Skoro opłata leasingowa związana była z przewidywanym używaniem przedmiotu leasingu przez 96 miesięcy, zasadne było uznanie, że okres ten jest podstawą rozliczenia tej opłaty w czasie i zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów roku podatkowego odpowiedniej części tej opłaty.

Artykuł 125 § 1 k.c. nie ma zastosowania do orzeczeń, o których mowa w art. 64 k.c. i art. 1047 k.p.c.

Dla oceny, czy adwokat przy wykonywaniu zawodu w konkretnej sprawie przekroczył granice wolności słowa, istotne jest to, czy jego wypowiedź wynikała z rzeczowej potrzeby uzasadnionej interesem strony.

1. Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym /t.j. Dz.U. 2003 nr 58 poz. 515 ze zm./ rozróżnia pojęcie "rejestracji pojazdu" m.in. art. 73 ust. 1, art. 72, art. 71 ust. 1 ustawy, od jego "wyrejestrowania" i nie są to pojęcia tożsame. Ustawa przewiduje odmienne zasady zarejestrowania i wyrejestrowania pojazdu. Niewątpliwie wyrejestrowanie pojazdu jest odwrotną stroną działania organu

Roszczenie zamawiającego o zwrot kosztów poprawienia dzieła przedawnia się z upływem dwóch lat od oddania dzieła po jego poprawieniu, a jeżeli nie nastąpi to w okresie dwóch lat od ustalonego w umowie terminu oddania dzieła, przedawnia się z upływem tego okresu.

W sprawie o zobowiązanie do złożenia oświadczenia woli sprzedaży nieruchomości rolnej z zaliczeniem na poczet ceny wartości nieruchomości pozostawionych poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, wytoczonej przeciwko Agencji Nieruchomości Rolnych przez osobę ubiegającą się o nabycie nieruchomości rolnej, która wygrała przetarg w czasie obowiązywania art. 212 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r

W razie określenia przez Trybunał Konstytucyjny terminu utraty mocy obowiązującej przepisu uznanego za niezgodny z Konstytucją (art. 190 ust. 3 Konstytucji), sąd stosuje ten przepis do oceny zdarzeń, które nastąpiły przed tym terminem także wówczas, gdy orzeka po utracie mocy obowiązującej tego przepisu.

Powstanie obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego zarówno przez nabywcę jak i wnoszącego, w związku z zamiarem wniesienia aportem przedsiębiorstwa osoby fizycznej do spółki prawa handlowego.

Sąd nie ma obowiązku zasądzenia zadośćuczynienia na podstawie art. 448 k.c. w każdym przypadku naruszenia dóbr osobistych. Przy stosowaniu tego przepisu sąd bierze pod uwagę całokształt okoliczności faktycznych, w tym winę sprawcy naruszenia dóbr osobistych i jej stopień oraz rodzaj naruszonego dobra.

Postanowienie o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku sądu drugiej instancji oraz o doręczenie odpisu tego wyroku wraz z uzasadnieniem nie jest postanowieniem kończącym postępowanie w sprawie w rozumieniu art. 3941 § 2 k.p.c. i nie podlega zaskarżeniu zażaleniem do Sądu Najwyższego.