Organ administracji publicznej, przyznając zasiłek celowy, działa w granicach uznania administracyjnego, uwzględniając ogólną zasadę dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy, a kontrola sądowa decyzji uznaniowych nie może obejmować oceny celowości wydatkowania świadczeń z pomocy społecznej.

Utworzenie nowej grupy producentów rolnych przez byłych członków innej grupy, z zamiarem kontynuowania tej samej działalności i uzyskania ponownego wsparcia finansowego, stanowi stworzenie sztucznych warunków do otrzymania płatności, co jest sprzeczne z celami systemu wsparcia określonymi w art. 60 rozporządzenia nr 1306/2013.

Wysokość opłaty stałej za wprowadzanie ścieków do wód lub do ziemi ustala się na podstawie maksymalnej ilości ścieków wyrażonej w m3/s, określonej w pozwoleniu wodnoprawnym, a nie na podstawie rocznej dopuszczalnej ilości ścieków.

Ograniczenie kręgu podmiotów uprawnionych do uzyskania stypendiów do studentów tylko studiów dziennych stacjonarnych narusza zasadę równości wobec prawa, określoną w art. 32 Konstytucji RP.

Organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego, ustalając zasady przyznawania stypendiów, nie może uzależniać możliwości ubiegania się o stypendium od złożenia wniosku na ściśle określonym formularzu, ponieważ takie działanie wykracza poza delegację ustawową.

Wysokość opłaty stałej za pobór wód podziemnych zgodnie z art. 271 ust. 2 ustawy Prawo wodne należy ustalać jako iloczyn jednostkowej stawki opłaty, czasu wyrażonego w dniach i maksymalnej ilości wody podziemnej wyrażonej w m3/s, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego.

Decyzje dotyczące ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia, oparte na raporcie niezawierającym racjonalnych wariantów alternatywnych oraz wariantu najkorzystniejszego dla środowiska, są niezgodne z art. 66 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Nałożenie nakazu wykonania urządzeń zapobiegających szkodom na podstawie art. 234 ust. 3 Prawa wodnego nie wymaga zrealizowania przesłanki winy po stronie właściciela gruntu.