NSA oddalił skargę kasacyjną, podnosząc, iż wiata jako budowla nie spełnia wymogów miejscowego planu zagospodarowania i ochrony układu urbanistycznego, stanowiąc naruszenie prawa budowlanego i powodując konieczność jej rozbiórki.

Naczelny Sąd Administracyjny przyjął, że postępowanie w sprawie aktualizacji opłaty rocznej z tytułu użytkowania wieczystego, wszczęte przed dniem 1 stycznia 2019 r. bez skutecznego doręczenia wypowiedzeń, podlega umorzeniu na podstawie art. 4 ust. 2 ustawy zmieniającej z 2019 r.

Skarga kasacyjna na wyrok WSA oddalona; brak wykazania szczególnego interesu publicznego uzasadnia odmowę udostępnienia informacji publicznej przetworzonej.

Zakaz wprowadzania ścieków do ziemi wprowadzony miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obejmuje także ścieki oczyszczone z oczyszczalni przydomowych. Organ administracyjny może wnosić sprzeciw wobec takich inwestycji na tej podstawie.

Opóźnienie w wykonaniu obowiązków budowlanych nałożonych decyzją administracyjną nie skutkuje automatycznymi konsekwencjami prawnymi, jeżeli przed końcową decyzją wykonanie to zostanie zakończone, a finalna kontrola organów wykaże jego zgodność z decyzją.

Brak właściwej instancyjnej kontroli odwołania przez sąd apelacyjny, pomijającej szczegółową analizę zarzutów apelacyjnych oraz niewykazującej wystarczających powodów dla odrzucenia wersji oskarżonego, prowadzi do uchylenia orzeczenia i konieczności ponownego rozpoznania sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, uznając za zgodne z prawem decyzje organów administracyjnych w przedmiocie zatwierdzenia projektu zagospodarowania działki i projektu budowlanego, podważając zarzuty proceduralne skarżącego.

§ 9 ust. 1 pkt 1 lit. a uchwały krajobrazowej wymaga jednoczesnego spełnienia warunków: baner na rusztowaniu, przy obiekcie w związku z robotami budowlanymi. Sytuowanie banera bez takich warunków narusza uchwałę.

Umieszczenie tablicy reklamowej w formie baneru wymaga spełnienia warunków określonych w § 9 ust. 1 pkt 1 lit. a uchwały krajobrazowej. Skarga kasacyjna odrzucona z uwagi na nielegalność baneru umieszczonego bez rusztowania i związku z robotami.

Organy administracji publicznej, działając zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, nie mają obowiązku poszukiwania alternatywnych lokalizacji dla inwestycji celu publicznego. Rokowania z właścicielem nieruchomości, zakończone brakiem zgody, spełniają warunki do wydania decyzji ograniczającej sposób korzystania z nieruchomości.

NSA podtrzymuje, że nieusunięcie uchybień określonych w decyzji powiatowego lekarza weterynarii obliguje do wydania decyzji o uboju świń, zgodnie z art. 48b ust. 3 ustawy o ochronie zdrowia zwierząt, i nie narusza to konstytucyjnych praw właściciela.

Decyzja o karze pieniężnej nałożona za urządzanie gier hazardowych poza kasynem gry nie narusza przepisów prawa w sposób rażący, a materiał dowodowy uzasadnia odpowiedzialność podmiotu będącego stroną postępowania, nie naruszając art. 247 § 1 pkt 3 i 5 Ordynacji podatkowej.

Odmowa wywiadu środowiskowego oraz niewyjaśnione źródła dodatkowych dochodów wnioskującej o zasiłek uzasadniają decyzję odmowną organu administracyjnego w sprawie przyznania zasiłku celowego, zgodnie z zasadą pomocniczości świadczeń pomocy społecznej.

NSA uchylił wyrok WSA, oddalając skargę o przyznanie zasiłku celowego na pobyt w hostelu. Decyzja ta podtrzymała uznaniowość odmowy, wskazując na brak współpracy z organami oraz dysproporcje w dochodach i wydatkach strony.

Ostateczne rozstrzygnięcie Naczelnego Sądu Administracyjnego w sprawie odmowy zasiłku okresowego uznaje prawidłowość decyzji organów pomocy społecznej, wskazując na spełnienie negatywnych przesłanek wykluczających przyznanie świadczenia subsydiarnego.

Odmawiając przyznania zasiłku celowego A.B., organy działały w ramach uznania administracyjnego, opierając się na nieujawnieniu dochodów i odmowie wywiadu środowiskowego. NSA uznał decyzję SKO za zasadną, podkreślając niewystarczalność spełnienia ustawowych przesłanek dla przyznania pomocy społecznej.

Decyzja Burmistrza W. o uchyleniu zasiłku stałego A.B. była prawidłowa, zgodnie z art. 106 ust. 5 w zw. z art. 12 ustawy o pomocy społecznej, z uwagi na znaczną dysproporcję między dochodami a stanem majątkowym skarżącego.

Nieprzeprowadzenie wywiadu środowiskowego, odmowa współpracy z organami pomocy społecznej oraz nieuzasadniona dysproporcja między dochodami a wydatkami mogą uzasadniać odmowę przyznania zasiłku celowego.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, ograniczający stosowanie normy prawnej wynikającej z art. 115a ustawy o Policji do przypadków po dacie wyroku Trybunału Konstytucyjnego, narusza konstytucyjne prawo do rekompensaty za niewykorzystany urlop, pozostając w sprzeczności z wyrokiem TK z 30 października 2018 r.

Organy administracyjne zobligowane są do stosowania prokonstytucyjnej wykładni przepisów, które zostały zrekonstruowane w wyniku wyroku Trybunału Konstytucyjnego, a ekwiwalent za niewykorzystany urlop winien być obliczany według zmienionych po 1 października 2020 r. norm, z wyłączeniem elementów uznanych za niekonstytucyjne.

Organ administracyjny stosujący prawo winien dokonywać wykładni przepisów ustawy o Policji w sposób respektujący wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r., sygn. K 7/15, eliminując niekonstytucyjny przelicznik ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Skarga kasacyjna wniesiona przez Gminę Kock została oddalona ze względu na brak podstaw do ingerencji w ustalenia faktyczne oraz prawidłową ocenę zarzutów naruszenia prawa materialnego przez sąd I instancji.

Oddalono skargę kasacyjną, uznając, że sąd I instancji prawidłowo stwierdził niedostatki w postepowaniu dowodowym organu administracyjnego w zakresie uzasadnienia zmiany decyzji o przyznaniu pomocy na zalesianie.