Naczelny Sąd Administracyjny przyznał, że w sprawach o ustalenie nienależnie pobranych płatności termin przedawnienia może ulegać przerwaniu przez doręczenie wezwań wskazujących na nieprawidłowości, a charakter ciągły takich nieprawidłowości oznacza biegniecie terminu od ustania nieprawidłowości.

W postępowaniu interpretacyjnym Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej nie może odmówić wszczęcia postępowania wskazując na charakter poglądowy lub hipotetyczny wniosku, o ile przepisy dotyczą raportowania schematów podatkowych, a wnioskodawca jest zainteresowanym podmiotem.

W sytuacji przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przywrócenie terminu, strona musi uprawdopodobnić brak winy w uchybieniu tego terminu; nawet najlżejszy stopień zawinienia wyklucza możność zastosowania art. 162 Ordynacji podatkowej.

Negatywna opinia dotycząca zmiany zezwolenia na zbieranie odpadów, wydana przez organ opiniujący, uzasadniona dotychczasową niezgodną z prawem działalnością wnioskodawcy, jest prawidłowa i nie stanowi naruszenia przepisów postępowania administracyjnego.

Skarga kasacyjna jest niezasadna, a zaskarżone wyroki są zgodne z wcześniejszymi ocenami prawnymi. Tytuł wykonawczy, mimo braku precyzyjnego określenia przerw w naliczaniu odsetek, jest ważny. Przedawnienie zobowiązań było już rozstrzygnięte.

Odpowiedzialność administracyjna za usunięcie drzew bez zezwolenia jest solidarna w przypadku współwłaścicieli nieruchomości, którzy w momencie deliktu mieli tytuł prawny do zarządzania nieruchomością wspólną.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, który wprowadza ograniczenia dotyczące lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, nie narusza przepisów prawa, pod warunkiem że wyznaczenia tych ograniczeń są precyzyjne i nie uniemożliwiają realizacji głównych inwestycji tego typu.

Oddalenie skargi kasacyjnej dotyczącej warunków zabudowy, gdyż skarga, jako niezasadna, nie wykazała naruszeń zasad postępowania administracyjnego ani wpływu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego na wydaną decyzję.

Uwzględnienie zarzutów kasacyjnych dotyczących błędów w obliczeniach kary przez organy administracji nie wpływa na zasadność decyzji o wymiarze kary, gdyż ostateczna jej wysokość pozostaje niezmienna względem ustawowych limitów.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż w przypadku naruszenia przepisów transportowych, które nie spełniają przesłanek jednoczesnego naruszenia załączników 3 i 4 ustawy, zasadne jest nałożenie kar za każde naruszenie odrębnie, zgodnie z właściwymi regulacjami.

Przedsiębiorca wykonujący przewóz drogowy ponosi obiektywną odpowiedzialność za brak aktualnych badań technicznych pojazdów, niezależnie od pandemii COVID-19, a obowiązek znajomości stanu prawnego spoczywa na przedsiębiorcy.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż nałożenie kary pieniężnej na zarządzającego transportem było zasadne, w związku z niewywiązaniem się z wymogów ustawy o transporcie drogowym; nie stwierdzono podstaw do uznania nadzwyczajnych okoliczności wyłączających odpowiedzialność.

Przeprowadzenie rozprawy apelacyjnej bezpośrednio poprzedzającej wyrok i wydanie wyroku w sytuacji, gdy zawiadomienie pełnomocnika strony o terminie rozprawy zostało doręczone w trybie zastępczym (art. 139 § 1 k.p.c.) w dniu samej rozprawy, co narusza wymóg art. 149 § 2 k.p.c. doręczenia zawiadomienia co najmniej na tydzień przed posiedzeniem, stanowi nieważność postępowania z art. 379 pkt 5 k.p.c.

Zmiana kodu PKD nie wyklucza automatycznie prawa do zwolnienia z opłacania składek, a organ administracji jest zobligowany do rzetelnego wyjaśnienia faktycznego stanu przeważających przychodów w kontekście przyznawania wsparcia z COVID-19.

NSA utrzymał w mocy wyrok WSA, podkreślając, iż umorzenie składek na ubezpieczenia społeczne ma charakter wyjątkowy i uznaniowy. ZUS poprawnie zastosował przepisy materialne, odmawiając umorzenia wobec braku wykazania przez skarżącego okoliczności uzasadniających takie umorzenie.

W sprawie dotyczącej kary pieniężnej za przekroczenie warunków odprowadzania ścieków, Główny Inspektor Ochrony Środowiska nie naruszył zakazu reformationis in peius i skutecznie utrzymał w mocy decyzję o nałożeniu kary, zgodnie z art. 139 k.p.a., bez naruszenia procedur.

NSA uchylił wyrok WSA i decyzje organów administracyjnych, z powodu niewystarczającego uzasadnienia wysokości kosztów biegłego, pomimo zasadności przypisania skarżącemu odpowiedzialności kosztowej za zmiany stosunków wodnych.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zawieszenie działalności zakładu na podstawie podejrzenia niezgodności jest zgodne z prawem unijnym. Nie doszło do rażącego naruszenia przepisów, a zastosowany środek ochrony był proporcjonalny do potencjalnych zagrożeń dla zdrowia publicznego.

Niedotrzymanie terminu płatności trzech kolejnych rat, na które rozłożono zaległość podatkową, prowadzi - z mocy prawa - do wygaśnięcia decyzji o ich rozłożeniu, a organy mają prawo wszcząć postępowanie egzekucyjne bez konieczności dalszej weryfikacji stanu faktycznego.

Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie z uwagi na naruszenie zasady trwałości decyzji ostatecznej oraz pominięcie prawomocnego wyroku. Sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania celem uwzględnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że odmowa wydania zaświadczenia o pokrewieństwie przez organy stanu cywilnego jest prawidłowa, gdyż prawo nie przewiduje takiej możliwości w drodze czynności materialno-technicznej jaką jest wydanie zaświadczenia.

Decyzja o odmowie stwierdzenia nabycia użytkowania wieczystego przez Polskie Koleje Państwowe z mocy prawa jest zgodna z obowiązującymi przepisami, gdyż materiał dowodowy nie potwierdził posiadania zarządu nieruchomością w dniu 5 grudnia 1990 r.

Obowiązek przedłożenia dokumentacji geodezyjnej, w tym mapy z projektem podziału, spoczywa na wnioskodawcy składającym wniosek o uwłaszczenie, w celu precyzyjnego wskazania przedmiotu postępowania administracyjnego.