W orzecznictwie przyjmuje się, że naruszenie prawa tylko wtedy ma charakter rażący, gdy akt administracyjny został wydany wbrew nakazowi lub zakazowi ustanowionemu w przepisie prawnym, wbrew wszystkim przesłankom przepisu nadano prawa albo ich odmówiono, albo obarczono stronę obowiązkiem, albo uchylono obowiązek.

Sąd administracyjny nie rozstrzyga sprawy administracyjnej in merito, jest w zasadzie sądem kasacyjnym, orzekającym o zgodności albo niezgodności z prawem aktu lub czynności organu administracyjnego. Konsekwencją takiej pozycji sądu administracyjnego jest to, że ocena o jakiej mowa, odnosi się do stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonego aktu lub czynności.

Zgodnie z art. 232 k.p.c. sąd może dopuścić dowód nie wskazany przez stronę. Z uprawnienia tego sąd powinien korzystać jedynie w wyjątkowych przypadkach z uwagi na zasadę równego traktowania stron. Z tego powodu zarzut naruszenia art. 232 k.p.c. może zostać uwzględniony w szczególnie uzasadnionych przypadkach nieskorzystania przez sąd z tego uprawnienia.

Nie ma powodu, aby ograniczać wolę stron ponad to, co przewiduje art. 3531 k.c. i przepis szczególny, jakim jest art. 673 § 3 k.c. w takim ułożeniu ich stosunku umownego, który jest dla nich korzystny i nie sprzeciwia się istocie terminowej umowy najmu. Zawarte w umowie zastrzeżenie możliwości dla strony wypowiedzenia umowy terminowej najmu przed nadejściem terminu stanowi wskazanie faktu, jakim jest

Obowiązek podatkowy przy sprzedaży doładowań powstaje na zasadach właściwych dla usług telekomunikacyjnych, czyli - w myśl art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) oraz ust. 7 ustawy o VAT - z momentem wystawienia faktury, nie później niż z chwilą upływu terminu płatności. Przy czym przy sprzedaży na rzecz użytkowników końcowych, dla których nie są wystawiane faktury, decyduje moment zapłaty za doładowanie, który

Pracownikowi należą się świadczenia, jeśli konsekwencje nieszczęśliwego zdarzenia dla zdrowia podwładnego nie budzą istotnych wątpliwości/

Przewidywalność, o której mowa w art. 74 zd. 2 Konwencji Narodów Zjednoczonych o umowach międzynarodowej sprzedaży towarów nie dotyczy naruszenia zobowiązania, lecz szkody. Zawinienie ma więc znaczenie przy kwestii naruszenia zobowiązania i wtedy stosujemy kryterium subiektywnej przewidywalności, analizując natomiast, czy strata była możliwa do przewidzenia, należy brać pod uwagę tylko test obiektywnej