Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że ustalenie warunków zabudowy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, może obejmować instalacje OZE na podstawie decyzji administracyjnej bez ograniczeń co do mocy instalacji, zgodnie z art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu przestrzennym.

NSA stwierdza, że przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mogą uniemożliwiać realizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności sieci telekomunikacyjnej, co stanowi naruszenie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

Prawidłowość zebrania i oceny materiału dowodowego, w tym kontroli administracyjnej, warunkuje zgodność decyzji o przyznaniu płatności ONW z prawem, co uzasadnia uchylenie decyzji przez sąd administracyjny w wypadku stwierdzenia istotnych braków.

Skarga kasacyjna oddalona, postanowienie o wstrzymaniu budowy zgodne z Prawem budowlanym, brak podstaw do legalizacji w trybie uproszczonym.

O braku woli realizowania celów postępowania karnego skarbowego, a tym samym o sztucznym wykorzystaniu instrumentu z tego postępowania do przedłużenia terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, może świadczyć brak realnej aktywności organów postępowania przygotowawczego po wszczęciu takiego postępowania.

W sytuacji, gdy dochodzi do niewspółpracy z organem oraz gdy koszty, na które żądany jest zasiłek, nie stanowią niezbędnej potrzeby bytowej, organy administracyjne mogą odmówić przyznania zasiłku celowego w oparciu o przepisy uznaniowe oraz zasadę subsydiarności świadczeń z pomocy społecznej.

Skarga kasacyjna wniesiona przez R. Z. jest zasadna, ponieważ zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach został wydany na podstawie niepełnej analizy stanu faktycznego oraz błędnej oceny spełnienia wymogów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że po upływie pięciu lat od doręczenia lub ogłoszenia decyzji o pozwoleniu na budowę stwierdzenie jej nieważności jest niemożliwe. Decyzje te podlegają ochronie art. 37b ustawy Prawo budowlane.

Niewłaściwe przeprowadzenie przez organ badania formalnego i merytorycznego przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego skutkuje naruszeniem procedury administracyjnej; Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie uchylił postanowienia o odmowie wznowienia, a Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Nie można odmówić przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie braku udziału rodzeństwa w opiece, jeśli skarżący spełnia przesłanki przewidziane w art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz faktycznie sprawuje opiekę nad osobą niepełnosprawną.

Zaskarżone postanowienie Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego zostało prawidłowo uchylone przez sąd I instancji z uwagi na naruszenie przepisów postępowania oraz obowiązków organów przy ustalaniu wymagalności obowiązku szczepień.

Dopuszczenie organizacji społecznej do postępowania administracyjnego wymaga zarówno zgodności z celami statutowymi, jak i istnienia interesu społecznego. Brak spełnienia tych przesłanek uniemożliwia jej udział w postępowaniu na prawach strony.

Skarga kasacyjna P. S. została oddalona z powodu braku uzasadnionych podstaw, gdyż jedynie E. S. miała prawo wniesienia zażalenia. Skarga kasacyjna E. S. odrzucona jako niedopuszczalna.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, orzekając, że decyzja o nakazie przywrócenia budynku do stanu poprzedniego jest prawidłowa i zgodna z prawem. Wykonane roboty budowlane nie mogą być legalizowane z uwagi na brak zgody wszystkich współwłaścicieli oraz konieczność ochrony wartości zabytkowych budynku.

Odmowa uzgodnienia przez organ konserwatorski projektu decyzji o warunkach zabudowy uniemożliwia jej wydanie zgodnie z art. 53 ust. 4 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Skarga kasacyjna nie zawierająca istotnych podstaw podlega oddaleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że Dyrektor Teatru dopuścił się bezczynności, nie odpowiadając w terminie na wniosek o udostępnienie informacji publicznej; trudności techniczne nie usprawiedliwiają opóźnień w załatwianiu wniosków o informację publiczną.

Wniosek Fundacji W. z dnia 19 kwietnia 2023 r. spełniał formalne wymogi wniosku o ponowne wykorzystywanie informacji sektora publicznego, więc organ powinien go merytorycznie rozpatrzyć. Bezczynność organu administracji publicznej nie była rażącym naruszeniem prawa, jednak wymagało to wydania wiążącego zobowiązania do rozpatrzenia wniosku.

Orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 czerwca 2025 r. stwierdza, że decyzja o umorzeniu postępowania aktualizacyjnego opłaty rocznej za użytkowanie wieczyste, wydana na podstawie art. 4 ustawy przekształceniowej, jest zaskarżalna przed sądem administracyjnym, gdyż nie stanowi orzeczenia co do istoty sprawy podlegającego sprzeciwowi do sądu powszechnego (sygn. I OSK 3050/23).

Postępowania dotyczące aktualizacji opłaty z tytułu użytkowania wieczystego, nieskutecznie wszczęte przed 1 stycznia 2019 r., podlegają umorzeniu na podstawie art. 4 ustawy zmieniającej, a decyzje w tych sprawach są kontrolowane przez sądy administracyjne.

Skład orzekający sądu nie może obejmować osób niemających uprawnień do orzekania, a naruszenie tej zasady stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą obligującą do uchylenia wyroku.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze dopuściło się rażącej przewlekłości w postępowaniu, co uzasadniało uwzględnienie skargi na przewlekłość oraz zasądzenie odszkodowania. Skarga kasacyjna na takie rozstrzygnięcie jest nieuzasadniona.

Naczelny Sąd Administracyjny, uchylając zaskarżony wyrok, nakazał Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu ponowne rozpoznanie sprawy, wskazując potrzebę wyjaśnienia proceduralnych braków formalnych wniosków dotyczących pełnomocnictwa, przed rozstrzygnięciem materialnoprawnym dotyczącym zasadności aktualizacji opłaty rocznej.

Przyznanie obywatelowi Ukrainy świadczenia pielęgnacyjnego z opieką nad dorosłym, niezależne od zamieszkiwania z dziećmi w Polsce, podlega wykładni celowościowej. Zmiany w art. 26 ust. 1 pkt 1 u.p.o.u. ograniczają świadczenia rodzinne na dzieci.

Uznano, że odmowa przyznania zasiłku celowego A.B. jest uzasadniona, gdyż skarżący nie wykazał współpracy z organami w kwestii dochodów, a dysproporcje majątkowe wykluczają potrzebę wnioskowanego wsparcia.