Niedopuszczalność drogi sądowej dla dochodzenia przez etatowych pracowników Państwowego Monopolu Spirytusowego odszkodowania za zwolnienie z pracy bez wypowiedzenia istnieje również po wejściu w życie dekretu z dnia 26 października 1950 r. o przedsiębiorstwach państwowych, stosunek pracy bowiem pracowników etatowych Państwowego Monopolu Spirytusowego nie utracił swego administracyjno-prawnego charakteru

Okoliczność, że udziałowiec spółki z ogr. odp., który był takie członkiem jej zarządu, był ponadto pracownikiem spółki kierującym jej przedsiębiorstwem, nie pozbawia go charakteru członka zarządu spółki, a istniejący stosunek pracy jest w takim przypadku tylko formą pobierania wynagrodzenia za pracę w charakterze członka zarządu; dlatego też taki stosunek pracy nie może obciążyć przymusowego zarządu

Istota art. 210 pkt 3) k. p. c. (w dawnym brzmieniu) polega na tym, że rozszerza on prawomocność wyroku również na nabywcę spornej rzeczy lub roszczenia, jeśli zbycie nastąpiło w toku procesu. Chodzi bowiem nie tylko o dopuszczalność dalszego toczenia się procesu z udziałem dotychczasowych stron, lecz przede wszystkim o to, by wyrok, jaki w procesie zapadnie, mógł odnieść bezpośredni skutek również

Otrzymanie przez pracownika uspołecznionego zakładu pracy wynagrodzenia określonego w art. 39 rozporządzenia z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych w przypadku uzyskania przez niego nowej pracy w innym uspołecznionym zakładzie pracy i pobrania tam wynagrodzenia za ten sam okres czasu należy uznać za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w Państwie Ludowym. Pierwszemu

Art. 30 ust. 4 dekretu z dnia 25 października 1948 r. o zasadach i trybie likwidacji niektórych przedsiębiorstw bankowych, dotyczący wykreślenia hipotek i ciężarów realnych zbywanej nieruchomości, ma zastosowanie nie tylko przy sprzedaży w trybie przewidzianym w tym artykule, tj. w drodze licytacji publicznej lub z wolnej ręki za zezwoleniem Ministra Finansów, ale i do przekazywanych Państwu nieruchomości

Złożone w sprawie rozwodowej przez matkę dziecka oświadczenie, że wnosi ona, aby dziecko zostało jej powierzone na jej wyłączny koszt", pozbawione jest w istocie jakiegokolwiek znaczenia, żadne bowiem z rodziców, ani też inny przedstawiciel ustawowy dziecka, nie może ważnie zrzec się z góry w jego imieniu roszczeń alimentacyjnych, jakie służą dziecku w stosunku do obojga rodziców z mocy art. 39 kod

Istnieje podstawa do wzajemnego zniesienia kosztów w przypadku, gdy powód żądał orzeczenia rozwodu z winy pozwanej i żądanie to popierał do zakończenia procesu, rozwód zaś został orzeczony z wyłącznej winy powoda.

Zmiana przepisów postępowania cywilnego, obowiązująca od dnia 1 stycznia 1951 r., w oparciu o zasadę prawdy materialnej w ten sposób ukształtowała zagadnienie gromadzenia dowodów, że upoważniła sąd do ich dopuszczenia nawet wówczas, gdy nie były powołane przez strony. Uprawnienia sądu wypływające z art. 236 § 1 k. p. c. w niektórych rodzajach spraw stają się jego obowiązkiem. Ma to miejsce w szczególności

I. Przy oznaczaniu dożywotniej renty wypadkowej należy mieć na względzie wiek poszkodowanego, a w związku z tym wyjaśnić przy pomocy biegłego, jak długo przypuszczalnie poszkodowany byłby w pełni, a następnie częściowo zdolny do pracy, jeśliby wypadkowi nie uległ. Jeśli czas przypuszczalnej zdolności do pracy byłby w stosunku do przypuszczalnego okresu życia względnie krótki, mogłoby to odpowiednio

Powaga rzeczy osądzonej wyroku oddalającego powództwo o rozwód stoi na przeszkodzie rozpatrywaniu okoliczności mających uzasadnić stan trwałego rozkładu, a pochodzących z okresu poprzedzającego zamknięcie rozprawy w pierwszej sprawie, bez względu na to, czy były one powołane przez strony w tej sprawie, czy też nie.

Przysposobienie nie może być orzeczone, jeśli śmierć osoby zamierzającej przysposobić małoletniego następuje przed orzeczeniem przysposobienia, choćby po złożeniu oświadczenia woli przysposobienia.

Strony dążąc do zapobieżenia domniemaniu przedłużenia najmu mogą umówić się, że ich oświadczenie woli co do przedłużenia musi być dokonane w pisemnej formie. Taka klauzula umowna wiąże strony i niezachowanie zastrzeżonej formy pociąga za sobą nieważność czynności.

Stanowisko sądu, że o tym, czy należy wpisać z mocy art. 62 ust. (2) prawa o aktach stanu cywilnego do metryki urodzenia dziecka pozamałżeńskiego imię ojca, powinno decydować w konkretnym przypadku dobro dziecka, nie odpowiada intencji przepisu. Z przepisu tego, wobec jego kategorycznego brzmienia, wynika, że urząd stanu cywilnego w każdym przypadku sporządzenia aktu urodzenia dziecka urodzonego poza

Postanowienie sądu skazujące, w oparciu o przepisy prawa o ustroju sądów powszechnych, pełnomocnika strony na grzywnę za naruszenie powagi sądu na posiedzeniu sądowym, nie podlega zaskarżeniu.

I. Niezgodne z zasadami socjalistycznej moralności byłoby uznanie, że nieuleczalna choroba małżonki, po trzydziestu latach pożycia małżeńskiego, stanowi ważny powód rozkładu pożycia małżeńskiego w sytuacji, kiedy stan małżonki wymaga przyczyniania się ze strony współmałżonka w miarę swych możliwości do ulżenia jej losowi i okazywania jej pomocy nie tylko materialnej, ale i moralnej, tak aby małżonek

I. Prawdopodobieństwo urodzenia się dalszych dzieci z nowego małżeństwa zawartego po rozwiązaniu przez rozwód poprzedniego małżeństwa nie jest okolicznością mieszczącą się w art. 29 § 2 kod. rodź. II. Dyskwalifikujący małżonka żądającego rozwodu jako ojca stosunek do dzieci z małżeństwa z reguły przesądza negatywnie możliwość zastosowania art. 30 § 2 kod. rodź.

Art. 283 § 1 k. z., ustanawiający trzyletnie przedawnienie wierzytelności z tytułu naprawienia szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, odnosi się do wierzytelności osób bezpośrednio poszkodowanych tym czynem, nie ma natomiast zastosowania do opartych na art. 147 k. z. zwrotnych roszczeń osób, które z tytułu odpowiedzialności za cudze czyny były obowiązane pokryć szkody osobom poszkodowanym. Do tego

Pismo okólne Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 maja 1952 r. (Monitor Polski Nr A-44, poz. 634) należy traktować jako źródło zobowiązania Skarbu Państwa wobec pracowników, w zakresie bowiem, w jakim pismo to ustanawia dla pracowników* kontraktowych w przypadku tymczasowego ich aresztowania warunki korzystniejsze od tych, które wynikają dla nich z przepisów prawa pracy wyjaśnionych autorytatywnie przez

I. Na obecnym etapie rozwoju gospodarki socjalistycznej, gdy wierzyciele upadłych należą w przeważającej czyści do sektora uspołecznionego (nawet poza kręgiem wierzytelności uprzywilejowanych, art. 203 pr. upadł.), postępowanie upadłościowe w ramach gospodarki planowej i dyscypliny finansowej ma również do spełnienia swe ważne zadanie. Zgłaszanie wierzytelności w postępowaniu upadłościowym, które umożliwia

§ 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 1950 r. w sprawie norm i zasad wynagrodzenia adwokatów za wykonywanie czynności zawodowych nie obejmuje kosztów wniosku o nadanie wyrokowi klauzuli wykonalności; wniosek taki podlega odrębnej opłacie według § 6 ust. 14 cytowanego rozporządzenia.

I. Z art. 427 k. p. c. stanowiącego, że sąd może skazać niestawającego na posiedzenie pojednawcze małżonka według przepisów o karach za pogwałcenie obowiązków świadka, wynika tylko to, że przepisy dotyczące świadków mają zastosowanie co do sposobu skazania małżonka na grzywnę, jej wysokości oraz terminu usprawiedliwienia niestawiennictwa. Nie wynika z niego natomiast, aby podstawy stawiennictwa świadka

Art. 283 § 4 k. z. ma zastosowanie również i do osób odpowiedzialnych za czyn sprawcy, skoro nie czyni pod tym względem żadnego rozróżnienia i do zastosowania go wystarczy ustalenie, że szkoda wynikła ze zbrodni lub występku.

I. Zasada śledcza (art. 236 § 1 k. p. c.), ułatwiająca sądowi poszukiwanie prawdy materialnej, nie we wszystkich procesach znajdzie jednakowe zastosowanie na obecnym etapie naszej drogi do socjalizmu. Zasada śledcza powinna być w pełni realizowana, gdy w rozstrzygnięciu zaangażowany jest interes Państwa Ludowego. W takich sprawach zaniedbanie jakiejkolwiek możliwości w zakresie dopuszczenia dowodów

I Pracownik, który czując się obrażony postępowaniem przełożonego zamiast wyciągnąć z tego konsekwencje przewidziane prawem, np. w postaci skargi w postępowaniu karnym lub natychmiastowego rozwiązania stosunku pracy (art. 31 lit. c) rozporządzenia z dnia 16 marca 1928 r. o umowie o pracę pracowników umysłowych), znieważył przełożonego, powinien ponieść skutki z art. 32 lit. c) cytowanego rozporządzenia