Odpowiedzialność administracyjna za naruszenie przepisów o transporcie drogowym jest odpowiedzialnością obiektywną, a ciężar wykazania przesłanek wyłączających odpowiedzialność spoczywa na podmiocie wykonującym przewóz drogowy.

Wykonywanie odpłatnego przewozu osób za pośrednictwem aplikacji mobilnej, nawet jeśli przewoźnik nie prowadzi formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej, podlega przepisom ustawy o transporcie drogowym, a tym samym wymaga posiadania stosownej licencji.

Odpowiedzialność administracyjna w zakresie naruszeń przepisów o czasie prowadzenia pojazdów, wymaganych przerwach i odpoczynkach ma charakter obiektywny, i jest nałożona na przewoźnika, chyba że obali on domniemanie odpowiedzialności, wykazując brak wpływu na naruszenia oraz spełnienie przesłanek z art. 92b i 92c ustawy o transporcie drogowym.

W razie wygaśnięcia umocowania do reprezentowania uczestnika postępowania o podział majątku wspólnego na skutek jego śmierci, o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej należnych adwokatowi lub radcy prawnemu za pomoc prawną udzieloną temu uczestnikowi z urzędu, sąd orzeka niezwłocznie po złożeniu wniosku przez pełnomocnika.

Kary administracyjne za naruszenia przepisów o transporcie drogowym nie mogą być sumowane dla tego samego naruszenia, jeżeli nie wynika to wprost z regulacji ustawowej; suma kar musi być zgodna z przepisami prawa materialnego.

Przewóz towarów wrażliwych, jak olej napędowy, który nie jest zgłoszony w systemie SENT i nie jest poparty odpowiednim dokumentem przesunięcia międzymagazynowego, podlega obowiązkowi monitorowania, niezależnie od braku zamiaru dokonania dostawy w rozumieniu przepisów o VAT.

Wykonywanie okazjonalnego przewozu drogowego osób bez wymaganych zezwoleń i odpowiednich badań lekarskich oraz psychologicznych stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, uzasadniając tym samym nałożenie administracyjnej kary pieniężnej.

Podmiot wykonujący przewóz drogowy może być pociągnięty do odpowiedzialności administracyjnej za manipulacje tachografem dokonane przez kierowcę, jeżeli nie wykaże, że działania te były wynikiem okoliczności, na które nie miał wpływu i których nie mógł przewidzieć, mimo zachowania wymaganej staranności i przezorności.

Niewykonanie obowiązku niezwłocznego przekazania dokumentów kontrolnych w trakcie odpowiedniej procedury skutkuje uznaniem, że podmiot uniemożliwił pełne przeprowadzenie kontroli, co czyni zasadnym zastosowanie sankcji przewidzianych w ustawie, niezależnie od późniejszego przedłożenia tych dokumentów.

Zarządzający transportem ponosi odpowiedzialność za naruszenia przepisów o transporcie drogowym związane z eksploatacją pojazdów, niezależnie od kwestii własności pojazdu, a odpowiedzialność ta jest wyłączona spod regulacji o odstąpieniu od kary zawartych w dziale IVa k.p.a., jeżeli kwestie te są uregulowane w przepisach odrębnych ustawy o transporcie drogowym.

Termin przedawnienia roszczenia o naprawienie szkody wynikającej z nienależytego wykonania umowy o dzieło przysługującego na podstawie art. 471 k.c. rozpoczyna bieg w chwili określonej w art. 646 k.c.

Przeniesienie wierzytelności zabezpieczonej hipoteką skutkuje również przejściem hipoteki na nabywcę, co nie uniemożliwia dochodzenia zaspokojenia z nieruchomości obciążonej hipoteką mimo przedawnienia roszczenia. Przedawnienie wierzytelności osobistej nie zmienia funkcji zabezpieczającej hipoteki, a umieszczenie wierzyciela hipotecznego w księdze wieczystej jest kluczowe dla dochodzenia roszczeń zabezpieczonych

Zachowanie obdarowanego, polegające na rażącym naruszaniu więzi rodzinnych darczyńców poprzez przemoc wobec ich bliskich, może stanowić podstawę do odwołania darowizny zgodnie z art. 898 § 1 Kodeksu cywilnego.

W razie nienależytego wykonania przez zarządcę ustawowych zadań podstawą obniżenia albo odmowy przyznania wynagrodzenia określonego w art. 55 ust. 2 pkt 1-3 ustawy z dnia 15 maja 2015 r. - Prawo restrukturyzacyjne (jedn. tekst: Dz. U. z 2024 r., poz. 1428) są przepisy tej ustawy regulujące status prawny i obowiązki zarządcy.

Prawo zarządu do nieruchomości przez państwową jednostkę organizacyjną nie może być domniemane na podstawie czynności faktycznych; musi być udokumentowane decyzją administracyjną, umową o przekazaniu nieruchomości bądź innym aktem prawnym, zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy o gospodarce gruntami, co ma znaczenie przy stwierdzaniu nabycia prawa własności z mocy prawa na dzień 27 maja 1990 r.

Pozostawanie nieruchomości we władaniu przedsiębiorstwa państwowego PKP bez dokumentów potwierdzających prawo zarządu oznacza, że nieruchomości te na dzień 27 maja 1990 r. należały do rad narodowych i podlegały komunalizacji z mocy ustawy z dnia 10 maja 1990 r.

Dla przywrócenia terminu administracyjnego istotne jest wykazanie braku własnej winy, a ogólne trudności organizacyjne związane z pandemią COVID-19 nie stanowią automatycznej przesłanki do przywrócenia terminu, jeśli strona nie podejmuje prób realizacji obowiązku w możliwy sposób.

Przywrócenie terminu na podstawie art. 58 § 1 k.p.a. wymaga uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu, a ogólne trudności organizacyjne związane z pandemią COVID-19 nie stanowią wystarczającej przesłanki do jego automatycznego przywrócenia.

Przywrócenie terminu na dokonanie czynności administracyjnej wymaga uprawdopodobnienia braku winy strony w uchybieniu terminu, przy czym przeszkoda uniemożliwiająca dotrzymanie terminu musi być niemożliwa do przezwyciężenia nawet przy użyciu największego dostępnego wysiłku.

Postanowienia umowy kredytu indeksowanego do waluty obcej, które dają bankowi jednostronną możliwość ustalania kursu wymiany, stanowią niedozwolone postanowienia umowne i ich eliminacja z umowy prowadzi do nieważności umowy w całości, uniemożliwiając sądowi zastąpienie ich jakimkolwiek mechanizmem prawnym odnoszącym się do ustalenia kursu walutowego.

Uznanie przeszkody jako niemożliwej do przezwyciężenia wymaga udokumentowania przez stronę braku winy w uchybieniu terminu. W sytuacji pandemii COVID-19, ogólnie dotykającej populację, powoływanie się na nią bez szczegółowych dowodów działań mających na celu dochowanie terminu, nie może skutkować przywróceniem terminu.

Przywrócenie terminu na podstawie art. 58 § 1 k.p.a. wymaga uprawdopodobnienia braku winy w uchybieniu terminu, a ogólnokrajowe zjawiska jak pandemia COVID-19 nie stanowią same przez się przesłanki do przywrócenia terminu bez wykazania indywidualnych prób jego dochowania.

Dla skutecznego przywrócenia terminu administracyjnego w kontekście ustawy COVID wymagane jest uprawdopodobnienie, że uchybienie terminu nastąpiło bez winy strony. Pandemia COVID-19, jako zjawisko ogólnokrajowe, sama w sobie nie jest wystarczającą przesłanką do uznania braku winy w uchybieniu terminu administracyjnego.

Ustalenie braku winy w uchybieniu terminu wymaga wykazania, że przy zachowaniu należytej staranności uchybienie nie mogło zostać przezwyciężone; samo powoływanie się na ogólnospołeczne okoliczności, takie jak pandemia, bez wykazania indywidualnych przeszkód, nie jest wystarczające.