacji samowoli budowlanej skutkuje obligatoryjnym nakazem rozbiórki na podstawie art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego, niezależnie od toczących się postępowań administracyjnych.

NSA uznał, że uchwała Rady Miasta Gdyni, umożliwiająca kontrolującym sporządzanie kopii dokumentów, była zgodna z art. 38 ust. 1 ustawy o finansowaniu zadań oświatowych, i błędnie interpretowana przez WSA.

Budowla ziemna, w tym strzelnica powstała z ziemi, stanowi obiekt budowlany wymagający pozwolenia na budowę; organy nadzoru budowlanego prawidłowo zastosowały przepisy art. 48 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, co nie narusza zasady zaufania do władzy publicznej.

Zrzeczenie się prawa do odwołania przez jedną ze stron nie pozbawia prawa do wniesienia odwołania przez inne strony postępowania administracyjnego. Decyzja staje się ostateczna dopiero po zrzeczeniu się tego prawa przez wszystkie strony.

W przypadku niewypełnienia przez stronę braków zgłoszenia budowy określonych przez organ administracyjny, sprzeciw może być utrzymany na skutek obligatoryjnej przesłanki wynikającej z art. 30 ust. 6 pkt 2 Prawa budowlanego, bez wpływu na skuteczność wyrażonego sprzeciwu.

Oddalenie skargi kasacyjnej wobec braku naruszenia przepisów materialnoprawnych przez organ, przy pełnej zgodności sposobu wyliczenia dotacji oświatowej z przepisami ustawy o finansowaniu zadań oświatowych oraz z uzasadnioną praktyką sądową w analogicznych stanach faktycznych.

Naczelny Sąd Administracyjny, zważywszy na brak naruszenia przepisów proceduralnych i materialnych, zgodnie z art. 184 p.p.s.a., oddala skargę kasacyjną, uznając wyznaczenie wysokości dotacji oświatowej jako zgodne z obowiązującym prawem i potwierdzając równowagę finansową między szkołami publicznymi a niepublicznymi.

Naczelny Sąd Administracyjny, opierając się na art. 184 p.p.s.a., utrzymał wyrok WSA w mocy, uznając, że sąd I instancji zasadnie oddalił sprzeciw wobec decyzji kasatoryjnej organu odwoławczego na podstawie art. 138 § 2 k.p.a., stwierdzając konieczność ponownego rozpatrzenia sprawy przez organ I instancji.

W sytuacji wznowienia postępowania sądowoadministracyjnego, zarzuty dotyczące nieprawidłowych nominacji sędziowskich nie mogą stanowić podstawy do wznowienia sprawy, jeżeli Prezydent RP sam uznał nominację za zgodną z prawem.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając za zgodne z prawem stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego kwestionujące stosowanie niekonstytucyjnych norm prawnych dotyczących ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop oraz redefiniując zasady ustalania tego ekwiwalentu zgodnie z obowiązującymi przepisami.

NSA uznał, że przepisy ustawy nowelizującej dotyczące ustalania zasad ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, w odniesieniu do przepisów dotychczas niekonstytucyjnych, wymagają zastosowania norm wprowadzonych od 1 października 2020 r.

W sytuacji przyjęcia wtórnej niekonstytucyjności art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, przeliczenie ekwiwalentu za niewykorzystany urlop winno uwzględniać nowe brzmienie art. 115a ustawy o Policji z przelicznikiem 1/21, spełniające wymogi konstytucyjne.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż posadowienie kontenera izotermy bez zgłoszenia lub pozwolenia na budowę i przekroczenie okresu 180 dni skutkuje samowolą budowlaną, uzasadniającą nakaz rozbiórki zgodnie z art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego.

Lakoniczne i niewystarczające uzasadnienie wyroku I instancji, powielające argumentację organu bez pełnego odniesienia do zarzutów skarżonej spółki, uzasadnia uchylenie wyroku i ponowne rozpatrzenie przez sąd I instancji.

Wykonanie elementów budowlanych ingerujących w część wspólną budynku bez zgody współwłaścicieli stanowi samowolę, uniemożliwiającą legalizację, co uzasadnia obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.

W sytuacji ponownego wniosku o wstrzymanie egzekucji, organy administracyjne są zobowiązane do indywidualnego zbadania okoliczności wniosku, nawet przy tożsamości nieruchomości, proklamując zasadność badania nowych przesłanek faktycznych i prawnych.

Dla relanych inwestycji budowlanych, które mają być zwolnione z przepisów ochrony zabytków na podstawie specustawy covidowej, konieczne jest wykazanie bezpośredniego związku z przeciwdziałaniem COVID-19. Wyjątek ten nie może być stosowany rozszerzająco.

Oddalenie skargi kasacyjnej ze względu na brak usprawiedliwionych podstaw oraz związanie wcześniejszym orzeczeniem co do wykładni terminu przedawnienia kary pieniężnej nałożonej przez Prezesa URE.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Wspólnota Mieszkaniowa jest właściwym adresatem obowiązków związanych z utrzymaniem części wspólnych budynku, zgodnie z art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, i oddalił skargę kasacyjną w całości, potwierdzając prawidłowość rozstrzygnięć sądów niższej instancji.

Skarga kasacyjna F. S.A. dotycząca odmowy wyłączenia z gminnej ewidencji zabytków została oddalona jako niezasadna, bowiem spełnione były przesłanki dla utrzymania ochrony zabytkowej w rozumieniu ustawy o ochronie zabytków.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził prawidłowość decyzji organu nadzoru budowlanego, nakazując usunięcie nieprawidłowości technicznych budynku na podstawie art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, odrzucając konieczność jego rozbiórki.