W postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji fakt, że zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych wygasły, nie może rzutować na ocenę ich prawidłowości, jak również stanowić podstaw do umorzenia postępowania odwoławczego jako bezprzedmiotowego na podstawie art. 105 par. 1 Kpa.

Wykładnia gramatyczna art. 2 ust. 1 pkt 9 lit. "d" ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457/ wskazuje jednoznacznie, że kwestie związane z wysokością podatku rolnego odnoszą się wyłącznie do gospodarstw stanowiących dział specjalny produkcji rolnej, natomiast pozostałe gospodarstwa rolne od podatku tego są oderwane i w odniesieniu do nich decydujące znaczenie

Obowiązek zwrotu nienależnych świadczeń określony w art. 23 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, odnosi się jedynie do okresów po wejściu w życie tej ustawy, to jest od dnia 1 grudnia 1991 r. Obowiązek zwrotu zasiłku za miesiące, za które bezrobotny otrzymał rentę lub emeryturę odnosi się jedynie do okresu po wejściu w życie nowelizacji /

Okres zatrudnienia za granicą osoby uznanej za repatrianta może być wliczony do okresu pracy wykonywanej w szczególnych warunkach w rozumieniu art. 54 ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz.U. nr 40, poz. 267 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego oraz wzrostu emerytur i rent inwalidzkich

1. Zasiłek dla bezrobotnych przyznaje organ państwowy decyzją administracyjną w ramach stosunku administracyjnoprawnego. W tej sytuacji roszczenia związane z zasiłkami dla bezrobotnych nie mają charakteru roszczeń cywilnych. 2. W sprawach administracyjnych odsetki od opóźnionego świadczenia występują wyjątkowo i muszą je przewidywać szczególne przepisy prawa /art. 21 ust. 9 ustawy z dnia 16 października

Decyzja administracyjna odmawiająca zezwolenia na sprzedaż alkoholu z powodu wyczerpania limitu punktów sprzedaży /art. 12 ust. 1 i art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi - Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ winna wskazywać na akt normatywny ustalający ten limit, rozmiar limitu i aktualny stan jego rzeczywistego wykorzystania.

Tymczasowego aresztowania bezrobotnego nie można traktować jako przyczyny, która nie usprawiedliwia niestawiennictwa w urzędzie pracy w rozumieniu art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457/.

Nie jest sprzeczne z prawem działanie organu uprawnionego do wydawania koncesji, jeśli w decyzji o przyznaniu koncesji określa granice tej koncesjonowanej działalności.

Artykuł 20 ust. 2 pkt 7 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457/ nie ma zastosowania do stanów faktycznych istniejących przed 1 grudnia 1991 r.

Artykuł 21 ust. 7 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457 ze zm./, dotyczący specjalnej sytuacji związanej z okresem pobierania zasiłku, nie jest samodzielną podstawą prawną do uzyskania prawa do zasiłku, niezależną od warunków ustalonych w art. 20 ust. 1 i 2 tej ustawy.

1. Przyjmując, że wydawanie zezwoleń na prowadzenie sprzedaży alkoholu w przypadku zwolnienia się objętych limitem punktów sprzedaży należy do sfery uznania administracyjnego organów orzekających, to musimy też pilnować rygorów jakimi obwarowane jest korzystanie z owego uznania - nie zaś posługiwać się argumentacją stosowaną w uzasadnieniu decyzji o charakterze prawnie związanym /art. 18 ust. 1 ustawy

Absolwent średniej szkoły zawodowej, który został zarejestrowany jako bezrobotny w rejonowym biurze pracy przed dniem 1 grudnia 1991 r., a który jest zdolny do pracy i wyraża gotowość jej podjęcia w pełnym wymiarze czasu pracy, ale traci po tym dniu prawo do zasiłku dla bezrobotnych z powodu rozpoczęcia – już po zarejestrowaniu się – nauki w szkole wyższej w systemie studiów zaocznych.

1. W razie ustalenia istnienia jednego tytułu do przyznania zasiłku dla bezrobotnych, nie można zaniechać badania, czy danej osobie przysługuje /lub przysługiwał/ na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów zasiłek również z innych obowiązujących w czasie wydawania decyzji, przepisów, bowiem okoliczność ta może mieć istotne znaczenie w sprawie i może wpływać na zakres uprawnień danej osoby do

Sformułowanie zawarte w części wstępnej przepisu art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu /Dz.U. nr 106 poz. 457/, że "warunku określonego w ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do bezrobotnych", wyraźnie wskazuje, że od bezrobotnych w sytuacji opisanej w pkt 7 ust. 2 art. 20 nie jest wymagane spełnienie warunku pozostawania w stosunku pracy co najmniej 180 dni w okresie

1. Sięgnięcie po drastyczny środek w postaci pozbawienia praw nabytych, jakim jest utrata zasiłku dla bezrobotnych /art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457/ winno nastąpić po jednoznacznym i wnikliwym wyjaśnieniu sprawy, do czego organy administracji zobligowane są na podstawie przepisów art. 7 i art. 77 par. 1 Kpa. 2. Brak dokumentacji

Zgodnie z art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz.U. nr 59, poz. 344) przekształcenie spółdzielni prowadzącej działalność ubezpieczeniową na podstawie ustawy z dnia 20 września 1984 r. o ubezpieczeniach majątkowych i osobowych (Dz.U. nr 45, poz. 242 ze zm.) w spółkę akcyjną oraz uchwalenie jej etatu powinny stanowić przedmiot odrębnych uchwał walnego zgromadzenia

Trwałą przeszkodą o charakterze faktycznym, wykluczającą traktowanie wzajemnego położenia obiektów i miejsc wymienionych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ a punktu sprzedaży alkoholu w kategoriach ustawowego pojęcia "w pobliżu", może być odpowiednio szeroki ciek wodny bez bliskich przepraw,

Ustawa z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457/ nie definiuje pojęcia "nieusprawiedliwionych przyczyn" w zakresie przestrzegania obowiązku o jakim mowa w art. 12 ust. 2 tej ustawy przez bezrobotnego. W związku z tym przy stosowaniu przepisu art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy powyższe pojęcie rozumieć należy w taki sposób, czy w świetle przyczyny podawanej przez bezrobotnego

1. Pozbawienie prawa do zasiłku z powodu niestawienia się z przyczyn nieusprawiedliwionych w wyznaczonym terminie /przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu - Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm. oraz obecnie w art. 22 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 16 października 1991 r. o zatrudnieniu i bezrobociu - Dz.U. nr 106 poz. 457/ nie może nastąpić czynnością faktyczną organu

"Wyrażenie zgody" przez organy samorządu aptekarskiego w sprawie o udzielenie koncesji na prowadzenie apteki /art. 7 ust. 1 pkt 7 i art. 20 pkt 2 ustawy z dnia 19 kwietnia 1991 r. o izbach aptekarskich - Dz.U. nr 41 poz. 179/ nie jest decyzją w rozumieniu art. 104 par. 2 Kpa, ani też nie należy do postanowień, o których mowa w art. 196 par. 3 Kpa.

1. Rada Miejska nie może rozszerzać zakazów ustawowych, ograniczając dodatkowo sferę praw obywatelskich, jeśli ustawa szczególna nie upoważniła jej do stanowienia takich ograniczeń w formie przepisów gminnych. 2. Uchwała rady miejskiej nie może regulować raz jeszcze tego, co jest już zawarte w obowiązującej ustawie.

W przypadku uchylenia dotychczasowej decyzji - zezwolenia na sprzedaż alkoholu w trybie wznowienia postępowania i wydania nowej decyzji o odmowie udzielenia takiego zezwolenia na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi /Dz.U. nr 35 poz. 230 ze zm./ i par. 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Handlu Wewnętrznego i Usług z

l. Granica postępowania w sprawie wznowienia postępowania jest wyznaczona zakresem rozstrzygniętej decyzją ostateczną sprawy administracyjnej. Wykroczenie poza granice wskazane w art. 145 par. 1 Kpa przez rozpoznanie sprawy nie zakończonej decyzją ostateczną bądź sprawy, która nie była w ogóle przedmiotem postępowania administracyjnego, stanowi rażące naruszenie prawa będące podstawą stwierdzenia nieważności