Sankcja cofnięcia uprawnień diagnosty za wykroczenia z art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. wymaga ścisłego stosowania w przypadku stwierdzenia niezgodnego z przepisami wykonania badań technicznych pojazdów, nawet bez rozważenia stopnia naruszenia.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców, potwierdzając uchybienia proceduralne w zakresie obowiązków informacyjnych wobec cudzoziemców w postępowaniu o udzielenie zezwolenia na pobyt czasowy.

Zmiany w projekcie budowlanym nie stanowią istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu w rozumieniu Prawa budowlanego, a organy administracyjne prawidłowo oceniły brak wpływu tych zmian na interesy osób trzecich.

Oddalono skargę kasacyjną A. C. i S. C., stwierdzając prawidłowe zastosowanie przez organy nadzoru budowlanego przepisów Prawa budowlanego z 1994 roku w sprawie samowolnej budowy, potwierdzając nienaruszenie zasad postępowania administracyjnego przez sąd I instancji.

NSA oddala skargę kasacyjną C. Sp. z o.o. w sprawie o zajęcie pasa drogowego, uznaje działania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za zgodne z zaleceniami wcześniejszych orzeczeń, a zgromadzony materiał dowodowy - za wystarczający.

Różnicowanie przez Radę Gminy stawek opłat za zajęcie pasa drogowego według położenia na obszarze zabudowanym i niezabudowanym, przekracza kompetencje ustawowe określone w art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych i jest niezgodne z prawem.

Uznanie czynności włączenia zabytku do gminnej ewidencji za bezskuteczne, ze względu na naruszenie prawa do czynnego udziału właściciela w postępowaniu, zgodnie z orzeczeniem Trybunału Konstytucyjnego uznającym niekonstytucyjność przepisów ograniczających prawo własności bez zapewnienia ochrony prawnej.

Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego na podstawie art. 61a § 1 K.p.a. jest niedopuszczalna w przypadku, gdy ustalenie interesu prawnego wymaga postępowania dowodowego.

Odmowa wszczęcia postępowania administracyjnego o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej nie może opierać się na domniemanym braku przymiotu strony, gdy wymaga to dokonania wyjaśnień i badań dowodowych; interes prawny musi być gruntownie zweryfikowany w toku postępowania.

Odmowa wszczęcia postępowania nadzwyczajnego w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej z powodu upływu 30 lat od jej doręczenia w oparciu o art. 158 § 3 k.p.a. jest niezasadna, jeśli wniosek o jej wszczęcie złożono przed wejściem w życie nowych przepisów. Decyzje administracyjne podlegają ocenie na podstawie stanu prawnego obowiązującego w chwili składania wniosku.

Włączenie nieruchomości do gminnej ewidencji zabytków bez zapewnienia właścicielowi czynnego udziału w postępowaniu narusza jego prawo własności i jest bezskuteczne (por. wyrok NSA z dnia 18 września 2025 r., sygn. akt II OSK 1499/24).

Minister, odmawiając wszczęcia postępowania badania nieważności decyzji komunalizacyjnej, naruszył art. 61a § 1 k.p.a.; decyzja ta musi być oceniona w kontekście dopuszczalności obalenia domniemania własności Skarbu Państwa i przewidywanej istnienia interesu prawnego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając, że odmowa udostępnienia informacji publicznej w zakresie dotyczącym rezerw strategicznych jest zgodna z prawem, ze względu na ochronę informacji niejawnych.

Odmowa wszczęcia postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej jest niemożliwa, gdyż taka ocena interesu prawnego wnioskodawcy wymaga postępowania wyjaśniającego. W przypadku wątpliwości co do przymiotu strony, jej ustalenie wymaga pełnego procesu dowodowego, uwzględniającego wszystkie przeprowadzane postępowania administracyjne związane z nieruchomością.

W oparciu o treść art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej klasyfikacja informacji jako publicznej nie następuje przy użyciu środków publicznych, z których miałyby być pokrywane koszty załatwienia określonej sprawy, czyli powstania jakiegoś faktu w świecie bytu, którego dotyczy wniosek o udzielenie informacji publicznej. Jedynym kryterium klasyfikowania sprawy jako przedmiotu wniosku

W związku z błędnym uznaniem przez WSA związania oceną prawną z wcześniejszej sprawy, istnieją podstawy do uchylenia wyroku tego sądu i rozpoznania sprawy w oparciu o aktualny stan faktyczny i prawny.

Zarządzenie Burmistrza Miasta T. nr [...] z [...] kwietnia 2005 r. w części obejmującej działkę nr [...] w przebiegu drogi stanowiącej ul. [...] w T. zostało wydane z naruszeniem prawa i jest nieważne, gdyż nie znajduje podstaw w ustawach o samorządzie gminnym i drogach publicznych do regulowania praw do prywatnych gruntów.

Sprzeciw dotyczący zgłoszenia znaku NIVELIUM jest zasadny, gdyż podobieństwo do znaku NIVEA prowadzi do ryzyka nienależnej korzyści i szkody dla renomy i charakteru odróżniającego wcześniej zarejestrowanych znaków towarowych B. AG.

Obowiązek poddania się obowiązkowym szczepieniom ochronnym, w przypadku braku przeciwwskazań, jest bezpośrednio wykonalny i jego niewykonanie uzasadnia zastosowanie środków egzekucyjnych.

Zróżnicowanie mieszkańców strefy płatnego parkowania według tytułu prawnego do pojazdu narusza zasadę równości, co skutkuje nieważnością odpowiednich postanowień uchwały lokalnej. Rada Miejska nie była uprawniona do takiego różnicowania w ramach uchwały o strefie płatnego parkowania.

NSA: Sporządzenie planu miejscowego sprzecznego z ustaleniami studium skutkuje jego nieważnością. Przekroczenie dopuszczalnych parametrów zabudowy stanowi naruszenie władztwa planistycznego gminy i jest podstawą do unieważnienia uchwały w tej części.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego o sygnaturze K 38/13 skutkuje koniecznością pominięcia niekonstytucyjnego kryterium temporalnego przy orzekaniu w sprawach o świadczenia pielęgnacyjne. Organy administracyjne mają obowiązek zastosować art. 17 ust. 1b ustawy o świadczeniach rodzinnych, uwzględniając wyrok Trybunału w punkcie zgodności z konstytucją.

Decyzja przyznająca odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość, już wcześniej rozstrzygnięta decyzją ostateczną, jest nieważna, gdyż kwestia ta została uprzednio prawomocnie rozstrzygnięta na podstawie ówczesnych przepisów prawa.

Podatnik, ubiegając się o zaliczenie wydatków do kosztów uzyskania przychodu, winien wykazać ich rzeczywiste poniesienie oraz celowość w kontekście art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f. W przypadku nieudokumentowania tych wydatków, organy podatkowe mają prawo do odmowy uznania ich za koszt uzyskania przychodu.