Jeżeli naprawa pojazdu przez poszkodowanego stała się niemożliwa, w szczególności w razie zbycia lub naprawienia pojazdu, nie jest uzasadnione ustalenie wysokości odszkodowania z ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych jako równowartości hipotetycznych kosztów naprawy.

Domniemanie prawne dotyczące danych zawartych w Krajowym Rejestrze Elektronicznym Przedsiębiorców Transportu Drogowego obliguje zarządzających do dbania o wpisy w ewidencji; brak aktualności badań technicznych pojazdu w rejestrze nie może być uznawany za okoliczność ponadprzeciętną uwalniającą od odpowiedzialności, zgodnie z art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym.

Podatnik chcący skorzystać z preferencyjnego rozliczania VAT od importu towarów musi regularnie, co 6 miesięcy, przedkładać aktualne oświadczenia o braku zaległości podatkowych. Odsetki od zaległości podatkowych nalicza się zgodnie z ustawowymi przepisami, a brak aktualizacji oświadczeń skutkuje utratą prawa do korzystania z uproszczonej procedury rozliczenia VAT.

Złożenie aktualnego oświadczenia o braku zaległości podatkowych nie później niż 6 miesięcy przed dokonaniem importu jest niezbędne dla zachowania możliwości rozliczania VAT z tytułu importu towarów na podstawie art. 33a ustawy o VAT. Brak spełnienia tego warunku skutkuje koniecznością rozliczenia podatku VAT na zasadach ogólnych.

Przepisy dotyczące punktów karnych oraz zatrzymania prawa jazdy mają zastosowanie zgodnie ze stanem prawnym obowiązującym w czasie popełnienia naruszeń, nawet jeśli późniejsze zmiany przepisów prowadzą do uchylenia lub zmiany zasad ewidencji.

Art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym znajduje zastosowanie tylko do sytuacji, w których to samo zachowanie deliktowe wyczerpuje jednocześnie tożsame znamiona opisowe typów czynów określonych w załącznikach nr 3 i 4 ustawy.

Osoba wykonująca przewóz drogowy pasażerów w ramach krajowego transportu drogowego zobowiązana jest do posiadania aktualnego orzeczenia lekarskiego o braku przeciwwskazań zdrowotnych. Brak takiego orzeczenia stanowi naruszenie skutkujące nałożeniem kary pieniężnej, niezależnie od formalnego posiadania statusu przedsiębiorcy.

Art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym znajduje zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy naruszenie jest jednocześnie opisane w załączniku nr 3 i nr 4, nie obejmuje sytuacji braku wymaganych orzeczeń lekarskich i psychologicznych jako odrębnych naruszeń.

Wykonywanie transportu drogowego z wykorzystaniem aplikacji mobilnej przez osobę nieposiadającą odpowiedniej licencji stanowi naruszenie prawa, niezależnie od organizacyjnego czy ciągłego charakteru działalności.

Zastosowanie art. 92a ust. 10 ustawy o transporcie drogowym jest możliwe jedynie wtedy, gdy występuje jednoczesność naruszeń przewidzianych zarówno w załączniku nr 3, jak i załączniku nr 4 do tej ustawy.

W sytuacji gdy różne naruszenia przepisów transportowych nie są tożsame i nie wyczerpują równocześnie znamion deliktów przewidzianych w załączniku nr 3 i nr 4 do ustawy o transporcie drogowym, zastosowanie przepisu art. 92a ust. 10, nakazującego wymierzenie wyłącznie jednej kary, jest wyłączone.

Postanowienia umowy kredytu waloryzowanego kursem waluty obcej, które przewidują jednostronne ustalanie kursu walut przez bank, rażąco naruszają interesy konsumenta i prowadzą do nieważności umowy.

Status konsumenta nie przysługuje stronom umowy kredytowej, gdy umowa służy bezpośrednio działalności gospodarczej, nawet jeśli nie wszystkie działania były bezpośrednio profesjonalne. Ocena statusu konsumenta powinna być dokonywana z uwzględnieniem celu umowy w momencie jej zawierania.

W przypadku nadzwyczajnej zmiany stosunków, poszkodowany może dochodzić przed sądem podwyższenia sumy gwarancyjnej z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej, mimo wejścia w życie nowych przepisów o możliwościach kontynuacji świadczeń, jeżeli wcześniejsze przepisy mogą prowadzić do rażącej straty.

Klauzule umowne w kredycie indeksowanym do waluty obcej, które umożliwiają bankowi jednostronne i nieprzejrzyste ustalanie kursów wymiany oraz nie zapewniają konsumentowi pełnej informacji o ryzyku walutowym, są abuzywne i prowadzą do nieważności umowy.

Klauzule przeliczeniowe w umowach kredytów denominowanych do waluty obcej, które pozostawiają bankowi swobodę w ustalaniu kursu, są sprzeczne z dobrymi obyczajami i rażąco naruszają interesy konsumenta, co powoduje nieważność takich umów.

Roszczenie o rentę z tytułu zwiększonych potrzeb musi być oparte na wykazaniu rzeczywistego uszczerbku w dochodach lub poniesionych kosztach związanych z wypadkiem. Interes prawny w ustaleniu odpowiedzialności pozwanego za przyszłe szkody wymaga wykazania rzeczywistej potrzeby takiego ustalenia w konkretnej sprawie, a nie wynika automatycznie z samego zdarzenia.

Postanowienia umowy kredytowej, które nie są sformułowane w sposób jednoznaczny i zrozumiały dla konsumenta, a które pozwalają kredytodawcy na jednostronne określanie kursów walutowych, mogą prowadzić do uznania takich umów za nieważne z uwagi na ich abuzywny charakter zgodnie z art. 385¹ k.c. w kontekście dyrektywy 93/13/EWG dotyczącej nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich.

Przewoźnik zobowiązany do zgłoszenia przewozu towarów oraz przekazywania danych geolokalizacyjnych w systemie SENT jest odpowiedzialny za te działania, niezależnie od udziału innych podmiotów, a decyzja o karze pieniężnej za niewykonanie obowiązków prawidłowo opiera się na jego statusie jako przewoźnika w rozumieniu ustawy.

Podanie w zgłoszeniu SENT danych niezgodnych ze stanem faktycznym jest deliktem administracyjnym, za który przewoźnik ponosi obiektywną odpowiedzialność, i nie uzasadnia odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej przesłanka przedawnienia prawa do wszczęcia postępowania w świetle ustawy o SENT.

Zaniechanie obowiązku przedstawienia środka transportu do kontroli w systemie SENT skutkuje nałożeniem kary administracyjnej, a organ, mimo posiadania uznania administracyjnego, nie ma podstaw do odstąpienia od kary bez zaistnienia szczególnych przesłanek interesu publicznego lub ważnego interesu przewoźnika.

W przypadkach, w których kara pieniężna za naruszenie ustawy SENT jest nałożona na przewoźnika, organy administracji publicznej mają obowiązek rozważyć odstąpienie od nałożenia kary, uwzględniając zasadę proporcjonalności oraz analizując, czy odstąpienie jest zgodne z ważnym interesem przewoźnika bądź interesem publicznym.

W przypadku nałożenia kar pieniężnych na podstawie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów, organy administracji publicznej są zobligowane do wnikliwego rozważenia faktycznych okoliczności sprawy oraz stosowania zasady proporcjonalności, co może uzasadniać odstąpienie od nałożenia kary przy stwierdzeniu, że brak zgodności z obowiązkami nie naraził na istotny uszczerbek realizacji

Przepisy Ordynacji podatkowej, w tym art. 165b § 1, dotyczący przedawnienia, nie mają zastosowania do postępowań o nałożenie administracyjnej kary pieniężnej na podstawie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (ustawy o SENT), która zawiera autonomiczną i wyczerpującą regulację takich postępowań.