Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia istotne jest faktyczne zaprzestanie wykonywania pracy i ustanie stosunku zatrudnienia, a nie samo zawieszenie wykonywania pracy, jak ma to miejsce w przypadku urlopu wychowawczego.

W przypadku równoczesnego pobierania świadczenia pielęgnacyjnego i renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy osoba uprawniona musi zawiesić pobieranie renty, aby uzyskać świadczenie pielęgnacyjne, co eliminuje wynikającą z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a ustawy o świadczeniach rodzinnych negatywną przesłankę uniemożliwiającą przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego.

Dla przyznania świadczenia pielęgnacyjnego istotne jest ustalenie, że opieka nad osobą niepełnosprawną jest stała i długotrwała, co uniemożliwia opiekunowi podjęcie zatrudnienia. Fakt wcześniejszej rezygnacji z pracy z innego powodu nie wyklucza przyznania świadczenia, jeśli aktualnie istnieje potrzeba całodobowej opieki uniemożliwiającej kontynuowanie pracy.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że prawidłowo wydane decyzje administracyjne w sprawie umorzenia należności z tytułu składek są zgodne z prawem, jeśli brakuje dowodów na istotne naruszenia prawa, co podkreśla konieczność precyzyjnego formułowania zarzutów w skardze kasacyjnej.

Nienależnie pobrane świadczenia rodzinne z tytułu przekroczenia kryterium dochodowego muszą być zwrócone, gdy świadczeniobiorca został prawidłowo poinformowany o skutkach uzyskania dochodu, a mimo to nie poinformował organu o zmianie sytuacji dochodowej (art. 30 ust. 2 pkt 1 u.ś.r.).

Sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej w decyzji administracyjnej, które nie wpływa merytorycznie na treść rozstrzygnięcia, jest dopuszczalne w trybie art. 113 § 1 k.p.a., o ile omyłka jest techniczna i oczywista, a cały materiał dowodowy jednoznacznie wskazuje na prawidłowo ustalony stan faktyczny.

Doręczenie decyzji administracyjnej sporządzonej w formie elektronicznej musi spełniać wymogi formalne przewidziane w art. 393 § 2 k.p.a., a ich niespełnienie skutkuje brakiem skuteczności obrotu prawnego decyzji i uznaniem skargi na taką decyzję za niedopuszczalną.

Świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje osobie, która pobiera świadczenie socjalne o podobnym charakterze przyznane przez inne państwo, co wynika z zasady niedopuszczenia do kumulacji świadczeń o analogicznym charakterze w różnych państwach.

Brak rozwinięcia i precyzyjnego określenia zarzutów w skardze kasacyjnej uniemożliwia ich merytoryczną ocenę przez Naczelny Sąd Administracyjny oraz wyklucza możliwość uchylenia wyroku sądu pierwszej instancji, nawet gdyby był on obarczony wadami.

Dla uznania świadczeń rodzinnych za nienależnie pobrane, zgodnie z art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy o świadczeniach rodzinnych, wystarcza spełnienie warunków wskazanych w przepisie, pomijając świadomość beneficjenta co do nienależności poborów.

Długotrwała hospitalizacja osoby wymagającej opieki, nawet z przerwami, może stanowić zmianę sytuacji rodzinnej uzasadniającą uchylenie decyzji przyznającej zasiłek dla opiekuna, jeżeli opieka w tym okresie nie uniemożliwia podjęcia pracy zarobkowej.

Ustawodawca nie ograniczył świadczenia pielęgnacyjnego wiekiem opiekuna, a przesłanki przyznania nie mogą opierać się na domniemanej zdolności do pracy bez uwzględnienia indywidualnych okoliczności związanych z opieką nad osobą niepełnosprawną i możliwościami opiekuna.

W ramach uznania administracyjnego przy umorzeniu zadłużenia z funduszu alimentacyjnego w art. 30 ust. 2 ustawy alimentacyjnej decydujące jest wykazanie przez dłużnika sytuacji dochodowej i rodzinnej, przy czym wykazanie tych przesłanek nie oznacza automatycznie obowiązku umorzenia zadłużenia przez organ.

Kumulatywne pobieranie świadczenia pielęgnacyjnego i zasiłku stałego jest niemożliwe, a prawo do świadczeń rodzinnych ustala się od miesiąca, w którym wnioskodawca spełni wszystkie konieczne warunki uprawniające do ich przyznania, niezależnie od daty złożenia wniosku.