1. Czym innym są wymogi księgowości, wskazane w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591/, a czym innym procedura dowodzenia faktów w postępowaniu podatkowym. Zgodnie z art. 180 par. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Jeżeli zatem

Wbrew stanowisku Strony skarżącej, użyte w ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ pojęcie "środki trwałe" nie jest tożsame z pojęciem zdefiniowanym w ustawie z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591/. Ustawy te regulują różne dziedziny i realizują różne cele.

Zarówno raty leasingowe, jak i czynsz inicjalny oraz prowizja od umów leasingu stanowią koszty uzyskania przychodów, te ostatnie nie dotyczą tylko 1994 r. a więc winne zostać rozliczone w oparciu o art. 15 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ oraz par. 1 ust. 1 pkt 1, par. 34 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów

W art. 5 pkt 6 ustawy z dnia 13 października 1994 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie /Dz.U. nr 121 poz. 592 ze zm./ nie wymieniono zakresu egzaminów, a jedynie ograniczono się do ogólnego wymogu, a mianowicie złożenia z wynikiem pozytywnym egzaminu na biegłego rewidenta przed Komisją. Krajowa Rada Biegłych Rewidentów nie wykazała, aby szczegółowy zakres wiedzy w ramach tematów egzaminacyjnych

Osobie mającej uprawnienia doradcy podatkowego, ubiegającej się o wpis do rejestru biegłych rewidentów, można zaliczyć na poczet egzaminu na biegłego rewidenta, o którym mowa w art. 5a ustawy z dnia 13 października 1994 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie /Dz.U. nr 121 poz. 592 ze zm./, zaliczony przez nią wcześniej egzamin kwalifikacyjny na biegłego rewidenta, przewidziany w art. 5 ust. 6

Biegły rewident prowadzący /choćby jednorazowo/ działalność nie wymienioną w art. 10 ustawy z dnia 13 października 1994 r. o biegłych rewidentach i ich samorządzie /Dz.U. nr 121 poz. 592 ze zm./ musi być skreślony z listy rewidentów.

Wydatki związane z używaniem prywatnego samochodu stanowią koszt uzyskania przychodu w granicach określonych w art. 16 ust. 1 pkt 51 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 1993 nr 106 poz. 482 ze zm./ pod warunkiem zachowania wymogów określonych w rozporządzeniu z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35/, czyli

Przepis art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591/ odnosi się wyłącznie - podobnie jak pozostałe przepisy tej ustawy - do zasad prowadzenia rachunkowości i wskazuje, w jakim momencie i pod jakimi warunkami koszty prac rozwojowych prowadzonych przez podatnika na własne potrzeby mogą być przez niego zaliczone do wartości niematerialnych i prawnych. Niemożność

Wszystkie wydatki na podróże służbowe mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu pod zasadniczym warunkiem, że podatnik dysponuje wymaganym przez prawo dowodem, że wydatek poniesiono i że był on niezbędny do osiągnięcia przychodu firmy.

W wypadku połączenia się spółdzielni przez wykazany za rok kalendarzowy zysk brutto za rok kalendarzowy, o którym mowa w par. 1 ust. 2 zarządzenia Ministra Finansów z dnia 12 lutego 1996 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od dochodów niektórych banków spółdzielczych /M.P. nr 12 poz. 142/ należy rozumieć zysk ustalony z uwzględnieniem rachunku zysków i strat /stanowiącego część składową

1. Organy prowadzące postępowanie, przywiązując zasadnicze znaczenie do poprawności formalnej dowodu, zamiast do wyjaśnienia, czy koszt został poniesiony i czy miał na względzie uzyskanie przychodu naruszają przepisy postępowania administracyjnego, w szczególności art. 7, art. 75 par. 1, art. 77 par. 1, art. 80, art. 107 par. 3 Kpa, nie wyjaśniając i nie rozważając w dostatecznym stopniu okoliczności

Świadectwo kwalifikacyjne uprawniające do usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych jest decyzją administracyjną podlegającą zaskarżeniu do sądu administracyjnego.

Nie można przyjąć, aby wydatki dokonane przez spółkę ponad kwotę wynikającą z faktur na zakup materiałów - płyt meblowych, a udokumentowane jedynie wekslami i dowodami ich wykupu spełniały wymagania stawiane dowodom księgowym przez par. 7 rozporządzenia z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości - Dz.U. nr 10 poz. 35, a co więcej - brak jest dowodu, aby poniesione zostały

Spółka naliczyła różnice kursowe od niespłaconych kredytów dewizowych na dzień 31 grudnia 1992 r. Tymczasem kosztem są odsetki od tych kredytów wraz z różnicami kursowymi, a nie spłata kredytów z różnicami kursowymi.

Dokumenty potwierdzające dokonanie konkretnych transakcji, nie spełniające wszystkich wymagań określonych w art. 21 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121 poz. 591/, mogą być uznane za dowody świadczące o poniesionych kosztach, jednakże może to dotyczyć tylko niewielkich uchybień formalnych, np. braku niektórych elementów, które mogą być uzupełnione, a fakt dokonania danej

Nie są kosztem uzyskania przychodu wypłaty przez spółkę określonych kwot na rzecz wspólników spółki z tytułu rzekomych odsetek od pożyczki, skoro brak jest jakiegokolwiek wiarygodnego dowodu, który potwierdziłby fakt zaciągnięcia przez spółkę od wspólników pożyczki pieniężnej z obowiązkiem spłaty odsetek bankowych, którymi z kolei bank obciążał wspólników.

Nie stanowi ciężkiego naruszenia podstawowych obowiązków pracowniczych w rozumieniu art. 52 KP w związku z art. 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591) wyniesienie do domu przez główną księgową, za zgodą dyrektora, dokumentów księgowych pracodawcy potrzebnych do sporządzenia bilansu.

Jeżeli wydatki zostały udokumentowane w sposób sprzeczny z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości /Dz.U. nr 10 poz. 35/, to zastosowanie ma art. 77 par. 1 Kpa, który stanowi, iż dowodem może być wszystko co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Zgodnie zaś z art. 7 Kpa organy administracji państwowej obowiązane są do podjęcia

Przepisy ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości /Dz.U. nr 121, poz. 591/ są przepisami szczególnymi w stosunku do art. 75 par. 1 Kpa i mają przed tym przepisem pierwszeństwo. Natomiast przepisy rangi podustawowej, wydane na podstawie upoważnień zawartych w innych ustawach niż w kodeksie postępowania administracyjnego, w tym rozporządzenie w sprawie prowadzenia ksiąg podatkowych, czy też

Prawidłowe sporządzenie dokumentów i należyte ich księgowanie obciąża podatnika. Obowiązek ten nie może być zastąpiony dowodami z zeznań świadków czy stron. Zeznania takie bowiem i tak nie mogą doprowadzić do zmiany rejestrów księgowych. Jeżeli więc strona nie sporządziła dokumentów w wymaganej formie, brak podstaw aby w postępowaniu podatkowym zastąpić ten brak innymi dowodami. Dowody z zeznań świadków

Zakwestionowanie - z punktu widzenia przepisów o rachunkowości - księgowania zakupionych surowców bezpośrednio w "koszty" nie może oznaczać, iż z punktu widzenia przepisów prawa podatkowego wydatki te nie mogą być traktowane jako koszty rzeczywiście poniesione.

Dowody z zeznań świadków mogą być dopuszczone do rozwiania wątpliwości związanej z treścią istniejącego dowodu źródłowego, nie są zaś dopuszczalne dla ustalenia istnienia podstawy dokonania wydatków.

Przesłane przez dłużnika wierzycielowi wezwanie do potwierdzenia salda w trybie § 21 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia rachunkowości (Dz.U. nr 10, poz. 35 z późn. zm.), nie podpisane przez osoby upoważnione do reprezentowania dłużnika, nie stanowi uznania roszczenia przerywającego bieg przedawnienia (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.).