Rażącym naruszeniem prawa, uzasadniającym stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej, jest jedynie takie naruszenie, które skutkuje stanem prawnym istotnie niezgodnym z zasadą praworządności oraz zaufania obywatela do państwa, a prostota naruszenia w kontekście nieskomplikowania wykładni nie jest wystarczającą przesłanką.

Regulacje unijne dotyczące przedawnienia roszczeń w ramach systemów wsparcia bezpośredniego rolników mają pierwszeństwo przed prawem krajowym, a decyzje organów administracyjnych muszą być zgodne z tymi regulacjami, w tym zakresie dotyczą punktu rozpoczęcia biegu przedawnienia oraz jego przerwania.

Utrata zdolności do pełnienia funkcji określonych w art. 18 § 1 Kodeksu spółek handlowych następuje z chwilą uprawomocnienia się wyroku skazującego za popełnione przestępstwo i skutek ten następuje ex lege.

Rzeczywiste używanie znaku towarowego wymaga dowodów na jego komercyjne użycie w sposób stały i nieprzerwany na danym rynku, spełniając funkcję rozróżniającą dla określonej kategorii towarów, z uwzględnieniem specyfiki sektora ekonomicznego oraz w kontekście powiązań gospodarczych między podmiotami używającymi znaku.

W systemie płatności ekologicznych kreowanie sztucznych warunków mających na celu uzyskanie korzyści finansowych w sprzeczności z celami wspólnotowymi skutkuje odmową przyznania takich płatności, a organy administracji są uprawnione do uwzględniania dowodów pozyskanych w innych postępowaniach, jeśli dotyczą one takich okoliczności.

Ocena stworzenia sztucznych warunków w celu uzyskania płatności rolnych opiera się na całokształcie materiału dowodowego pozyskanego z różnych postępowań. Organy oraz sądy mogą bazować na dowodach zebranych w ramach różnych postępowań administracyjnych, o ile dowody te wykazują powiązania osobowe i ekonomiczne pomiędzy stronami postępowania, potwierdzające nadużycie prawa.

Utworzenie przez beneficjenta sztucznych warunków w celu uzyskania korzyści ze środków unijnych stanowi podstawę do odmowy przyznania pomocy finansowej, jeżeli działania te są sprzeczne z celami przewidzianymi w przepisach unijnych.

Tworzenie sztucznych warunków w celu uzyskania płatności rolniczych, które prowadzi do korzyści sprzecznych z celami systemu wsparcia, uzasadnia odmowę przyznania tych płatności zgodnie z art. 60 rozporządzenia 1306/2013.

O rażącym naruszeniu prawa w kontekście art. 156 § 1 pkt 2 kpa można mówić jedynie wtedy, gdy decyzja administracyjna jest nie do pogodzenia z zasadą praworządności i zaufania obywatela do działań organu, a jej wadliwość ma większą wagę niż stabilność ostatecznej decyzji administracyjnej.

O rażącym naruszeniu prawa na gruncie art. 156 § 1 pkt 2 kpa można mówić dopiero wtedy, gdy naruszenie prowadzi do stanu istotnie niezgodnego z prawem, którego funkcjonowanie w obrocie prawnym byłoby nie do pogodzenia z zasadą praworządności i zaufania obywatela do działań organu.

Wprowadzenie obszaru ograniczonego użytkowania, które uzasadnia ograniczenie korzystania z nieruchomości, zobowiązuje do wypłaty odszkodowania za zmniejszenie wartości nieruchomości oraz za planowane koszty zapewnienia jej odpowiedniej izolacyjności akustycznej, niezależnie od ich rzeczywistego poniesienia.

Nałożenie kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy SENT jest uzasadnione, jeżeli przewoźnik nie spełnia obowiązku przekazywania aktualnych danych geolokalizacyjnych. Klauzula interesu publicznego nie może być stosowana dowolnie i wymaga spełnienia określonych przesłanek ściśle związanych z celami ustawy.

Zawieranie z pracownikiem kolejnych umów o pracę na czas określony na łączny okres przekraczający 8 lat, przy braku obiektywnego uzasadnienia dla zastosowania terminowych umów, stanowi nadużycie prawa przez pracodawcę (art. 8 k.p.) i jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego (art. 58 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p.). Skutkuje to nieważnością postanowienia o terminowym charakterze umowy i

Art. 165b § 1 Ordynacji podatkowej nie ma zastosowania w postępowaniu dotyczącym nałożenia kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, gdyż przepisy tej ustawy stanowią samodzielną i wyczerpującą regulację w tym zakresie.

Klauzule przeliczeniowe w umowie kredytu denominowanego w walucie obcej, pozostawiające bankowi jednostronną swobodę w ustalaniu kursów walutowych, są niedozwolone w rozumieniu art. 385¹ k.c., a sąd dokonujący ich oceny powinien uwzględnić skutki nieważności umowy oraz kolejność żądań konsumenta zgodnie z jego wolą.

Pośrednik w pośrednictwie przy przewozie osób musi zapewnić, że przekazywane zlecenia są realizowane przez przewoźników z odpowiednią licencją, a pojazdy spełniają wszystkie określone prawem wymogi, w tym m.in. właściwe oznakowanie i wyposażenie jako taksówka; niewypełnienie tych obowiązków może skutkować nałożeniem sankcji administracyjnych.

Decyzje administracyjne dotyczące przyznania płatności obszarowych powinny być formułowane z jasnym wskazaniem podstaw prawnych i faktycznych, a skarga kasacyjna musi spełniać wymogi formalne, w przeciwnym razie podlega oddaleniu z powodu wadliwości konstrukcji.

Stworzenie sztucznych warunków w celu uzyskania płatności rolnośrodowiskowych jest sprzeczne z prawnymi zasadami przyznawania takich świadczeń i prowadzi do odmowy ich przyznania, nawet jeśli formalnie spełnione zostały inne kryteria kwalifikacyjne.

Wykonywanie transportu drogowego bez wymaganej licencji stanowi naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym i uzasadnia nałożenie kary pieniężnej, niezależnie od tego, czy przewóz ten ma charakter trwałej działalności gospodarczej.

Stworzenie przez podmioty gospodarcze sztucznych warunków w celu uzyskania nienależnych płatności stanowi podstawę do odmowy przyznania środków w ramach systemów wsparcia bezpośredniego, a decyzje organów administracji opierające się na ustaleniu takich działań są zgodne z prawem.

Wypowiedzenie umowy przez stronę, z zachowaniem ustalonych warunków umowy oraz z poszanowaniem zasady swobody umów, nie stanowi nadużycia prawa, nawet jeżeli skutkuje koniecznością zawarcia przez drugą stronę nowej umowy po mniej korzystnych warunkach, pod warunkiem, że strony były świadome postanowień umożliwiających wcześniejsze rozwiązanie umowy.

Warunki stworzone przez beneficjenta w sposób sztuczny i zmierzający do uzyskania nienależnych płatności są sprzeczne z celami wspólnej polityki rolnej i stanowią podstawę do odmowy przyznania wsparcia finansowego.

Przepis art. 189f § 1 pkt 1 K.p.a. nie może być zastosowany w przypadku deliktów jednoczynowych, jednorazowych, gdyż przesłanka 'zaprzestania naruszania prawa' wymaga, aby naruszenie miało charakter ciągły lub było związane z zaniechaniem, co nie jest spełnione w sytuacji jednorazowego naruszenia obowiązku uiszczenia opłaty drogowej.

Kumulatywne wystąpienie przesłanek znikomości wagi naruszenia prawa oraz zaprzestania naruszania prawa z art. 189f § 1 pkt 1 K.p.a. nie może być stosowane do jednorazowych, skutkowych naruszeń obowiązków prawnych w zakresie administracyjnym.