Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając za zgodne z prawem decyzje organów administracyjnych w przedmiocie zatwierdzenia projektu zagospodarowania działki i projektu budowlanego, podważając zarzuty proceduralne skarżącego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż pismo organu administracyjnego, które odmawia realizacji żądania strony o wydanie kopii z akt sprawy, stanowi postanowienie w rozumieniu art. 74 § 2 k.p.a., na które przysługuje zażalenie.

Postanowienie organu sanitarno-epidemiologicznego o częściowym uchyleniu i utrzymaniu postanowienia w mocy narusza art. 138 k.p.a., co uzasadnia uchylenie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a.; konieczność rozważenia norm konstytucyjnych przy ocenie wymagalności szczepień ochronnych.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że rozstrzygnięcia wydane przez organy I i II instancji w przedmiocie egzekucji obowiązku szczepień ochronnych zostały oparte na naruszeniach przepisów procedury administracyjnej oraz prawa materialnego; decyzja sanepidu częściowo uchylająca i utrzymująca w mocy postanowienie I instancji była niezgodna z art. 138 KPA. Skarga kasacyjna została oddalona.

Zakres opieki nad osobą niepełnosprawną, spełniający wymogi ustawy o świadczeniach rodzinnych, stanowi wystarczającą podstawę do przyznania świadczenia pielęgnacyjnego. Ostateczne przyznanie świadczenia zależy od ustalenia zakresu sprawowanej opieki na podstawie przedstawionych dowodów, w tym orzeczenia o stopniu niepełnosprawności i wywiadu środowiskowego.

Utwardzenie terenu płytami betonowymi, które stanowi samodzielny plac postojowy, jest budowlą wymagającą pozwolenia na budowę. W jego przypadku konieczne jest wszczęcie postępowania legalizacyjnego w trybie art. 48 ustawy Prawo budowlane.

Uchwała Rady Miasta Lublin z [...] w sprawie lokalizacji inwestycji mieszkaniowej jest zgodna z obowiązującym Studium zagospodarowania przestrzennego; nie narusza ustaleń dotyczących Ekologicznego Systemu Obszarów Chronionych ani ochrony widokowej Starego Miasta.

Skarga kasacyjna na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego została oddalona; decyzja o warunkach zabudowy nie naruszała rażąco przepisów prawa, a ewentualne uchybienia nie miały rażącego charakteru umożliwiającego stwierdzenie nieważności decyzji.

Skarga kasacyjna dotycząca uchylenia decyzji odmownej o rekompensacie została oddalona z uwagi na materialnoprawny upływ pięcioletniego terminu, który uniemożliwia uchylenie decyzji mimo opieszałości organów i nowych dowodów. Przepisy COVID-19 nie mają na to wpływu.

Skarga kasacyjna E. S. została oddalona, a P. S. odrzucona z powodu braku legitymacji; uznano, że organy egzekucyjne prawidłowo stosowały przepisy prawa administracyjnego i egzekucyjnego.

Postanowienie PWINB umarzające postępowanie zażaleniowe było prawidłowe, zważywszy na brak uprawnienia do kontroli instancyjnej wobec E.S. Skarga kasacyjna P.S. niedopuszczalna z uwagi na brak legitymacji procesowej do bycia stroną postępowania. NSA potwierdza, że decyzje dot. egzekucji administracyjnej dotyczą wyłącznie zobowiązanego.

Do stwierdzenia nabycia użytkowania wieczystego nieruchomości na podstawie art. 200 ust. 1 u.g.n., konieczne jest wykazanie posiadania prawa zarządu na dzień 5 grudnia 1990 r. Wpis w księdze wieczystej bez decyzji administracyjnej potwierdzającej zarząd nie spełnia tego wymogu.

Prawidłowość zebrania i oceny materiału dowodowego, w tym kontroli administracyjnej, warunkuje zgodność decyzji o przyznaniu płatności ONW z prawem, co uzasadnia uchylenie decyzji przez sąd administracyjny w wypadku stwierdzenia istotnych braków.

Skarga kasacyjna od wyroku WSA we Wrocławiu w przedmiocie włączenia nieruchomości do wojewódzkiej ewidencji zabytków została oddalona; czynności konserwatora zabytków były zgodne z prawem, a uprzednie prawomocne orzeczenie wiąże inne organy.

Dopuszczenie przez miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego budowli infrastrukturalnych nie wymaga określenia parametrów zabudowy, takich jak wysokość obiektów czy udział powierzchni biologicznie czynnej, jeśli nie wpływają one na ład przestrzenny, zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu przestrzennym.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, że ustalenie warunków zabudowy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, może obejmować instalacje OZE na podstawie decyzji administracyjnej bez ograniczeń co do mocy instalacji, zgodnie z art. 61 ust. 3 ustawy o planowaniu przestrzennym.

NSA stwierdza, że przepisy miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie mogą uniemożliwiać realizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności sieci telekomunikacyjnej, co stanowi naruszenie ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

Ewentualne orzeczenie sądu odwoławczego w składzie jednoosobowym, przy połączonych postępowaniach z różnymi trybami zakończenia, gdy wymagany jest skład trzyosobowy, stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą skutkującą uchyleniem wyroku.

Dla przypisania odpowiedzialności z art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o grach hazardowych konieczne jest precyzyjne ustalenie faktycznego władztwa nad lokalem, w kontekście posiadania zależnego. W przypadku istnienia kilku posiadaczy zależnych, odpowiedzialność ponosi ten, który faktycznie włada lokalem.

O braku woli realizowania celów postępowania karnego skarbowego, a tym samym o sztucznym wykorzystaniu instrumentu z tego postępowania do przedłużenia terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego, może świadczyć brak realnej aktywności organów postępowania przygotowawczego po wszczęciu takiego postępowania.

Pomoc finansowa na wynagrodzenia pracowników z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych nie przysługuje przedsiębiorstwom znajdowanym się w trudnej sytuacji na dzień 31 grudnia 2019 r., zgodnie z art. 15gga ustawy COVID-19 i rozporządzeniem Komisji (UE) nr 651/2014.

Niewłaściwe przeprowadzenie przez organ badania formalnego i merytorycznego przesłanek wznowienia postępowania administracyjnego skutkuje naruszeniem procedury administracyjnej; Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie uchylił postanowienia o odmowie wznowienia, a Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.

Nie można odmówić przyznania świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie braku udziału rodzeństwa w opiece, jeśli skarżący spełnia przesłanki przewidziane w art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz faktycznie sprawuje opiekę nad osobą niepełnosprawną.

Zaskarżone postanowienie Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego zostało prawidłowo uchylone przez sąd I instancji z uwagi na naruszenie przepisów postępowania oraz obowiązków organów przy ustalaniu wymagalności obowiązku szczepień.